Cine Δράση
  • ΠΡΟΣΕΧΩΣ
    • ΑΡΧΙΚΗ
  • ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
    • ΑΡΧΕΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
  • ΝΕΑ - ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
  • ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
  • ΠΡΟΣΕΧΩΣ
    • ΑΡΧΙΚΗ
  • ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
    • ΑΡΧΕΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
  • ΝΕΑ - ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
  • ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Εκδηλώσεις από το Cine Δράση


30η Συνάντηση Τετάρτη 8η Ιουνίου 2022, 8:30’μμ
Σεμινάριο Σινεμά και Ιστορία: Αραβική Άνοιξη (διαδικτυακά και ζωντανά)

Παρακολούθηση Σεμιναρίου  
Η παρακολούθηση του  σεμιναρίου μπορεί να είναι είτε ζωντανή στο Στέκι της Δράσης (Πάρνηθος 21, Βριλήσσια) είτε διαδικτυακή μέσω της πλατφόρμας zoom εδώ:  
 Join Zoom Meeting  
https://us02web.zoom.us/j/85422347324?pwd=RkVFaWpEQjVqUXlPY3hMMG52YXZaZz09  
Meeting ID: 854 2234 7324  
Passcode: 947205 
Στην 30η συνάντηση του σεμιναρίου «Σινεμά και Ιστορία» που οργανώνει το Cine Δράση συνεχίζουμε τη συζήτηση για την Αραβική Άνοιξη βλέποντας  και σχολιάζοντας τις ταινίες «Ο Δικός της Πόλεμος» (A Private War, 2018) του Μάθιου Χάινεμαν και «Αδελφές στα Όπλα» (Soeurs d’ Armes, 2019) της Καρολίν Φουρέστ.
Picture
Picture
-Ο Δικός της Πόλεμος/A Private War
 Ηνωμένο Βασίλειο, Δραματική, ΗΠΑ, 2018. Διάρκεια: 110. Σκηνοθεσία:   Μάθιου Χάινεμαν. Σενάριο: Αράς Αμέλ. Πρωταγωνιστούν: Τζέιμι Ντόρναν, Ρόζαμουντ Πάικ, Τομ Χολάντερ. Φωτογραφία: Ρομπερτ Ρίτσαρντσον. Μοντάζ: Νικ Φέντον. Μουσική: Χ. Σκοτ Σαλίνας
Η ταινία είναι η πρώτη μυθοπλαστική του έμπειρου  ντοκιμαντερίστα Μάθιου Χάινεμαν («Cartel Land»). Ένα  πορτρέτο σύνθετο και ενδιαφέρον μέσα στα βιογραφικά κλισέ του. Δραματοποίηση της ζωής και της δράσης της Αμερικανίδας πολεμικής ανταποκρίτριας Μαρί Κόλβιν, που γνώρισε μεγάλες  δημοσιογραφικές  δόξες στους Sunday Times του Λονδίνου. Ξεκινάει από το τέλος, το 2012, με ένα πλονζέ στην ερειπωμένη πόλη Χομς της Συρίας. Σε voiceover ακούμε τη φωνή της ηρωίδας, από μια αυθεντική συνέντευξη, να λέει πως στόχος της ήταν πάντα ο κόσμος που παρακολουθούσε τις καλύψεις της να νιώσει όπως ένιωθε κι εκείνη κάθε που βρισκόταν στους μαρτυρικούς αυτούς τόπους. Φλασμπάκ στο Λονδίνο του 2009, κι από εκεί στις ζούγκλες Σρι Λάνκα, όπου, καταγράφοντας το αντάρτικο των «Τίγρεων» του Ταμίλ, χάνει το αριστερό της μάτι. Όπως αποκαλύπτεται  στη συνέχεια, στις συχνότατες αποστολές της στα φλεγόμενα μεσανατολικά και βορειοαφρικανικά μέτωπα, με τον αφοσιωμένο της φωτογράφο Πολ Κόνροϊ  δεν είναι το σωματικό τραύμα που την πονούσε, αλλά το ψυχολογικό. Άλλωστε, από τον τίτλο κιόλας του φιλμ δηλώνεται πως ο ψυχολογικό παράγοντας ενδιαφέρει κυρίως τους συντελεστές. Ο δικός της πόλεμος, ο «ιδιωτικός». Με τις εικόνες των σκοτωμένων αμάχων, τους εφιάλτες με πρωταγωνιστές διαμελισμένα παιδιά, το αλκοόλ που χρειάζεται για να ξεχνά. Με τούτο τον εθισμό, εν ολίγοις, που λέγεται εμπόλεμη ζώνη, στην οποία όσο πιο βάρβαρες στιγμές βιώνει τόσο πιο επίμονα θέλει να επιστρέφει.
-Αδελφές στα Όπλα»/Soeurs d’ Armes/ Sisters in Arms
Γαλλία, Δραματική, 2019. Διάρκεια: 112’. Σκηνοθεσία-Σενάριο:Caroline Fourest. Πρωταγωνιστούν:  Dilan Gwyn, Amira Casar, Camélia Jordana.
Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η γαλλικής παραγωγής ταινία Sisters in Arms (Αδελφές στα 'Οπλα), καταπιάνεται με τον πόλεμο κατά των τζιχαντιστών και επικεντρώνεται στη δράση μιας διεθνούς ταξιαρχίας που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες, Κούρδισσες μαχήτριες εναντίον του ISIS. Επικεντρώνεται στηη νεαρή Γιαζίντι Ζάρα, που απάγεται από ανθρώπους του χαλιφάτου και πωλείται σκλάβα από τους απαγωγείς της. Δραπετεύει, εντάσσεται στις γυναικείες μονάδες και μάχεται εναντίον της τζιχαντιστικής κατοχής. Ταυτόχρονα, ένα μέλος της οικογένειας της, ο μικρότερος αδερφός της, είναι παιδί στρατιώτης για το ISIS.
Σκηνοθετεί η συγγραφέας και πρώην δημοσιογράφος της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo, Καρολίν Φουρέστ. «Έγινε ανάγκη για μένα, μετά από 20 χρόνια δημοσιογραφίας, που κάλυπτα τις απειλές στα δικαιώματα των γυναικών, ειδικά όσες προέρχονται από φονταμενταλιστές σε όλο τον κόσμο. Πολεμώντας διαρκώς σε δύο μέτωπα, κατά της ανόδου του φανατισμού στην Ευρώπη και κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, τελικά σκέφτηκα ότι τα ντοκιμαντέρ και τα βιβλία δεν με καλύπτουν και χρειάζομαι μια νέα γλώσσα, χρειάζομαι τη δύναμη του κινηματογράφου», εξηγεί η Φουρέστ. «Αυτό που μπορούμε να κάνουμε με τον κινηματογράφο είναι να δείξουμε τα πρόσωπα και τα ονόματα των αντιστασιακών που δεν είδαμε κατά τον πόλεμο. Δεν είδαμε τα πρόσωπα των γυναικών που σκοτώθηκαν για να νικήσουν τους τζιχαντιστές, τις γυναίκες απ' όλο τον κόσμο που ενώθηκαν με τους Κούρδους για να νικήσουν το ISIS», λέει η σκηνοθέτης. Και προσθέτει: «Δεν είναι μόνο ζήτημα θρησκείας και πολιτισμού, είναι ξεκάθαρα ζήτημα μιας ιδεολογίας που μπορεί να μετατρέψει τον καθένα σε τέρας».

5η Συνάντηση Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 7:00μμ
Σεμινάριο Σινεμά και Ιστορία: Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος 

Παρακολούθηση Σεμιναρίου
Η παρακολούθηση του  σεμιναρίου μπορεί να είναι είτε ζωντανή στο Στέκι της Δράσης (Πάρνηθος 21, Βριλήσσια) είτε διαδικτυακή μέσω της πλατφόρμας zoom εδώ:
 Join Zoom Meeting
https://us02web.zoom.us/j/85422347324?pwd=RkVFaWpEQjVqUXlPY3hMMG52YXZaZz09
Meeting ID: 854 2234 7324
Passcode: 947205
Picture
​Στην 5η συνάντηση του σεμιναρίου «Σινεμά και Ιστορία» που οργανώνει το Cine Δράση που πλέον θα γίνεται κάθε  Τετάρτη στις 7:00μμ ξεκινάμε την συζήτηση για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βλέπουμε και σχολιάζουμε τις ταινίες «Τα παιδικά Χρόνια του Ιβάν» του Αντρέι Ταρκόφσκι και «Ουρανός» του Τάκη Κανελλόπουλου. 
1.-Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν/Ivan’s Childhood,/Иваново детство
Σοβιετική Ένωση, 1962. Σκηνοθεσία: Andrei Tarkovsky. Σενάριο: Vladimir Bogomolov, Andrei Konchalovsky, Mikhail Papava, Andrei Tarkovsky. Φωτογραφία: Vadim Yusov. Πρωταγωνιστoούν: Nikolai Burlyaev, Stepan Krylov, Nikolai Grinko, Irina Tarkovskaya, Andrei Konchalovsky.
«...Χωρίς τα «Παιδικά χρόνια του Ιβάν», ούτε θα μάθαινα πώς να κάνω κάτι, ούτε και θα έκανα τίποτα τελικά...», Σεργκέι Παρατζάνοφ.
Τα Παιδικά Χρόνια του Ιβάν, είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι. Περιγράφει τη ζωή του 12χρονου Ιβάν στο Ανατολικό Μέτωπο, καθώς ύστερα από την απώλεια των γονιών του η εκδίκηση και ο πόλεμος αποτελεί γι' αυτόν τη μόνη επιθυμητή πραγματικότητα. Η ικανότητά του να ξεγλιστράει μέσα στις εχθρικές γραμμές τον κάνει χρήσιμο στο στρατό, αλλά οι αποστολές του γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνες και έτσι απομακρύνεται από την πρώτη γραμμή. Ο Ιβάν αντιστέκεται και πείθει τους ανωτέρους του να τον αφήσουν να εκτελέσει μια τελευταία αποστολή. Η ταινία είναι βασισμένη στο αντιπολεμικό διήγημα του Βλαντιμίρ Μπογκομόλοφ και πιστοποιούσε την ύπαρξη ενός ρωσικού νέου κύματος που ήθελε να διαφοροποιηθεί ριζικά από το κυρίαρχο μοντέλο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που επικρατούσε τότε.

2.-Ουρανός/Le Ciel
Ελλάδα, Αντιπολεμική, 1962. Διάρκεια: 87’. Σκηνοθεσία: Τάκης Κανελλόπουλος. Σενάριο: Τάκης Κανελλόπουλος, Γιώργος Κιτσόπουλος. Πρωταγωνιστούν: Τάκης Εμμανουήλ, Φαίδων Γεωργίτσης, Ελένη Ζαφειρίου, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Λάζος Τερζάς, Κώστας Καραγιώργης, Νίκος Τσαχιρίδης, Σταύρος Τορνές, Λαμπρινή Δημητριάδου, Αιμιλία Πίττα,  Κώστας Μεσσάρης.
 Η ιστορία ξεκινάει στις 26 Οκτωβρίου 1940. Σε ένα φυλάκιο στα ελληνοαλβανικά σύνορα, η ζωή των στρατιωτών κυλά ήρεμα. 29 Οκτωβρίου 1940. Έχει κηρυχθεί ο πόλεμος με τους Ιταλούς και οι στρατιώτες αλλάζουν μονάδες ανάλογα με την ειδικότητά τους. Μια παρέα νεαρών στρατιωτών με επικεφαλής έναν ανθρωπιστή λοχία φεύγουν απ' το φυλάκιο για να πολεμήσουν τους Γερμανούς. Ξεκινούν με ενθουσιασμό, τραγουδώντας και χορεύοντας. Ωστόσο τα δεινά του πολέμου θα τους διαλύσουν ψυχολογικά οδηγώντας τους σταδιακά στην κατάθλιψη. Άνοιξη 1941: Μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς, οι στρατιώτες επιστρέφουν από τα μέτωπα του πολέμου, στα σπίτια τους με τα πόδια. 
 Ο Κανελλόπουλος κινηματογραφεί εδώ, στην πρώτη μεγάλου μήκους και κορυφαία ταινία του -την οποία συχνά συναντάμε στις λίστες των 10 καλύτερων του ελληνικού κινηματογράφου- με ποιητική ευαισθησία και λυρισμό πλάνα τα τραύματα του πολέμου σε μία παρέα πέντε φίλων και ολόκληρη την κοινωνία. Αν και βάση της ιστορίας του είναι το Αλβανικό Μέτωπο δεν επιδιώκει την καταγραφή πολεμικών γεγονότων, δεν τον απασχολεί ποιος και τι είναι ο εχθρός, ούτε  εξυμνεί την ελληνική γενναιότητα. Επικεντρώνεται στα γιατί και τη ματαιότητα του οποιουδήποτε πολέμου και τον προδιαγεγραμμένο χαμό και συντριβή που  επιφέρει για όλους.
Ο Τάκης Κανελλόπουλος υπήρξε μοναχικός και ιδιαίτερος εκφραστής του ανεξάρτητου ελληνικού σινεμά. Στο νεωτερικό έργο του στο οποίο συναντάμε -όλα μαζί ή χωριστά- ποιητικά, συμβολικά, ρομαντικά, νοσταλγικά, ευαίσθητα, ρεαλιστικά ή μεταφορικά στοιχεία, κινηματογράφησε με εκρηκτική λυρική δύναμη την εσωτερικότητα και τα ψυχικά τοπία της ανθρώπινης φύσης, γεγονός που το καθιστά μοναδικό. Μετά τον «Ουρανό» ακολούθησαν δύο ακόμη εκπληκτικές ταινίες: η «Εκδρομή» (1966), μια σπαρακτική ερωτική ιστορία εν καιρώ πολέμου και η «Παρένθεση»(1968) και 4 ακόμα φιλμ όχι της ίδιας αξίας. 
 Διακρίσεις για τον «Ουρανό»: Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ): Αργυρό Βραβείο – Φωτογραφίας (1962), Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης (1962), Συμμετοχή στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, Αργυρό Βραβείο στο  Φεστιβάλ Νάπολης (1963), Συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Καννών (1963), Κρατικό Βραβείο Σκηνοθεσίας (1964).

4η Συνάντηση Σεμιναρίου, Τρίτη 26 Οκτωβρίου 8:00μμ
Σινεμά και Ιστορία: Οι Επαναστάσεις
Θέμα : «Η Παρισινή Κομμούνα»

Picture
Την Τρίτη 26 Οκτωβρίου στην 4η συνάντηση του σεμιναρίου «Σινεμά και Ιστορία: Οι Επαναστάσεις» που οργανώνει η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine Δράση, συζητάμε για την Παρισινή Κομμούνα  βλέποντας και αναλύοντας την ταινία  «Η κομμούνα» του Πίτερ Γουότκινς.
-Η κομμούνα/La Commune/The Commune
Στις 18 Μαρτίου του 2021 συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από τη μέρα που η  εργατική τάξη του Παρισιού εξεγέρθηκε εναντίον της κυβέρνησης και των κυριάρχων τάξεων και πήρε την εξουσία στα χέρια της. Έγραψε έτσι τη δική της σύντομη, ρομαντική, ηρωική και τραγική ιστορία, αυτή της Παρισινής Κομμούνας και των κομμουνάρων, εγκαθιδρύοντας την πρώτη στην ιστορία κομμουνιστική κυβέρνηση στην πολιορκούμενη από τον πρωσικό στρατό του Βίσμαρκ, γαλλική πρωτεύουσα. Το πρωτότυπο αυτό πείραμα, διήρκησε 70 μέρες, μέχρι τις 28 Μαΐου 1871 και παρά τη μικρή του χρονική διάρκεια υπήρξε ένα εγχείρημα τεράστιας ιστορικής σημασίας, που επηρέασε καθοριστικά την επαναστατική θεωρία και πράξη.
Με την Παρισινή Κομμούνα έχουν ασχοληθεί άλλες δύο ταινίες. «Η Νέα Βαβυλώνα» (Novyy Vavilon) των Γκριγκόρι Κόζιντσεφ και Λεονίντ Τράουμπεργκ που γυρίστηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1929. Ταινία στο πνεύμα της Ρωσικής Πρωτοπορίας, προϊόν της φημισμένης ερευνητικής πειραματικής ομάδας του σοβιετικού κινηματογράφου «Φάμπρικα του Εκκεντρικού Ηθοποιού» δεν αναπαριστά τα γεγονότα, αλλά ασχολείται με  την αίσθηση τους και το κλίμα της περιόδου.  Τον Απρίλιο του 1966, κινηματογραφήθηκε το θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Οι μέρες της Κομμούνας» (Die Tage der Commune), στο ιστορικό Μπερλίνερ Ανσάμπλ στο Ανατολικό  Βερολίνο. Πρόκειται λοιπόν, όχι για ταινία, αλλά για κινηματογραφημένη παράσταση από την τηλεόραση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Το έργο περιγράφει η ζωή τις μέρες της Κομμούνας σε μια παρισινή εργατική συνοικία καθώς οι άνθρωποι βιώνουν μια πρωτόγνωρη δημοκρατική κοινωνία. Και όταν έρχεται η ώρα να την υπερασπιστούν θυσιάζουν τις ζωές τους.
Το 2000 ο Άγγλος σκηνοθέτης Πίτερ Γουότκινς, γύρισε την  ταινία του «Η κομμούνα» διάρκειας  σχεδόν 6 ωρών (345΄). Ο σκηνοθέτης αποδομεί και  επανασυνθέτει όλες τις συμβάσεις του ντοκιμαντέρ, της μυθοπλασίας, του ρεπορτάζ και της θεατρικής φόρμας. Δημιουργεί έτσι ένα ντοκιμαντέρ που δεν είναι ντοκιμαντέρ αλλά μια ταινία μυθοπλασίας, στην οποία ενσωματώνεται ένα κατασκευασμένο για τις ανάγκες της ταινίας τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Ξεκινά από τη στιγμή που ο Γάλλοι ηττώνται από τους Πρώσους και η γαλλική κυβέρνηση καταφεύγει στις Βερσαλλίες. Στο Παρίσι ο λαός δε μένει άπραγος, παίρνει την εξουσία στα χέρια του, διενεργεί εκλογές, νομοθετεί και εγκαθιδρύει τη δική του εξουσία. Για δυο μήνες περίπου, μέχρι ο Βίσμαρκ και οι Γάλλοι κυβερνητικοί να αντεπιτεθούν. Οι μάχες κράτησαν μια Ματωμένη Εβδομάδα. Χιλιάδες νεκροί στους δρόμους, άνδρες και γυναικόπαιδα. Στη συνέχεια εκτελέσεις, εξορίες και φυλακίσεις. Όπως απαιτεί  η αποκατάσταση κάθε έννομης τάξης.
Ο Γουότκινς για να αναπαραστήσει τα γεγονότα της κομμούνας χρησιμοποίησε τη γιγαντιαία ιστορική αποθήκη-στούντιο του πρωτοπόρου Γάλλου σκηνοθέτη και παραγωγού Ζορζ Μελιές (1861-1938). Εκεί   έστησε τα σκηνικά του και έκανε  τα γυρίσματα που κράτησαν μόνον 13 ημέρες. Χρησιμοποίησε 220 ερασιτέχνες ηθοποιούς, ανάμεσα στους οποίους και αρκετούς μετανάστες χωρίς χαρτιά. Και κάπως έτσι έκανε την, κατά Γουότκινς, ανασύνθεση της ιστορίας, παρουσιάζοντας τα γεγονότα άλλοτε ως μυθοπλαστικά στιγμιότυπα, άλλοτε με καρτέλες, άλλοτε ως ταινία μέσα στην ταινία, άλλοτε ως συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών στα δύο τηλεοπτικά συνεργεία τα οποία, υποτίθεται, πως τα μεταδίδουν. Πρόκειται για την «Εθνική Τηλεόραση των Βερσαλλιών», η οποία παρουσιάζει την καθεστωτική εκδοχή των γεγονότων και την «Κομμούνα TV», η οποία μεταφέρει τις απόψεις των επαναστατημένων κομμουνάρων.
Το τολμηρό, πρωτοποριακό σε φόρμα και περιεχόμενο έπος του Γουότκινς, κινείται ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν υποχρεώνοντας το θεατή να αμφισβητήσει ή να αντιπαρατεθεί με τις κρατούσες, «αντικειμενικές» αναγνώσεις των ιστορικών γεγονότων και να προβληματιστεί για τις αντανακλάσεις της Ιστορίας στο σήμερα. Ζωηρός σκηνοθετικός ρυθμός, συνεχείς εναλλαγές, πληροφορίες ασταμάτητες, ασπρόμαυρη φωτογραφία μοναδικής εικαστικής πλαστικότητας είναι μερικά από τα στοιχεία που καθιστούν την ταινία αριστούργημα και, παρά τεράστια διάρκειά της, μια μοναδική εμπειρία για κάθε θεατή.
 
Παρακολούθηση Σεμιναρίου
Η παρακολούθηση του  σεμιναρίου μπορεί να είναι είτε ζωντανή στο Στέκι της Δράσης (Πάρνηθος 21, Βριλήσσια) είτε διαδικτυακή μέσω της πλατφόρμας zoom εδώ:
 Join Zoom Meeting
https://us02web.zoom.us/j/85422347324?pwd=RkVFaWpEQjVqUXlPY3hMMG52YXZaZz09
Meeting ID: 854 2234 7324
Passcode: 947205

3η Συνάντηση Σεμιναρίου, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 8:00μμ
Σινεμά και Ιστορία: Οι Επαναστάσεις
Θέμα: «Η Ισπανική Επανάσταση»

Picture
Παρακολούθηση Σεμιναρίου
Η παρακολούθηση του  σεμιναρίου μπορεί να είναι είτε ζωντανή στο Στέκι της Δράσης (Πάρνηθος 21, Βριλήσσια) είτε διαδικτυακή μέσω της πλατφόρμας zoom εδώ:
Join Zoom Meeting
https://us02web.zoom.us/j/85422347324?pwd=RkVFaWpEQjVqUXlPY3hMMG52YXZaZz09
Meeting ID: 854 2234 7324
Passcode: 947205
Την Τρίτη 19 Οκτωβρίου στη 3η συνάντηση του σεμιναρίου «Σινεμά και Ιστορία: Οι Επαναστάσεις» που οργανώνει η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine Δράση, ξεκινάμε τη συζήτηση για την Ισπανική Επανάσταση αναλύοντας τις ταινίες «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» του Σαμ Γουντ και το  «Γη και Ελευθερία» του Κεν Λόουτς.
- Για ποιον χτυπάει η καμπάνα/For whom the bell tolls
ΗΠΑ, Κοινωνική, 1941.Διάρκεια: 170’. Σκηνοθεσία: Σαμ Γουντ. Σενάριο: Ντάντλεϊ Νίκολς, πάνω στο ομώνυμο βιβλίο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Πρωταγωνιστούν: Γκάρι Κούπερ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Ακιμ Ταμίροφ, Κατίνα Παξινού, Τζόφεφ Καλέια.
Πάνω στα βουνά μίας ελεύθερης, αλλά όχι για πολύ ακόμα ισπανικής περιοχής,   καθώς οι ορδές του Φράνκο καταλαμβάνουν την μία μετά την άλλη, ο Αμερικανός υποστηρικτής των Δημοκρατικών Ρόμπερτ (Gary Cooper) αναλαμβάνει να ανατινάξει μία γέφυρα. Η ομάδα του βουνού έχει αρχηγό τον ξεπεσμένο πολεμιστή, τώρα μέθυσο Πάμπλο (AkimTamiroff) με υπαρχηγό, αλλά ουσιαστικά ψυχή της ομάδας, την γυναίκα του Πιλάρ  (Κατίνα Παξινού). Ο Ρόμπερτ ερωτεύεται την ωραία αντάρτισσα Μαρία (Ingrid Bergman) και μία μεγάλη ερωτική ιστορία αναπτύσσεται στα αφιλόξενα, χιονισμένα βουνά, λίγο πριν την τελική αποφασιστική μάχη. Στην εξέλιξη της ιστορίας, αποκαλύπτεται το φρικτό, τραγικό και δολοφονικό μένος του Ισπανικού εμφυλίου, στον οποίο αδελφός εκτελούσε αδελφό, χωρίς οίκτο και έλεος. Η τραγική εκτέλεση των γονιών της Maria από τους Εθνικιστές και ο μαζικός βιασμός της αποτελούν την μία όψη  από ιστορίες γνωστές και σε εμάς από τον Ελληνικό Εμφύλιο 1946-1949.
Οι ερμηνείες της Παξινού και του Tamiroff είναι εκπληκτικές και επισκιάζουν αυτές των πρωταγωνιστών. Το έργο, όμως, στηρίζεται σε όλους τους συντελεστές του οι οποίοι πρόσφεραν όλη τους την ικανότητα για να φτιάξουν μία μεγαλειώδη ταινία, που υπήρξε η εμπορικότερη του 1943 με εισπράξεις 11 εκατομμυρίων δολαρίων. Προτάθηκε για 9 βραβεία Όσκαρ και χάρισε στην Κατίνα Παξινού που υποδύθηκε την Πιλάρ το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, το μοναδικό μέχρι σήμερα Όσκαρ που έχει δοθεί σε Ελληνίδα ηθοποιό.
- Γη και Ελευθερία/Land and Freedom
Αγγλία, Ισπανία, Δραματική, 1995. Διάρκεια: 109'. Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς. Σενάριο: Τζιμ  Άλεν. Πρωταγωνιστούν: Ίαν Χαρτ, Ροζάνα Πάστορ, Τομ Γκιλρόι. Άνοιξη του 1936. Ένας νεαρός Άγγλος κομμουνιστής αφήνει το Λίβερπουλ για να καταταγεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες του δημοκρατικού στρατού στο μέτωπο της Αραγονίας.
Ο Ντέιβιντ, ο κεντρικός ήρωας του αυτού του έπους του Κεν Λόουτς.  είναι  ένας άνεργος νέος από το Λίβερπουλ που πηγαίνει στην Ισπανία μετά το πραξικόπημα του Φράνκο εναντίον της εκλεγμένης δημοκρατικής κυβέρνησης για να βοηθήσει εθελοντικά. Αν και υπότιτλος είναι «Μια ιστορία για την Ισπανική Επανάσταση» και καλύπτει  μερικούς μήνες από το μέτωπο της Βαρκελώνης και της Αραγωνίας, το 1936 ο εμφύλιος πόλεμος (1936-1939) δεν είναι το θέμα της ταινίας. Όπως όλοι οι άλλοι ξένοι που βρέθηκαν εκεί έτσι και  ο Ντέιβιντ βιώνει τις ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στις διάφορες ομάδες που συγκροτούν το στρατόπεδο των δημοκρατικών: από τους αναρχικούς  του POUM  μέχρι τους κομμουνιστές. Στην αρχή κατάπληκτος  δέχεται τα μηνύματα  ελευθερίας και ισότητας και κατακλύζεται από αισθήματα αισιοδοξίας, ενθουσιασμού και αδελφοσύνης. Μέχρι την  προδοσία.
Η άποψη του Κεν Λόουτς που αποτελεί και τον κεντρικό άξονας της ταινίας του είναι η ιδέα ότι οι δημοκρατικοί έχασαν τον πόλεμο, το 1939, όταν η Βρετανία και η Γαλλία αποφάσισαν από κοινού να μην ανακατεύονται, ενώ από την άλλη ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι βοηθούσαν ανοιχτά τους φασίστες. Στη ουσία, σύμφωνα με την ανάλυση του σκηνοθέτη, ο σκοπός προδόθηκε το 1937, όταν οι κομμουνιστές απέκτησαν μεγάλη εξουσία. Εν ολίγοις η βασική του ιδέα είναι ότι ο Στάλιν, για δικές του σκοπιμότητες επεδίωκε μια μετριοπαθή διέξοδο και πίεζε σε αυτή την  τους Ισπανούς κομμουνιστές  που στα πλαίσια του    Λαϊκού Μετώπου, ξεκίνησαν  μια καμπάνια εναντίον των αναρχικών και των αριστερών ακτιβιστών της επαναστατικής πολιτοφυλακής, γνωστής ως POUM.
Η ταινία επευφημήθηκε στις Κάννες, κερδίζοντας το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών. Στην Ισπανία, χιλιάδες νέοι πολιόρκησαν τους κινηματογράφους για να ανακαλύψουν κάποια από τα μυστικά της ιστορίας της χώρας τους τους. Μια ομάδα από τις Διεθνές Ταξιαρχίες, όταν προκλήθηκαν να δουν την ταινία επιτέθηκαν στον σεναριογράφο Τζιμ Άλεν και στον σκηνοθέτη κατηγορώντας τους ότι δεν παρουσιάζουν τα ιστορικά γεγονότα αντικειμενικά.

Κινηματογραφική Γεωγραφία
Συνάντηση 20η (Διαδικτυακή) Δευτέρα 28  Ιουνίου 2021, 8:30μμ
Θέμα: «Φόλκερ Σλέντορφ: Μαργκαρέτε φον Τρότα»

Ο Φόλκερ Σλέντορφ είναι ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς σκηνοθέτες. ΄Έντονα πολιτικοποιημένος, εξέφρασε πολλές φορές δημόσια τη διαμαρτυρία του για το φασισμό στην καθημερινή ζωή στη σύγχρονη Γερμανία. Είναι πολύ γνωστός για τις κινηματογραφικές μεταφορές σπουδαίων λογοτεχνικών έργων. Γεννήθηκε το 1939 στο Βισμπάντεν και ένα μεγάλο μέρος των νεανικών του χρόνων το πέρασε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης πλάι σε θρυλικούς δημιουργούς, όπως ο Λουί Μαλ, Αλέν Ρενέ και Ζαν Πιερ Μελβίλ. Η πρώτη του ταινία ήταν το «Der junge Törless» (1964), και η πρώτη μεγάλη του δημιουργία το πολιτικό θρίλερ «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» (1975) πάνω στο θέμα της τρομοκρατίας, θέμα που κάνει την ταινία επίκαιρη στην εποχή μας. Την ταινία σκηνοθέτησε μαζί με τη γυναίκα του, εξέχουσα σκηνοθέτη και φεμινίστρια Μαργκαρέτε φον Τρότα. Το 1979 είναι η χρονιά της διασημότερης ταινίας του «Το Ταμπούρλο» για το οποίο τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών και το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το φιλμ, με το οποίο  πετυχαίνει τη χρυσή ισορροπία ανάμεσα στην τέχνη και την εμπορικότητα, είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Γκίντερ Γκρας και παρουσιάζει την εποχή της προναζιστικής Γερμανίας, μέσα από τα μάτια του Όσκαρ Μάτσερατ, που αρνείται να μεγαλώσει και να ωριμάσει. Στη φωτογραφία κυριαρχεί η σέπια και η εξαιρετική σκηνογραφία είναι του Έλληνα, μετέπειτα σκηνοθέτη, Νίκου Περράκη. Η χρήση της μουσικής του Μορίς Ζαρ δημιουργεί πρότυπο για τις ταινίες τέχνης του εμπορικού κινηματογράφου που ακολούθησαν.
Picture
Από εκεί άνοιξαν οι δρόμοι για διεθνή πορεία και εργάστηκε στην Αμερική για τα «Ο θάνατος του εμποράκου» (1985) με τον Ντάστιν Χόφμαν, «Ηomo Faber» (1991) με τον Σαμ Σέπαρντ, «Palmetto» (1998). Πέρα από τις κινηματογραφικές ταινίες ο Σλέντορφ σκηνοθετεί για το θέατρο και την όπερα. Για τρεις από τις ταινίες του την μουσική έγραψε ο Χανς Βέρνερ Χέντζε και μέσα από την συνεργασία αυτή πέρασε στο μουσικό θέατρο, για το οποίο σκηνοθέτησε παραστάσεις όπως τα «La Boheme» (1984), «Aus einem Totenhaus»(1988), «Lady MacBeth» (1993).
Μαργκαρέτε φον Τρότα: η σκηνοθέτης της ζωής των γυναικών
Η ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός  φον Τρότα γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1942 στο Βερολίνο και μετά τον πόλεμο, έχοντας χάσει τον πατέρα της, μετακόμισε την μητέρα της στο Ντίσελντορφ. Έπαιξε σε ταινίες του Φασμπίντερ και του Σλέντορφ, εκπαιδεύοντας τον εαυτό της για να γίνει σκηνοθέτης. «Το 1962 μια γυναίκα δεν γινόταν εύκολα σκηνοθέτης έτσι μπήκα στη σκηνοθεσία μέσω της ηθοποιίας» έχει πει χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια θα παντρευθεί με τον Φόλκερ Σλέντορφ, θα μείνει μαζί του από το 1971 μέχρι το 1991 και θα συνεργαστεί μαζί του σε κάποιες ταινίες.  Βασικά όμως ακολούθησε ατομική πορεία γυρίζοντας 14 ταινίες, πολλές τηλεοπτικές δουλειές και παίζοντας σαν ηθοποιός.  
Ανάμεσα στους σημαντικούς δημιουργούς του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου η Μαργκαρέτε φον Τρότα θα εκφράσει έντονο δημιουργικό  παροξυσμό και θα  κερδίσει την δική της θέση στο πάνθεον του κινηματογράφου. Οι ταινίες της είναι πολιτικά στρατευμένες. Το σλόγκαν «το προσωπικό είναι πολιτικό» που καθόρισε την δεκαετία του 1960 διακατέχει όλο  το έργο της.  Κεντρικό θέμα οι γυναίκες, η ζωή τους, οι σχέσεις τους με άλλες γυναίκες ή άντρες. Οι ταινίες της, για πρώτη σχεδόν φορά στον κινηματογράφο, θίγουν  γυναικεία ζητήματα όπως η έκτρωση, η αντισύλληψη, η θέση των γυναικών στην δουλειά, η κακοποίηση και γενικά η  μονολιθική φύση των παραδοσιακών γυναικείων ρόλων. Αμφισβητεί και ανατρέπει δεδομένα και στερεότυπα αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα και την αυθεντικότητα ή μη-αυθεντικότητα της ζωής των γυναικών. Από τις δύο κορυφαίες ταινίες της η μεν «Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλούμ» (1975) που σκηνοθέτησε μαζί με τον Σλέντορφ δείχνει, εκτός των άλλων,  την ασφυκτική ζωή των γυναικών που υπόκεινται σε πολλές μορφές καταπίεσης, το δε  «Δεύτερο ξύπνημα της Κρίστα Κλάγκελ» (1978) σε δική της εξ ολοκλήρου σκηνοθεσία, αφορά την ριζοσπαστικοποίηση μιας νέας γυναίκας. Το 1986 γύρισε την «Ρόζα Λούξεμπουργκ» για την συγκλονιστική επαναστάτρια και διανοούμενη. Η Μπάρμπαρα Σούκοβα στο ρόλο της Ρόζα προσεγγίζει με εξαιρετικό ταλέντο την ηρωίδα της. Το 2012 την «Χάνα Αρέντ» που αναφέρεται στα ηθικά και φιλοσοφικά  διλήμματα που απασχόλησαν την  σπουδαία Γερμανίδα φιλόσοφο στη διάρκεια και μετά τη δίκη και την εκτέλεσή στο Ισραήλ του εγκληματία πολέμου  Άιχμαν. Το 1979 γύρισε τις «Αδελφές», το 1981 το «Μαριάνε και Τζουλιάνε» και το 1988 τις «Τρεις αδελφές», τρεις ταινίες που συνιστούν μια  άτυπη τριλογία και αναφέρονται σε γυναίκες που τις δεκαετίες του 1940 και  του 1950, απορρίπτουν τους παραδοσιακούς ρόλους που έχουν προδιαγράψει για αυτές οι συντηρητικές κοινωνίες στις οποίες ζουν.  
Τόσο ο Σλέντορφ όσο και η φον Τρότα ανήκουν στο   καλλιτεχνικό ρεύμα του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου, που βασική  προσπάθεια του ήταν να αφυπνίσει τις κοιμισμένες συνειδήσεις, να αποκαλύψει στους Γερμανούς το σκοτεινό τους παρελθόν που ή αγνοούσαν ή αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν και να αποκαλύψει την  καταστροφική μεγαλομανία και την περίπλοκη νοσηρότητα της σύγχρονης Γερμανικής -και όχι μόνο κοινωνίας- που πάλευε με κάθε κόστος να ορθοποδήσει.   Ο Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος έγραψε ιστορία με τα δικά του αριστουργήματα  και κατέκτησε μια θέση στον καλλιτεχνικό κινηματογράφο που άνθιζε εκείνη την χρονική περίοδο στο έδαφος της Ευρώπης.   

Το σεμινάριο «Κινηματογραφική Γεωγραφία» που οργανώνει το Cine Δράση θα συνεχιστεί ζωντανά  την Τρίτη 22 Ιουνίου στις 8:30μμ, στο στέκι της Δράσης για μια Άλλη Πόλη (Πάρνηθος 21). Η συζήτηση της Δευτέρας 14 Ιουνίου, δεν θα πραγματοποιηθεί λόγω του 33ου Συνεδρίου της ΟΚΛΕ στη Νάξο, το οποίο θα παρακολουθήσουν αρκετοί από τους συμμετέχοντες στο σεμινάριο.
​Η συζήτηση της Δευτέρας 21 μεταφέρεται στην Τρίτη 22 Ιουνίου, λόγω της αργίας του Αγίου Πνεύματος. 
Και επανερχόμαστε στον εξωτερικό χώρο του στεκιού μας, τηρώντας όλα τα πρωτόκολλα, συζητώντας για έναν πολύ ιδιαίτερο σκηνοθέτη, τον Βέρνερ Χέρτζογκ!  

Κινηματογραφική Γεωγραφία
Συνάντηση 19η Τρίτη 22 Ιουνίου, 8:30μμ
Θέμα: «Βέρνερ Χέρτζογκ: Αναζητώντας το απόλυτο»

Ιδιοφυής, πρωτοπόρος και εκκεντρικός, ο Βέρνερ Χέρτζογκ έχει διαγράψει μια πορεία μοναδική, αφήνοντας χνάρια σε όλα τα κινηματογραφικά είδη, δημιουργώντας έργο με έντονες φορμαλιστικές αναζητήσεις που ξεπέρασε την εποχή του. Απ’ τους σημαντικότερους εκφραστές του Νέου Γερμανικού Σινεμά, με ένα κινηματογραφικό σύμπαν που δύσκολα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο κίνημα ή κατηγοριοποιείται με βάση το ύφος ή τη θεματολογία. Γεννημένος στο Μόναχο το 1942 ο Χέρτζογκ μεγάλωσε προστατευμένος από την ναζιστική θηριωδία σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Βαυαρίας. Το 1961, κι ενώ ήταν ακόμα μαθητής, εργάστηκε σε χαλυβουργείο για να συγκεντρώσει το ποσό που θα χρηματοδοτούσε την πρώτη του ταινία, το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Herakles» (1962).
Η διαδρομή του έκτοτε, σηματοδοτήθηκε από έναν οραματικό κινηματογράφο, ο οποίος συνδυάζοντας εξπρεσιονιστικά στοιχεία με το συναίσθημα και την φαντασία του ρομαντισμού, εξερεύνησε την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Ο Χέρτζογκ, ενσωμάτωσε στο έργο του στοιχεία της γερμανικής ιστορίας και της πολιτισμικής παράδοσης της χώρας του, περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο συμπατριώτη του. Σε αντίθεση όμως με τους σύγχρονούς του (Φασμπίντερ, Βέντερς, Σλέντορφ) μεγαλούργησε εκτός γερμανικών συνόρων. Η ανήσυχη φύση του, τον οδήγησε σε δύσβατα κινηματογραφικά ταξίδια, που δοκίμαζαν τα όρια όσων συμμετείχαν. «Γυρίζουμε ασταμάτητα, χωρίς διάλειμμα. Φωνάζω στον Χέρτζογκ, τον χτυπάω, πρέπει να μάχομαι για κάθε σκηνή. Ελπίζω να πάθει πανούκλα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε!», θα δηλώσει έξαλλος λίγα χρόνια αργότερα ο Κλάους Κίνσκι, βασικός πρωταγωνιστής και συνεργάτης του δημιουργού.
Picture
Picture
Οι πρώτες περιπλανήσεις του Χέρτζογκ, τον έφεραν στα Βαλκάνια και το 1968 στην Ελλάδα, όπου γύρισε στην Κω, την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Signs of life». Το φιλμ απέσπασε την Αργυρή Άρκτο για ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και ο Χέρτζογκ, σε ηλικία 24 ετών συστήθηκε στο παγκόσμιο κοινό με την πρώτη του απόπειρα να συνθέσει μια ιδιαίτερη προσωπική φιλμική γλώσσα. Δυο χρόνια αργότερα, αφηγείται στην οθόνη τον σουρεαλιστικό εφιάλτη «Even dwarves started small». Μια κοινωνία νάνων που προσομοιάζει με ολόκληρο τον κόσμο, μια συγκλονιστική αλληγορία για την υποσυνείδητη επιθυμία του ανθρώπου να σπάσει τα δεσμά των καθημερινών συνηθειών που προσδιορίζουν τη ζωή του.
Το 1972 η ταινία «Aguirre, the wrath of god», σηματοδοτεί την αρχή της σχεδόν «ανθρωποφαγικής» σχέσης του με τον Κλάους Κίνσκι. Το φιλμ, είναι ένα αριστουργηματικό σχόλιο πάνω στην σκοτεινή ανθρώπινη πλευρά και την παράνοια της εξουσίας. Τα γυρίσματα της ταινίας έγραψαν τη δική τους ιστορία στον κινηματογραφικό χώρο. Φημολογείται ότι όταν ο Κίνσκι απείλησε να παραιτηθεί, ο Χέρτζογκ τον σημάδεψε με όπλο, αναγκάζοντάς τον να ολοκληρώσει την ταινία! Στην αυτοβιογραφία του ο Κίνσκι αρνείται το περιστατικό, λέγοντας ότι το όπλο το κρατούσε ο ίδιος. Το 1975 ο Χέρτζογκ επιλέγει έναν πρώην τρόφιμο ψυχιατρείου, τον Bruno S για να πρωταγωνιστήσει στο καθηλωτικό φιλμ «The Enigma of Kaspar Hauser – Every Man for Himself and God Against All», εξιστορώντας την τραγική ζωή ενός 16χρονου αγοριού που βρέθηκε σε άθλια κατάσταση στην κεντρική πλατεία της Νυρεμβέργης το 1828 και το οποίο είχε μεγαλώσει κλεισμένο σε ένα κελί, σαν αγρίμι όλη του τη ζωή. Με τον Bruno S, ο Χέρτζογκ ξαναβρέθηκε στο πλατό για τα γυρίσματα του «Stroszek» (1977), μια καταγγελία της επίπλαστης αμερικανικής ευδαιμονίας, μια τραγελαφική προσέγγιση του αμερικανικού ονείρου που εξελίσσεται σε εφιάλτης. Ανάμεσα στις δυο ταινίες γυρίζει το «Heart of Glass» (1976), για τις ανάγκες του οποίου υποβάλλει ολόκληρο το επιτελείο των ηθοποιών σε ύπνωση.
Παράλληλα ο σκηνοθέτης ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, γυρίζοντας ασταμάτητα ντοκιμαντέρ. Ανάμεσά τους, το «Fata Morgana» (1970), μια ελεγεία επιστημονικής φαντασίας με φόντο την έρημο Σαχάρα, αλλά και το «Land of silence and darkness» (1971), στο οποίο ο δημιουργός επιχειρεί να προσεγγίσει τον κόσμο όσων δεν βλέπουν και δεν ακούν, μέσα από το πορτρέτο της 56χρονης τυφλής και κωφής Φίνι Στραουμπίνγκερ.
Τα επόμενα χρόνια, εξαιρετικά παραγωγικά και δημιουργικά, αποκρυσταλλώνουν το παράδοξο κινηματογραφικό όραμα του Χέρτζογκ. Το 1978, βασισμένος στον εξπρεσιονιστικό «Nosferatu» του Μουρνάου, γυρίζει τον δικό του «Nosferatu», ένα μπαρόκ ποίημα τρόμου με τον Κλάους Κίνσκι να πλάθει μια αξέχαστη τραγική κινηματογραφική φιγούρα που ζει στις σκιές. Ο Γερμανός ηθοποιός, παραμένει σταθερός συνοδοιπόρος του σκηνοθέτη, τόσο στο «Woyzeck» (1979), πιστή κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Γκέοργκ Μπίχνερ, όσο και στο θρυλικό πλέον – τόσο καλλιτεχνικά, όσο και παρασκηνιακά- «Fitzcarraldo» (1982). Στο φιλμ, ένας Ιρλανδός τυχοδιώκτης ονειρεύεται να φτιάξει μια όπερα στο βάθος της ζούγκλας του Αμαζονίου. Για το παράτολμο σχέδιο του παρανοϊκού ήρωα, ο Χέρτζογκ έσυρε ένα ολόκληρο πλοίο από την μια πλαγιά ενός βουνού στην άλλη. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων οι σχέσεις Χέρτζογκ και Κίνσκι, έφτασαν γι’ ακόμη μια φορά στα άκρα, με τον ηθοποιό να βρίσκεται στα πρόθυρα της νευρικής κατάρρευσης. Μάλιστα οι Ινδιάνοι που συμμετέχουν στην ταινία είχαν προσφερθεί να δολοφονήσουν τον «δύσκολο» ηθοποιό για χάρη του σκηνοθέτη(!) «Μερικές φορές ευχόμουν να το είχαν κάνει», θα πει αστειευόμενος χρόνια αργότερα ο δημιουργός.
Το 1984 καταθέτει μια εξαιρετική σπουδή της ανθρώπινης φύσης, με την ταινία του «Where the green ants dream» (Όπου ονειρεύονται τα πράσινα μηρμύγκια) και φόντο την έρημο στην Αυστραλία. Το φιλμ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιμονής του Χέρτζογκ να μην διαχωρίζει τα κινηματογραφικά είδη, αναμειγνύοντας μυθοπλαστικά και ντοκιμαντερίστικα στοιχεία. Τρία χρόνια αργότερα συναντάται ξανά με τον Κίνσκι, στο «Cobra Verde», για να αφηγηθεί την ιστορία ενός διαμόνιου τυχοδιώκτη και ταυτόχρονα να προσεγγίσει το θέμα της δουλείας στην Αφρική του 19ου αιώνα, ενώ το 1991 γυρίζει το «Scream of Stone», με οδηγό του μια ομάδα ορειβατών στην Παταγονία.
Την δεκαετία που θα ακολουθήσει ο Βέρνερ Χέρτζοκ αφιερώνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο ντοκιμαντέρ. Και το 1999, οχτώ χρόνια μετά τον θάνατο του Κλάους Κίνσκι, γυρίζει το «My best friend», αποτίνοντας έναν ανορθόδοξο φόρο τιμής στον ηθοποιό, ιχνηλατώντας το χρονικό μιας θρυλικής συνύπαρξης. Η διαβόητη συνεργασία τους που σφραγίστηκε με πέντε ταινίες, τροφοδοτεί τα παραπολιτιστικά του κινηματογραφικού μύθου, μέσα από ανέκδοτες ιστορίες και απίστευτες μαρτυρίες.
Στην μυθοπλασία επιστρέφει δέκα χρόνια μετά, υπογράφοντας δυο πολεμικά δράματα: Το 2001, το «Invincible», ενώ το 2006 το «Rescue Dawn», η πρώτη καθαρά αμερικανική παραγωγή του δημιουργού, με τον Κρίστιαν Μπέιλ να ενσαρκώνει τον αμερικανο – γερμανό Ντίτερ Ντένγκλερ, τον ήρωα πιλότο, για τον οποίο είχε γυρίσει στο παρελθόν, το ντοκιμαντέρ «Little Dieter Needs to fly» (1997).
Πολυσχιδής και ακούραστος, ο Χέρτζογκ εξακολουθεί να ακολουθεί ήρωες στα άκρα. Του νου και του κόσμου: Στο Θιβέτ και τη βουδιστική φιλοσοφία για το «Wheel of time» (2003), στην τροπική ζούγκλα της Γουιάνας, όπου γύρισε το «The white diamond» (2004), στην παγωμένη Αλάσκα, χαρτογραφώντας τον τόπο, αλλά κι έναν περίπλοκο άνθρωπο στο «Grizzly Man» (2005), στην απόκοσμη Ανταρκτική για το «Encounters at the end of the world» (2007). Και συνεχίζει ακάθεκτος να συνθέτει, αποσυνθέτει και ανασυνθέτει τον κινηματογραφικό του εαυτό, μέχρι και σήμερα. Άλλωστε το ομολογεί και ο ίδιος: «Είμαι οι ταινίες μου».


​Κινηματογραφική Γεωγραφία
Συνάντηση 18η (Διαδικτυακή)
​Δευτέρα 7 Μαΐου, 8:30μμ

Θέμα: «Wim Wenders: Σινεμά στο δρόμο»

"Ο Βιμ Βέντερς αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, είναι μέλος της Ακαδημίας Τεχνών του Βερολίνου, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και, από το 1993, καθηγητής στη Σχολή Κινηματογράφου του Μονάχου.
Picture
Picture
Με περισσότερες από 30 μεγάλου μήκους, μια δεκάδα ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους ταινίες, ο Βέντερς αναδείχθηκε σε δημιουργό παγκόσμιου κύρους, συνέβαλε στην αναγέννηση του Γερμανικού σινεμά στη δεκαετία του ’70 και παράλληλα εξερεύνησε νέα κινηματογραφικά εκφραστικά μέσα, που πέρασαν ως κληρονομιά στις επόμενες γενιές σκηνοθετών. Για τον ίδιο, το σινεμά αποτελεί «μια καταπληκτική γλώσσα από φως και κίνηση, μύθο και περιπέτεια, η οποία μπορεί να μιλήσει για την αγάπη και το μίσος, τον πόλεμο και την ειρήνη, τη ζωή και το θάνατο».
Γεννήθηκε το 1945 στο Ντίσελντορφ και μεγάλωσε στο Όμπερχαουζεν, όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως γιατρός. Σπούδασε Ιατρική και Φιλοσοφία αλλά διέκοψε τις σπουδές του και το 1966 μετακόμισε στο Παρίσι για να γίνει ζωγράφος, απέτυχε όμως στις εισαγωγικές εξετάσεις στην Ακαδημία Τεχνών. Έτσι εργάστηκε ως λιθογράφος στο εργαστήρι του Αμερικανού καλλιτέχνη Τζόνι Φρίντλαντερ. Την ίδια περίοδο έγινε τακτικός επισκέπτης της Γαλλικής Ταινιοθήκης βλέποντας πέντε ταινίες την ημέρα. Επιστρέφοντας στη Γερμανία το 1967, έγινε δεκτός στη Σχολή Κινηματογράφου του Μονάχου (Hochschule für Fernsehen und Film).  Ανάμεσα στο 1967 και το 1970, παράλληλα με τις σπουδές του εργάστηκε σαν κριτικός κινηματογράφου και συνεργάστηκε με την κινηματογραφική επιθεώρηση Filmkritik, την εφημερίδα του Μονάχου Süddeutsche Zeitung, και τα περιοδικά Twen και Spiegel. Την ίδια περίοδο, έκανε πολλές μικρού μήκους ταινίες και το ’68 συνελήφθη κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης και φυλακίστηκε.
Η ταινία αποφοίτησης του από τη Σχολή ήταν η μεγάλου μήκους ασπρόμαυρη «Καλοκαίρι στη πόλη» και ήταν αφιερωμένη στο συγκρότημα Kinks, στην οποία μεταφέρει στην οθόνη τα αγαπημένα του τραγούδια της εποχής. Γενικά η μουσική ασκεί μεγάλη επίδραση στο έργο του και όπως λέει : «Αν δεν υπήρχαν οι Κινκς, ο Βαν Μόρισον, οι Μπητλς, οι Στόουνς και πάνω απ’ όλους ο Μπομπ Ντίλαν, δε θα τολμούσα ποτέ να εγκαταλείψω τις σπουδές ιατρικής και φιλοσοφίας για ν’ αφοσιωθώ σε κάτι τόσο αβέβαιο, όπως η καλλιτεχνική δημιουργία».
Η καριέρα του εγκαινιάζεται με τον «Φόβο του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» (1971), που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πέτερ Χάντκε. Ταινία περιπλάνησης ενός ατόμου χωρίς ταυτότητα, ένα έργο για τα σύνορα, την απουσία συναισθημάτων και το πάθος του κινηματογράφου. Το 1971 μαζί με άλλους 14 Γερμανούς κινηματογραφιστές, μεταξύ των οποίων ο Φασμπίντερ, ίδρυσε την κοινοπραξία «Filmverlag der Autoren», που έγινε ο πυρήνας του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου. «Σε αντίθεση με τη νουβέλ βαγκ, ουδέποτε σκεφτήκαμε, ελπίσαμε ή θελήσαμε να «βελτιώσουμε» ή να «ενταχθούμε» στην κινηματογραφική βιομηχανία της εποχής, ούτε καν να την υποκαταστήσουμε: θεωρούσαμε τη δραστηριότητά μας «εναλλακτική». Δεν είχαμε ούτε πρότυπα, ούτε παράδοση, ούτε κανέναν που να θέλουμε να πάρουμε τη θέση του… Και ήταν πραγματικά θαυμάσια η μεταξύ μας αλληλεγγύη, που ουσιαστικά ήταν και το μοναδικό κεφάλαιο που διαθέταμε».
Προκειμένου να χρηματοδοτήσει την κοινοπραξία αυτή, ο Βέντερς ανέλαβε να σκηνοθετήσει μια παραγωγή της Γερμανικής Τηλεόρασης «Το πορφυρό γράμμα», μια ταινία που η δράση της εκτυλίσσεται στο 17ο αιώνα. Το γεγονός όμως ότι ήταν ταινία εποχής τον «εγκλώβισε». «Δε μου αρέσει πια να κάνω ταινίες όπου δεν επιτρέπεται να υπάρχουν τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο, ένα βενζινάδικο, μια τηλεόραση, ένας τηλεφωνικός θάλαμος, κάποιο ταξίδι», λέει ο ίδιος. Το θέμα της μανίας για ταξίδια έμελλε να παίξει έναν κυρίαρχο ρόλο στις μετέπειτα ταινίες του, καθώς σκηνοθέτησε πολλά road movies όπως: «Η Αλίκη στις πόλεις», ταινία με θέμα το ίδιο το ταξίδι, «Λάθος κίνηση» (μεταφορά του μυθιστορήματος του Γκαίτε «Τα χρόνια της μαθητείας του Γουλιέλμου Μάιστερ», στο οποίο ο ήρωας ταξιδεύοντας διασχίζει ολόκληρη τη Γερμανία) και «Στο πέρασμα του χρόνου», ένα εύστοχο σχόλιο πάνω στην παρακμή της γερμανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Οι τρεις αυτές ταινίες συνθέτουν την τριλογία της περιπλάνησης, με κοινά χαρακτηριστικά τις μοναχικές υπάρξεις (στην πλειοψηφία τους άνδρες) που ταξιδεύοντας, ψάχνουν την ταυτότητά τους, την πατρίδα ή ένα βίωμα που θ’ αλλάξει τα πάντα. Σε καμία από αυτές τις ταινίες δεν υπάρχει μια αγκαλιά, ένα φιλί.
Ο Βέντερς έγινε διεθνώς γνωστός με τον «Αμερικανό φίλο» (1977), την πρώτη του διεθνή συμπαραγωγή, με πρωταγωνιστές τον Μπρούνο Γκαντς και τον Ντένις Χόπερ. Η ταινία αυτή εγκαινιάζει μια δεύτερη φάση δημιουργίας (1976-1984) και γυρισμένη πολλά χρόνια πριν από τον «Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ», βασίζεται στη διάσημη νουβέλα της Πατρίτσια Χάισμιθ. Την περίοδο αυτή προξένησε το ενδιαφέρον του Φράνσις Φορντ Κόπολα, που το 1978, τον προσκάλεσε στις ΗΠΑ για να γυρίσει το «Ιδιωτικός ντετέκτιβ Χάμετ», μια ταινία φόρο τιμής στον συγγραφέα Ντάσιελ Σάμιουελ Χάμετ, το οποίο εξελίχθηκε σε τραυματική εμπειρία. Κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής διακοπής των γυρισμάτων, ο Βέντερς θεματοποιεί την ίδια τη φιλμική δημιουργία κάνοντας την «Αστραπή πάνω από το νερό» μια ταινία για τον ετοιμοθάνατο φίλο του σκηνοθέτη Νίκολας Ρέι. Το 1982 αποτυπώνει την εμπειρία των γυρισμάτων της ταινίας για τον Χάμετ στην «Κατάσταση των πραγμάτων». Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετία και παρακολουθεί ένα κινηματογραφικό συνεργείο, που ενώ γυρίζει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, ο παραγωγός εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει δεκάρα.
Το 1982 γυρίζει στη Νέα Υόρκη την ταινία «Reverse angle» και την ίδια χρονιά το «Δωμάτιο 666». Στο δωμάτιο 666 του ξενοδοχείου Martinez στις Κάννες, ο Βέντερς κινηματογράφησε ομοτέχνους του, μεταξύ των οποίων οι Γκοντάρ, Σπίλμπεργκ, Φασμπίντερ, Χέρτζοκ, Αντονιόνι, να απαντούν στην ερώτηση αν «ο κινηματογράφος είναι μια γλώσσα που χάνεται, μια τέχνη σε παρακμή». Μια «ερωτική εξομολόγηση» στον κινηματογράφο του αγαπημένου του Ιάπωνα σκηνοθέτη Γιασουχίρο Όζου, αποτελεί το ντοκιμαντέρ «Tokyo-Ga». Για τον Βέντερς «με το έργο του Όζου, ο κινηματογράφος βρίσκει τον προορισμό του». Αυτή η δεύτερη φάση κλείνει με το «Παρίσι, Τέξας», μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία που τον καθιέρωσε. Σε σενάριο του Σαμ Σέπαρντ είναι μια ταινία γεμάτη αχανείς εκτάσεις, σαν το κενό στη ζωή του ήρωα της, ασχολείται με τα αγαπημένα του θέματα, κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών και πραγματώνει ένα από τα όνειρά του, να κάνει γύρισμα στα «μυθικά», μεγαλειώδη σκηνικά των γούεστερν.
Ο Βέντερς επέστρεψε στη Γερμανία για να γυρίσει «Τα φτερά του έρωτα», που επίσης διακρίθηκε στις Κάννες, το 1987 με το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας και του έφερε ευρύτατη αποδοχή. Ταινία καθαρής ποίησης και ταυτόχρονα ερωτική εξομολόγηση στη ζωή, με έντονο συναισθηματικό και μεταφυσικό χαρακτήρα, παρακολουθεί δύο αγγέλους στο διαιρεμένο Βερολίνο και εμπεριέχει όλη την ιστορία της πόλης πριν από την πτώση του τείχους. Ακολούθησε το δεύτερο μέρος «Τόσο μακριά, τόσο κοντά» που γυρίστηκε αμέσως μετά την πτώση του τείχους. Μεσολάβησαν: το ντοκιμαντέρ για τον Ιάπωνα σχεδιαστή μόδας Γιόζι Γιαμαμότο, με τίτλο «Σημειώσεις για τις πόλεις και τα ρούχα» και η ταινία «Μέχρι το τέλος του κόσμου», με μια από τις καλύτερες μουσικές επενδύσεις, με το οποίο κάνει ένα άλμα στο μέλλον αναπαριστώντας έναν κόσμο που τον έχει κατακλύσει η τεχνολογία. Με την ταινία «Lisbon Story» ο Βέντερς επιστρέφει το 1993 στην Πορτογαλία, όπου είχε γυρίσει την «Κατάσταση των πραγμάτων» και το «Μέχρι το τέλος του κόσμου, για να μιλήσει για τη χαμένη αθωότητα του σινεμά, το φως και τη μουσική. Στο «Πέρα από τα σύννεφα» μοιράζεται τα σκηνοθετικά καθήκοντα με τον Ιταλό δημιουργό Μικελάντζελο Αντονιόνι. Πρόκειται για μια σειρά από τέσσερις ερωτικές ιστορίες, γυρισμένες σε διαφορετικές πόλεις κάθε μια από τις οποίες μας προσκαλεί σ’ ένα εσωτερικό ταξίδι. «Οι αδελφοί Σκλαντανόφσκι», είναι η ταινία που σκηνοθέτησε με μια ομάδα σπουδαστών της Σχολής Κινηματογράφου του Μονάχου, από την οποία και ο ίδιος αποφοίτησε, με θέμα τη γέννηση του κινηματογράφου στο Βερολίνο. Εδώ αποτίνει φόρο τιμής στους παραγνωρισμένους πρωτοπόρους της τεχνολογίας της κινούμενης εικόνας, τους αδελφούς Σκλαντανόφσκι, που έφτιαξαν μια μηχανή προβολής, την ίδια εποχή που οι αδελφοί Λυμιέρ στη Γαλλία επινοούσαν την κινούμενη εικόνα.
Ο Ράι Κούντερ, που έγραψε τη μουσική για το «Παρίσι, Τέξας» και «Το τέλος της βίας», συγκέντρωσε το 1996 μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία της κουβανέζικης μουσικής του ’30, του ’40 και του ’50 και δημιούργησε το άλμπουμ με τίτλο: Buena Vista Social Club. Εμπνευσμένος από τους χαρισματικούς αυτούς χαρακτήρες και τη μουσική τους, ο Βέντερς ταξίδεψε στην Αβάνα προκειμένου να ανασυνθέσει τη φιλία του Κούντερ με τους «σούπερ παππούδες», όπως αποκαλούνται στην Κούβα, και κινηματογράφησε συναυλίες τους σε Ευρώπη και Αμερική. Ο Βέντερς εξομολογείται πως στόχος του ήταν να αποδώσει το μοναδικό άρωμα αυτής της υπέροχης, ζεστής μουσικής. Έκανε το δικό του «Buena Vista Social Club» απέσπασε -μεταξύ άλλων διακρίσεων- υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο Βέντερς έκανε περισσότερες ταινίες στις ΗΠΑ και στα αγγλικά: «Το τέλος της βίας» και «Million Dollar Hotel» σε σενάριο γραμμένο σε συνεργασία με τον Μπόνο και μουσική δική του και των U2. Μετά από πρόσκληση του Μάρτιν Σκορτσέζε, ο Βέντερς συμμετείχε στη σειρά ντοκιμαντέρ «Τα μπλουζ» με το επεισόδιο «Soul of a Man», για τρεις θρυλικούς αλλά άγνωστους στο ευρύ κοινό δημιουργούς των μπλουζ. Συνδυάζοντας τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ, τοποθετεί τους τρεις δημιουργούς στο πλαίσιο της εποχής τους και δείχνει την επιρροή τους στους μουσικούς των επόμενων γενεών. Το 2002 γύρισε στη Γερμανία την ταινία «Ωδή στην Κολωνία», για το γερμανικό συγκρότημα ΒΑΡ από την Κολωνία, που τραγουδά σε διάλεκτο και χρειάζεται... υπότιτλους στην υπόλοιπη χώρα, ενώ συνέπραξε με τους Τζιμ Τζάρμους, Σπάικ Λι, Βέρνερ Χέρτζοκ, Άκι Καουρισμάκι κ.α. στη σπονδυλωτή ταινία «Δέκα λεπτά αργότερα - Η τρομπέτα»  με ένα επεισόδιο με τίτλο: «12 Miles to Trona». Δύο χρόνια αργότερα, προβλήθηκε στην Ευρώπη η «Γη της Επαγγελίας», μια ταινία με θέμα τη φτώχεια και την παράνοια στην Αμερική. Η ταινία συνθέτει μαζί με το «Τέλος της βίας» και το «Million Dollar Hotel» την τριλογία του Λος Άντζελες.
Είκοσι χρόνια σχεδόν μετά το «Παρίσι, Τέξας», ο  Βέντερς και ο Σαμ Σέπαρντ συναντιούνται ξανά στη μεγάλη οθόνη, ο πρώτος ως σκηνοθέτης και ο δεύτερος ως σεναριογράφος και πρωταγωνιστής, με την ταινία «Μην ξαναγυρίσεις» στην οποία ξετυλίγουν μια ιστορία που εντάσσεται στο κλασικό, αγαπημένο ύφος του Βέντερς και περιέχει όλες τις θεματικές εμμονές του Σέπαρντ: την αναζήτηση ταυτότητας, τη συνειδητοποίηση της πατρότητας και το εύθραυστο των οικογενειακών δεσμών. Στο πλαίσιο της εκστρατείας «Ομάδες εναντίον της φτώχειας» του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ο Βέντερς συμμετείχε στη σπονδυλωτή ταινία «8», με μια μικρού μήκους που αναφέρεται στην ανάγκη συνεργασίας των πλουσίων με τις φτωχές χώρες για την ανάπτυξη. Tο 2008 σκηνοθέτησε το φιλμ «Palermo Shooting», στοχασμό πάνω στη δεύτερη μεγάλη του αγάπη, τη φωτογραφία. Το επόμενο σχέδιο του ήταν μια ταινία ντοκιμαντέρ για τη Γερμανίδα χορογράφο Πίνα Μπάους. H Μπάους πέθανε στις 30 Ιουνίου 2009, ξαφνικά και απροσδόκητα. Μετά από μια περίοδο πένθους, τη συγκατάθεση της οικογένειας και τις παρακλήσεις του προσωπικού και των χορευτών ο Βέντερς αποφάσισε τελικά να γυρίσει την ταινία, έστω και χωρίς την Πίνα. Μετά την «Πίνα» συνέχισε να ασχολείται με το ντοκιμαντέρ. Το 2014 γύρισε «Το Αλάτι της Γης» καλλιτεχνικό πορτρέτο του κορυφαίου Βραζιλιάνου φωτογράφου και οικολογικού ακτιβιστή Σεμπαστιάο Σαλγκάδο, με το οποίο κέρδισε πολλά Βραβεία (Σεζάρ, βραβεία στις Κάνες και οσκαρική υποψηφιότητα).
Ο Βιμ Βέντερς αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, είναι μέλος της Ακαδημίας Τεχνών του Βερολίνου, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και, από το 1993, καθηγητής στη Σχολή Κινηματογράφου του Μονάχου.

Κινηματογραφική Γεωγραφία
Συνάντηση 17η (Διαδικτυακή) Τρίτη 1 Ιουνίου 2021, 8:30μμ
Θέμα: «Ο Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος και ο Rainer Werner Fassbinder»
 «Το παλιό σινεμά είναι νεκρό. Πιστεύουμε σε ένα καινούριο»

"Κάθε ταινία του είναι ένα δακρύβρεχτο μελόδραμα, όπως τα ανάλογα του είδους αλλά σαφώς πιο σκοτεινό και σκληρό από αυτά, καθώς στην καρδιά του βρίσκονται
​η ανθρώπινη παρακμή, ο πόνος
​και η αδυναμία έκφρασης των συναισθημάτων.
Picture
Ήταν Φεβρουάριος του 1962 όταν στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Ομπερχάουζεν, η παραπάνω διακήρυξη, μέρος ενός μανιφέστου, υπογράφτηκε από κινηματογραφιστές και κριτικούς κινηματογράφου, διέγραφε μονομιάς το «σινεμά του μπαμπά» (Papas Kino) και άλλαξε για πάντα το τοπίο του γερμανικού σινεμά. Με σαφείς επιρροές  από την Nouvelle Vague που  είχε ξεκινήσει την επανάσταση στη Γαλλία και το Free Cinema που πότιζε με ενέσεις ρεαλισμού την αρτηριοσκληρωτική Μεγάλη  Βρετανία, στη διχοτομημένη ακόμη Γερμανία μια ομάδα από νέους κινηματογραφιστές πιεσμένοι από την ανάγκη ανανέωσης έπαιρναν τη σκυτάλη, διακηρύσσοντας την πλήρη «ανεξαρτησία» τους από το παρελθόν του γερμανικού σινεμά. «Το σινεμά πρέπει να είναι πιο ανεξάρτητο. Ελεύθερο από τις συνήθεις συμβάσεις της βιομηχανίας. Ελεύθερο από τον έλεγχο των εμπορικών συνεργατών του. Ελεύθερο από την καθοδήγηση των χρηματοδοτών του. Έχουμε λεπτομερείς πνευματικές, οργανωτικές και οικονομικές ιδέες για την παραγωγή του νέου γερμανικού σινεμά. Μαζί, είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε κάθε ρίσκο.»
Ο Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος προέκυψε στη Δυτική Γερμανία, μετά το χτίσιμο του Τείχους (1961). Στην Ανατολική Γερμανία, τα στούντιο της Βαϊμάρης στο Μπάμπελσμπεργκ συνεχίζουν να είναι το κέντρο της παραγωγής, ενώ στη Δυτική Γερμανία η βιομηχανία είχε κατακερματιστεί από τους συμμάχους εξαιτίας των ζωνών επιρροής που είχαν δημιουργηθεί. Έτσι, στο δυτικό τμήμα βρίσκουμε κέντρα παραγωγής στο Μόναχο, στο Αμβούργο και στο Δυτικό Βερολίνο. Ιστορικά χωρίζεται σε δύο γενιές. Η πρώτη είναι της δεκαετίας του 1960 και η δεύτερη των αρχών της δεκαετίας του 1980. Με πρωτεργάτες τους Αλεξάντερ Κλούγκε, Εντγκαρ Ράιτζ και Χάρο Σενφτ, η ομάδα των «επαναστατών» θα μεγάλωνε τα αμέσως επόμενα χρόνια, συστήνοντας μερικούς από τους σημαντικότερους Γερμανούς δημιουργούς, ανάμεσα στους οποίους οι: Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ,  Βέρνερ Σρέτερ, Φόλκερ Σλέντορφ,  Βιμ Βέντερς,  Χανς-Γιούργκεν Ζίμπεμπεργκ,  Βέρνερ Χέρτζογκ, Ζαν-Μαρί Στράουμπ και οι γυναίκες  Xέλκε Ζάντερ,  Μάργκαρετ Φον Τρότα και Ντανιέλ Ουιγιέ. Στο έργο τους συναντάμε τους προβληματισμούς μιας γενιάς που είτε μεγάλωσε χωρίς πατέρα είτε έστρεψε το βλέμμα του μακριά από τον πατέρα-ναζιστή. Συναντάμε επίσης την εμμονή με την αμερικανική κουλτούρα και το σινεμά του Χόλυγουντ. Το ρίσκο τους ήταν απλό και σαρωτικό. Διεκδικούν ένα σινεμά βασισμένο στην καλλιτεχνική ελευθερία, που κοιτάει κατάματα την ιστορία της Γερμανίας,  βασίζεται ταυτόχρονα στην πρακτική και τη θεωρία, και στρέφει το βλέμμα του στη Δύση χωρίς να απαρνείται την καταγωγή του. Ανεξάρτητοι οικονομικά, οι δημιουργοί ίδρυσαν τις δικές τους εταιρίες παραγωγής, εκμεταλλεύτηκαν τη χρηματοδότηση από την πιο «ελεύθερη» τότε τηλεόραση και παρέδωσαν έναν όγκο εργασίας που έκανε το γερμανικό σινεμά δημοφιλές  εντός και εκτός συνόρων. Διαφορετικοί μεταξύ τους στο στιλ και τις θεματικές και  ταυτόχρονα προσανατολισμένοι  σε μια νέα ανάγνωση της ιστορίας και σε πολλαπλές αναγνώσεις του μοντερνισμού, οι σκηνοθέτες αυτοί μίλησαν για τα τραύματα της μεταπολεμικής Γερμανίας, στάθηκαν με τόλμη απέναντι στην καθημερινότητα των μεταναστών, πειραματίστηκαν με την avant-garde, έκαναν το σινεμά μια εμπειρία ζωής σε κάθε φάση της δημιουργίας του και σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή που αντανακλά το σήμερα με τρόπους που ίσως και οι ίδιοι δεν είχαν φανταστεί. Η σαν άγονη χώρα Ευρώπη του Βέντερς, οι περιθωριακοί και queer ήρωες του Φασμπίντερ, ο μύθος μέσα από τις bigger than life ταινίες του Χέρτζογκ, η αποκατάσταση των ιστορικών ενοχών, η κατά μέτωπο επίθεση στο κατεστημένο και ένα απαλλαγμένο από συμβάσεις διαρκές ανήσυχο βλέμμα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, κάνουν το Νέο Γερμανικό Σινεμά να μοιάζει σήμερα πιο νέο από ποτέ.
Παράλληλα αναγνωρίστηκε ο ρόλος της γυναίκας ως ηρωίδας και ως δημιουργού και στο Δυτικό Βερολίνο αναδείχτηκε ένα από τα πιο δυνατά φεμινιστικά κινηματογραφικά κινήματα με δημιουργούς γυναίκες (Frauenfilme). Ενώ τη δεκαετία του 1960 οι γυναίκες είτε δεν γίνονταν δεκτές στις σχολές κινηματογράφου είτε λάμβαναν βασική τεχνική εκπαίδευση, τη δεκαετία του 1970, παράλληλα με την εμφάνιση τού φεμινιστικού κινήματος, πενήντα έξι σκηνοθέτριες (με  πιο γνωστές τις Μαργκαρέτε φον Τρότα,  Γιούτα Μπρίκνερ,  Ντόρις Ντέρι,  Χέλκε Ζάντερ και  Χέλμα Ζάντερς-Μπραμς) ξεκίνησαν δυναμικά να διεκδικούν τη θέση τους στο χώρο παράγοντας  ταινίες μικρού και μεγάλου  μήκους καθώς και  πειραματικά βίντεο. Το 1974, η Χέλκε Ζάντερ ιδρύει το πρώτο και μοναδικό ευρωπαϊκό κινηματογραφικό περιοδικό Frauen und Film (Γυναίκες και κινηματογράφος), το οποίο ασχολείται με την πατριαρχική κουλτούρα στο σινεμά διερευνά την πιθανότητα για μια φεμινιστική αισθητική σε αυτό το πλαίσιο. Η θεματική των ταινιών τους εστιάζει σε καυτά ζητήματα όπως η έκτρωση (παράνομη στη Δυτική Γερμανία), η οικογενειακή βία, ο μύθος του οικονομικού θαύματος της Γερμανίας τη δεκαετία του 1950, οι συνθήκες εργασίας. Τη δεκαετία του 1980 οι ταινίες των γυναικών σκηνοθετών γίνονται πιο εξεζητημένες σε αισθητικό επίπεδο, προβάλλοντας μια νέα φεμινιστική αισθητική και μια θραυσματική θέαση του κόσμου, κυρίως σε ταινίες όπως «Το είδωλο του Ντόριαν Γκρέι στον κίτρινο τύπο» (Ουλρίκε Ότινγκερ, 1984), «Η αγάπη είναι η αρχή του πανικού» (Χέλκε Ζάντερ, 1984).
Rainer Werner Fassbinder: ο σημαντικότερος δημιουργός του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου
O Fassbinder γεννήθηκε το 1945 στο Μόναχο, ένα χρόνο μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και την πτώση του 3ου Ράιχ. Η ζωή του υπήρξε ταραχώδης. Ορφανός (ένα από τα πολλά ορφανά του πολέμου), μοναχικός και αψίκορος, αντιμετώπιζε εσωτερικούς και εξωτερικούς δαίμονες. Η συμφιλίωση με τη σεξουαλική του ταυτότητα, η μοναχική και καταπιεσμένη ζωή ενός ομοφυλόφιλου άνδρα αλλά και η ροπή του προς τα ναρκωτικά αποτέλεσαν προβλήματα στη ζωή του που είχαν, ωστόσο, μια μοναδική κινηματογραφική μετουσίωση. Το έργο του, ίσως το πιο παραγωγικό -44 ταινίες μέσα σε 17 χρόνια- του ευρωπαϊκού σινεμά, ασχολείται με ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο, κοινωνικά και υπαρξιακά. Οι χαρακτήρες του, περιχαρακωμένοι από τις πιέσεις της κοινωνίας, στρέφονται στην αυτοκαταστροφή και τη βία σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να υπάρξουν. Ο προβληματισμός του βρήκε την ιδανική ενσάρκωση στο είδος του μελοδράματος. Κάθε ταινία του είναι ένα δακρύβρεχτο μελόδραμα, όπως τα ανάλογα του είδους αλλά σαφώς πιο σκοτεινό και σκληρό από αυτά, καθώς στην καρδιά του βρίσκονται η ανθρώπινη παρακμή, ο πόνος και η αδυναμία έκφρασης των συναισθημάτων.
To Berlin Alexanderplatz είναι ένα ακόμα από αυτά τα μελοδράματα του Γερμανού δημιουργού. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Alfred Doblin, η σειρά είναι ένα μωσαϊκό χαρακτήρων και ιστοριών βγαλμένων από τον υπόκοσμο του Βερολίνου στην ταραχώδη εποχή του μεσοπολέμου. Στο επίκεντρο της πολυεπίπεδης αυτής ξενάγησης βρίσκεται ο Hanz Biberkopf, ένας τυπικός φασμπιντερικός αντι-ήρωας που αγωνίζεται μάταια να βρει το δρόμο του μέσα στην σκοτοδίνη μιας κοινωνίας που βαδίζει σταθερά προς το ναζισμό. Σκοτεινός, σκληρός και βαθύτατα μελοδραματικός, ο Fassbinder χτίζει το πορτρέτο ενός κλειστοφοβικού και καταπιεστικού κοινωνικού συνόλου που οδηγεί με ακρίβεια τα μέλη του στην εκμετάλλευση και συντριβή όλων αυτών που αγαπούν. Γυρισμένο εξ ολοκλήρου με μια 16άρα κάμερα στην περίοδο 1979-1980, αποτελεί όνειρο ζωής του δημιουργού του και κορύφωση της δημιουργικής του πορείας. Με άλλα λόγια, είναι το αριστούργημα του.
Στο ίδιο μήκος κύματος  κινούνται και οι υπόλοιπες ταινίες του από τις οποίες ξεχωρίζουμε «Η αγάπη είναι πιο κρύα από τον θάνατο» (Liebe ist kälter als der tod, 1969), «Ο Έλληνας γείτονας» (Katzelmacher, 1969), «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» (Die bitteren tränen der Petra von Kant,1972), «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» (Angst essen seele Auf, 1974), «Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια» (In einem jahr mit 13 monden, 1978), «Ο γάμος της Μαρία Μπράουν» (Die ehe der Maria Braun, 1979), «Λόλα» (Lola, 1981), «Ο καβγατζής» (Querelle, 1982, «Ο Άλι στον παράδεισο» (Ali im paradies, 2011).

Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine Δράση

Πρόσκληση σε Γενική Συνέλευση
 

Το Διοικητικό Συμβούλιο της «Κινηματογραφικής Λέσχης Βριλησσίων Cine Δράση» καλεί τα μέλη Συλλόγου σε Τακτική Εκλογο-απολογιστική Συνέλευση,
που θα πραγματοποιηθεί

την Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2020, ώρα 7:30μμ (πριν από την προβολή των 9:00)
στον προαύλιο χώρο του Β΄ Γυμνασίου Βριλησσίων (Ταϋγέτου και Ξάνθης).

Τα θέματα της ΓΣ είναι:
Απολογισμός και απερχόμενου Διοικητικού Συμβουλίου
Οικονομικός Απολογισμός
Εκλογή νέου Διοικητικού Συμβουλίου
 
 
Βριλήσσια 20 Αυγούστου 2020
Για το απερχόμενο Διοικητικό Συμβούλιο του Cine Δράση
 
Η πρόεδρος  Μαρίνα Παπαχριστοδούλου
Η γραμματέας   Μαρία Στίγκα
 
 
Κάλεσμα
 

Tο Cine Δράση μεγαλώνει. Έγινε κιόλας δέκα χρόνων. Αν και η πανδημία μας εμποδίζει να τα γιορτάσουμε όπως θα θέλαμε, εμείς συνεχίζουμε ψάχνοντας τρόπους να μένουμε υγιείς και παράλληλα να οργανώνουμε αυτά για τα οποία δημιουργηθήκαμε:  προβολές, εκδηλώσεις, σεμινάρια, συζητήσεις με σκηνοθέτες και λογοτέχνες, εκδρομές, θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες. Οτιδήποτε δηλαδή μας φέρνει κοντά με γείτονες που έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα και ανησυχίες.
Είμαστε λίγοι αλλά κάνουμε πολλά. Μπορούμε να κάνουμε περισσότερα, ακόμα πιο ενδιαφέροντα αν βοηθήσουν και άλλοι, τουλάχιστον αυτοί
που απολαμβάνουν τις μέχρι τώρα δράσεις μας.
Για αυτό καλούμε όλους κάθε Βριλησσιώτη και Βριλησσιώτισα που αγαπά την τέχνη του κινηματογράφου και κάθε άλλη τέχνη να γίνει μέλος του συλλόγου μας.
Να συμβάλει με τις ιδέες και τη δουλειά του στην ανάπτυξη δράσεων.
Όχι για να έχουμε να λέμε! Ούτε για να ανταγωνιστούμε.
Αλλά γιατί έτσι κάνουμε όλοι μαζί πράγματα που μας αρέσουν, γνωριζόμαστε καλύτερα, επικοινωνούμε βαθύτερα, στηρίζουμε ο ένας τον άλλο στις λύπες και τις ανάγκες μας!
Γραφτείτε στο Cine Δράση
Ψηφίστε στις εκλογές της 3 Σεπτεμβρίου 2020 , 7:30μμ, στο προαύλιο Β΄ Γυμνασίου Βριλησσίων (Ταϋγέτου και Ξάνθης)
Picture

Απολογισμός Δράσης
Κινηματογραφικής Λέσχης Βριλησσίων Cine Δράση
2018-2020

 
Το Cine Δράση δημιουργήθηκε, πριν από 10 χρόνια, με πρωτοβουλία δημοτών που συναντήθηκαν στην Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη, που τους ενδιέφερε ιδιαίτερα ο πολιτισμός και οι τέχνες. Σκοπός μας ειδικότερα, ήταν η προαγωγή της κινηματογραφικής τέχνης, μέσα από την ανάπτυξη πολύπλευρων δραστηριοτήτων. Επιθυμία μας είναι τα μέλη της Λέσχης που παρακολουθούν τις προβολές και τις άλλες δράσεις μας, να βλέπουν ταινίες, να συζητούν για ταινίες, να μάθουν από ταινίες. Να πλουτίσουν μέσα από αυτές τις εμπειρίες τις γνώσεις τους για τον κινηματογράφο και το σπουδαιότερο να γίνει μέσα από αυτές τις διαδικασίες η γειτονιά μας πιο ανθρώπινη.

Κατεβάστε το αρχίο PDF για να διαβάσετε όλο το κείμενο του απολογισμού.
Απολογισμός_Δράσης_Κινηματογραφικής_Λέσχης_Βριλησσίων_cine_Δράση.pdf
File Size: 90 kb
File Type: pdf
Download File


Κινηματογραφική Γεωγραφία

23η Συνάντηση Η Αποφοίτηση Δευτέρα 27 Ιουλίου 8:30μμ, Πάρνηθος 21, Βριλήσσια

Αφού κάναμε  22 συναντήσεις με ένα μεγάλο διάλειμμα ανάμεσα στην 17η και την 18η λόγω καραντίνας
Αφού περιηγηθήκαμε στις εθνικές κινηματογραφίες  πολλών χωρών από το Λίβανο έως την Κίνα
και από την Ιαπωνία έως τη μακρινή Νέα Ζηλανδία
Αφού ζήσαμε στο πανί  τις ευτυχίες και τις δυστυχίες άγνωστων ανθρώπων 
Αφού ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τον επόμενο Σεπτέμβρη για να ασχοληθούμε με το σινεμά
της Λατινικής Αμερικής

Ήρθε η ώρα να αποφοιτήσουμε.

Και θα το κάνουμε την Δευτέρα 27 Ιουλίου στις 8:30μμ Πάρνηθος 21,
στο στέκι της Δράσης με μια γιορτή αποφοίτησης

Ελάτε να μας καμαρώσετε!
​

Οι μαθητές του σεμιναρίου «Κινηματογραφική Γεωγραφία (Α΄ Κύκλος), που οργανώνει το Cine Δράση
Picture

Ο κινηματογράφος της Νέας Ζηλανδίας, παρά τις σχετικά μικρό λίγες ταινίες που αριθμεί, έχει κατακτήσει διεθνή καταξίωση και προσοχή. Κοινό και κριτικοί γενικά θεωρούν ότι διακρίνεται για τη σκοτεινή θεματολογία του, την αναπαράσταση διαταραγμένων καταστάσεων του νου και της ψυχής, την απεικόνιση οικογενειακής, κοινωνικής και πολιτικής δυσλειτουργίας. Τα είδη που κυριαρχούν είναι το ψυχόδραμα, τα θρίλερ, αστυνομικά και οι ταινίες τρόμου. Ενώ η παραγωγή ντοκιμαντέρ είχε αναπτυχθεί με ένταση ήδη από το 1898, ταινίες μυθοπλασίας άρχισαν να δημιουργούνται μόνο μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, στη διάρκεια του Νεοζηλανδέζικου «Νέου Κύματος». Εκείνη την εποχή ξεχώρισαν σκηνοθέτες όπως οι Roger Donaldson ("Sleeping Dogs" 1977), ο Geoff Murphy, Vincent Ward κ.ά. Γυναίκες σκηνοθέτες όπως οι Alison Maclean και Gaylene Preston ανέδειξαν θέματα που αφορούν τη θέση της γυναίκας στη χώρα. Μετά την επιτυχία της δεύτερης ταινίας του Smash Palace (1982), ο Donaldson ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης της Νέας Ζηλανδίας που έκανε καριέρα στο Χόλιγουντ. Χαρακτηριστική ταινία του είναι το The World's Fastest Indian (2005), με πρωταγωνιστή τον Άντονι Χόπκινς.
Την ίδια περίοδο ο Geoff Murphy δημιούργησε τρία έργα με χαρακτηριστικά θέματα της Νέας Ζηλανδίας τα οποία κέρδισαν σημαντική δημοτικότητα στο ντόπιο κοινό και τους κριτικούς: Goodbye Pork Pie (1980), Utu (1983) και The Quiet Earth (1984). Ο Vincent Ward ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης της Νέας Ζηλανδίας που ταινίες του επιλέχτηκαν να διαγωνιστούν στο Φεστιβάλ των Καννών: το Vigil (1984) και το The Navigator (1988). Τα πιο πρόσφατα έργα του River Queen (2005) και Rain of the Children (2008) είναι μοναδικές απεικονίσεις του παρελθόντος της Νέας Ζηλανδίας.
Μετά την πρώτη της εμφάνιση στη Νέα Ζηλανδία με το An Angel at My Table (1990), η Jane Campion σκηνοθέτησε «Το Πιάνο», για το οποίο μοιράστηκε το Χρυσό Φοίνικα του 1993 στις Κάννες και κέρδισε τρία βραβεία της Ακαδημίας ΟΣΚΑΡ. «Το πιάνο» ήταν η πρώτη νεοζηλανδέζικη ταινία  που τιμήθηκε με Όσκαρ. Οι διακρίσεις για το Campion συνεχίζουν να έρχονται καθώς για την τόλμη και την καινοτομία της στην σκηνοθεσία της μίνι σειράς  Top of the Lake της απονεμήθηκε το βραβείο Carrosse d'Or, Φεστιβάλ των Καννών 2013.
Το φιλμ Once Were Warriors του Lee Tamahori (1994) έσπασε τα ρεκόρ τοπικά και έγινε παγκόσμια επιτυχία, εισάγοντας τους θεατές στην πιο ζοφερή ζωή της αστικής Νέας Ζηλανδίας. Με αυτό το φιλμ ο Tamahori ξεκίνησε διεθνή καριέρα του σκηνοθετώντας ταινίες όπως το James Bond Die Another Day (2002). Ο πρώτος ηθοποιός της Νέας Ζηλανδίας που πέτυχε διεθνή αναγνώριση ήταν ο Sam Neill, του οποίου η καριέρα ξεκίνησε με το Sleeping Dogs. Με την ερμηνεία της στο «Πιάνο» η Anna Paquin έγινε η πρώτη ηθοποιός της Νέας Ζηλανδίας που κέρδισε Όσκαρ.
Η αύξηση της παραγωγής ταινιών μυθοπλασίας οδήγησε στην εμφάνιση σκηνοθετών καταγόμενων από τους ιθαγενείς Μαορί όπως ο Barry Barclay και η Merata Mita, των οποίων και η θεματολογία αναφέρεται στα προβλήματα της αυτόχθονης αυτής μειονότητας. Στη στροφή του 21ου αιώνα, ο κινηματογράφος της Νέας Ζηλανδίας ασχολήθηκε με ζητήματα και άλλων σημαντικών μειονοτήτων, γεγονός που αντανακλά την πολυπολιτισμική κοινωνική σύνθεση της Νέας Ζηλανδίας.  
Με την αναφορά στο σινεμά της Νέας Ζηλανδίας ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος της Κινηματογραφικής Γεωγραφίας
Την Δευτέρα 27 Ιουλίου θα γίνει η γιορτή αποφοίτησης
Η συνέχεια……τον Σεπτέμβριο!
Κινηματογραφική Γεωγραφία 22η (τελευταία) Συνάντηση

Δευτέρα 20 Ιουλίου, 8:30μμ, Πάρνηθος 21

Θέμα το σινεμά της Νέας Ζηλανδίας
Picture

​Κινηματογραφική Γεωγραφία 21η Συνάντηση
Δευτέρα 13 Ιουλίου, 8:30μμ, Πάρνηθος 21

Picture

Οι πρώτες δημόσιες προβολές ταινιών στην Αυστραλία πραγματοποιήθηκαν τον Οκτώβριο του 1896, ένα χρόνο μετά την πρώτη προβολή στο Παρίσι από τους αδελφούς Lumière. Ο κινηματογράφος της Αυστραλίας ξεκίνησε με την παραγωγή του The Story of the Kelly Gang του 1906, της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους που έγινε ποτέ σε όλο τον κόσμο. Έκτοτε, τα Αυστραλιανά συνεργεία έχουν παράγει πολλές ταινίες, ορισμένες από τις οποίες έχουν λάβει διεθνή αναγνώριση. Πολλοί ηθοποιοί και κινηματογραφιστές ξεκίνησαν την καριέρα τους σε αυστραλιανές ταινίες, ορισμένοι από τους οποίους έχουν εγκαταλείψει τη χώρα και το σινεμά της για καριέρα σε μεγαλύτερα κέντρα παραγωγής ταινιών, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο αυστραλιανός κινηματογράφος λοιπόν, είναι στενά συνδεδεμένος με το περιβάλλον, τα καιρικά φαινόμενα, τους Αβορίγινες, τις απέραντες ερημικές και απειλητικές εκτάσεις που δεν συγχωρούν τα λάθη, τη μοναξιά, τη βία ως φαινόμενο που πηγάζει από την αποξένωση και με ένα κλίμα παγανιστικού μυστικισμού και συμβολικής λατρείας ή φόβου της μάνας-γης. Έτσι λοιπόν και οι ταινίες που θα αναφέρω παρακάτω παρουσιάζουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα οποία δεν τα συναντάς στον mainstream κινηματογράφο άλλων χωρών, και τις κάνουν να ξεχωρίζουν. Δεν ξέρω αν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αρκετά ώστε να δημιουργήσουν σχολή ή κινηματογραφικό κίνημα, αλλά νομίζω ότι ο αυστραλιανός κινηματογράφος οφείλει να εκτιμηθεί ξανά στην ολότητά του και να βρει την θέση που του αξίζει δίπλα στις μεγάλες κινηματογραφικές σχολές και στα μεγάλα κινηματογραφικά κινήματα.

Μερικές από τις ταινίες που αποδεικνύουν τα παραπάνω είναι:
Romper Stomper (1992, Geoffrey Wright), μία από τις πρώτες ταινίες μίας άτυπης “skinhead exploitation” κινηματογραφικής σκηνής η απαρχή της οποίας έγινε στην Αγγλία το 1982 με το πολύ καλό “Made in Britain” του Alan Clarke. Ασχολείται με τους νέους της εργατικής τάξης της Αυστραλίας οι οποίοι βιώνοντας την καταπίεση επιλέγουν να περιπλανηθούν στα επικίνδυνα μονοπάτια του νέο-ναζισμού και να εκφράσουν την οργή τους καταστρέφοντας και τρομοκρατώντας. Ξεχωρίζει ο ανερχόμενος τότε Russel Crowe ως αρχηγός μιας ομάδας νεοναζί εγκληματιών.
Chopper (2000, Andrew Dominik), ένα γκανγκστερικό δράμα με κωμικά στοιχεία, το οποίο βασίστηκε στην αυτοβιογραφία του πιο διαβόητου εγκληματία της Αυστραλίας και μετέπειτα τηλεμαϊντανού Mark Brandon ”Chopper” Read. Κάτι σαν τον Πάσσαρη αλλά στο πιο επικοινωνιακό και πιο λειτουργικό του.
The Proposition (2005, John Hillcoat) ένα αυστραλιανό western γεμάτο κουρελιασμένα και ιδρωμένα ανθρώπινα σκουπίδια τα οποία καλούνται να πάρουν αποφάσεις σε διλλήματα ζωής ή θανάτου με τον πιο εχθρικό και αποπνικτικό ήλιο να τους σιγοβράζει το μυαλό. Μαγευτικά τοπία αποσύνθεσης και θανάτου, αργόσυρτο σχεδόν τελετουργικό μοντάζ, εκπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές και με τον Nick Cave να συνθέτει ένα ενδιαφέρον soundtrack και να γράφει ένα αψεγάδιαστο σενάριο.
Animal Kingdom (2010, David Michod) ένα γκανγκστερικό δράμα το οποίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Μία οικογένεια εγκληματιών με αρχηγό την απειλητική σαν λέαινα Janine 'Smurf' Cody, αναλαμβάνει να συντηρήσει και να μυήσει στις οικογενειακές πρακτικές έναν ανήλικο νεαρό, ο οποίος αναγκάζεται να φύγει από το σπίτι του μετά τον θάνατο της μητέρας του από υπερβολική δόση.
Snowtown (2011, Justin Kurzel) άλλο ένα crime drama με horror και thriller στοιχεία. Για την ακρίβεια πρόκειται για την ιστορία ενός από τους πλέον διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους της Αυστραλίας, τον John Bunting. Ο Bunting μαζί με τους συνεργούς του έδρασε από το 1992 μέχρι το 1999 δολοφονώντας και εξαφανίζοντας τα πτώματα 11 ανθρώπων. Η ταινία εστιάζει στην αρρωστημένη σχέση που αναπτύσουν ο Bunting και ο δεκαεξάχρονος Jamie Vlassakis, ενώ παράλληλα προσπαθεί να εξερευνήσει τη διαταραγμένη προσωπικότητα τους.
Wake in Fright (1971, Ted Kotcheff. Θεωρείται από πολλούς ως η καλύτερη ταινία του Αυστραλιανού σινεμά και αυτή που έβαλε τις βάσεις για το κινηματογραφικό “new wave” της Αυστραλίας. Πολλές αυστραλιανές παραγωγές επηρεάστηκαν από τη γεμάτη θεματολογία της και τις τεχνικές απεικόνισης των απειλητικών τοπίων και των απέραντων έρημων εκτάσεων της Αυστραλίας. Πολλές άλλες, ανάμεσά τους και τα Mad Max, χρωστάνε την ύπαρξή τους σε αυτό το στατικό, σχεδόν καθηλωμένο στο βάλτο της κόλασης road movie. Ο δάσκαλος του σχολείου μίας απομακρυσμένης και απομονωμένης κοινότητας της αυστραλιανής επαρχίας αποφασίζει να ταξιδέψει στο Σίδνεϋ με ενδιάμεση στάση ένα απομονωμένο χωριό, για να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές με την κοπέλα του. Το ταξίδι του όμως αποδεικνύεται πιο δύσκολο απ’ ό,τι περίμενε. Καταπληκτικές ερμηνείες από σχεδόν άγνωστους στο ευρωπαϊκό κοινό ηθοποιούς.
The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert (1994, Stephan Elliot), ένα υπερκινητικό, πολύχρωμο και οπτιμιστικό road movie, που παρουσιάζει στο κοινό την αυστραλιανή κοινωνία της δεκαετίας του 1990. Μία κοινωνία δεκτική και μετριοπαθή, με αφοπλιστικό χιούμορ που δειλά-δειλά αρχίζει να εκφράζει την περιέργειά της και να εξερευνεί τα διάφορα σχετικά με τη διαφορετικότητα θέματα, τα οποία προκύπτουν στην πορεία της ανθρωπότητας. Η Priscilla είναι το λεωφορείο το οποίο μεταφέρει τρεις τρανσέξουαλ γυναίκες κατά μήκος και πλάτος της Αυστραλίας με αφορμή ένα καμπαρέ σόου, διαδίδοντας ένα μήνυμα αγάπης και δεκτικότητας.
Angel Baby (1997, Michael Rymer) μία αρκετά προσωπική ταινία που αναφέρεται στην ιστορία δύο ανθρώπων με σχιζοφρένεια, οι οποίοι γνωρίζονται κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους και ερωτεύονται σχεδόν ακαριαία. Η ταινία είναι ένα αντισυμβατικό και ποιητικό love story με καταπληκτικούς διαλόγους, προσεγμένους χαρακτήρες, καθηλωτικές ερμηνείες από τον John Lynch και την Jacqueline McKenzie. Αποτελεί μία από τις πιο ρεαλιστικές απεικονίσεις του κόσμου των ψυχικά ασθενών στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου μυθοπλασίας.
Van Diemen’s Land (2009, Jonathan auf der Heide), η αληθινή ιστορία ενός διάσημου κατάδικου της Αυστραλίας, του Ιρλανδού Alexander Pearce, ο οποίος το 1822 παρέα με άλλους εφτά φυλακισμένους καταφέρνουν να αποδράσουν και στην πορεία προς την ελευθερία τους να χαθούν στα ανεξερεύνητα ακόμα εδάφη της βρετανικής αποικίας-φυλακής με το όνομα Van Diemen’s Land, σημερινής Ταζμανίας. Το φιλμ εστιάζει στον αγώνα των πρώτων αποίκων της Αυστραλίας για επιβίωση στα εχθρικά και αχαρτογράφητα εδάφη μίας αφιλόξενης περιοχής και στα όρια τα οποία είναι διατεθειμένος να ξεπεράσει ο άνθρωπος προκειμένου να καταφέρει επιβιώσει.
Rabbit-Proof Fence (2002, Phillip Noyce), τρία κοριτσάκια με καταγωγή από την φυλή των Αβορίγινων, τα οποία απήγαγε το Αυστραλιανό κράτος από τις οικογένειές τους για φυλετικούς λόγους, δραπετεύουν από το «λευκό» ορφανοτροφείο-φυλακή, το οποίο τις εκπαίδευε ώστε στο μέλλον να εργαστούν ως οικιακοί σκλάβοι σε σπίτια λευκών, και ξεκινούν ένα ταξίδι κατά μήκος του “rabbit-proof fence” για να βρουν τον λευκό πατέρα τους. Ο πατέρας τους εργάτης του αυστραλιανού κράτους το οποίο στην προσπάθεια του να προστατεύσει τις σοδειές από τα κουνέλια χτίζει ένα φράχτη (“rabbit-proof fence”). Όλοι γνωρίζουμε για τον ρατσισμό στην Αμερική και για τον θεσμό της δουλείας στον αμερικάνικο νότο. Λίγοι όμως γνωρίζουμε ότι στην Αυστραλία ο θεσμός της δουλείας ήταν βαθιά ριζωμένος ακόμα και μέχρι τη δεκαετία του 1970. Η υπόθεση της ταινίας μπορεί να είναι φανταστική αλλά τόσο τα ιστορικά γεγονότα όσο και ο φράχτης είναι αληθινά. Το αυστραλιανό κράτος απήγαγε παιδιά-μιγάδες για φυλετικούς λόγους και τα εκπαίδευε σαν σκλάβους. Η ταινία κατατάσσεται στις καλύτερες αυστραλιανές παραγωγές όλων των εποχών και μεταξύ άλλων συμμετέχει και ο Αβορίγινας συγγραφέας και ηθοποιός-εθνικό σύμβολο συμφιλίωσης, David Gulpilil. 

​Κινηματογραφική Γεωγραφία 18η Συνάντηση
Δευτέρα 22 Ιουνίου, 8:30μμ, Πάρνηθος 21
Ο κινηματογράφος της Κορέας
Korean Cinematography and Films Analysis


​ΚΟΡΕΑΤΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ

Από την πρώτη προβολή κινηματογραφικής ταινίας, τον Οκτώβριο του 1898, στην Κορέα μέχρι τη σύσταση της εταιρίας Mirovision, μιας από τις πιο νεωτεριστικές sales companies ολόκληρης της ’πω Ανατολής, η ιστορία της κορεάτικης κινηματογραφίας συνυφαίνεται με την ιστορική πορεία ενός ολόκληρου λαού. Αν κάποτε το αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο έκανε κοπιαστική την ενασχόληση με το σινεμά, η μεταβολή του κρατικού πλαισίου και η αλλαγή στη νοοτροπία της βιομηχανίας έδωσαν νέα πνοή στους κορεάτες κινηματογραφιστές. Θεματική ποικιλία, τεχνική δεξιότητα, αναπτυσσόμενη παραγωγή και παρουσία σε διεθνή φεστιβάλ είναι μερικά από τα διαφαινόμενα χαρακτηριστικά μιας κινηματογραφίας που επάξια και δυναμικά διεκδικεί την προσοχή και την εκτίμηση των απανταχού κινηματογραφόφιλων. Ταινίες όπως η Συνέντευξη του Daniel H. Byun, το έβδομο φιλμ που γυρίστηκε σύμφωνα με το "μανιφέστο" του Δόγματος 95 και το πρώτο ασιατικό φιλμ του Δόγματος, όχι μόνο έφεραν τους κορεάτες μετανάστες που ζουν στη χώρα μας στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά κατόρθωσαν να ελκύσουν και το ενδιαφέρον των ελλήνων θεατών, που έσπευσαν να γνωρίσουν από κοντά δείγματα της πιο δυναμικά αναπτυσσόμενης κινηματογραφίας της ’πω Ανατολής.
 
Η συγγραφέας από τα Βριλήσσια Χριστίνα Φραγκεσκάκη συμμετέχει με δύο έργα της στις Μικρές Λίστες των υποψηφίων βιβλίων για τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2019 σύμφωνα με το ηλεκτρονικό περιοδικό για το Βιβλίο και τις Τέχνες «Ο Αναγνώστης»
Στην κατηγορία ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ με το βιβλίο της:
Το αγόρι που γύρευε τις μυρωδιές, εικ. Αλέξης Κυριτσόπουλος, Πατάκης και στην
κατηγορία ΒΙΒΛΙΟ ΓΝΩΣΕΩΝ
Υπόγεια Διαδρομή, παιδαγωγικές δραστηριότητες: Πόπη Κύρδη, εικ. Ευαγγελία Γουτιάνου, Καλειδοσκόπιο
 
Τα τελικά αποτελέσματα των καταξιωμένων Βραβείων του Αναγνώστη,θα ανακοινωθούν μετά από μυστική ψηφοφορία στα τέλη Ιουνίου. Μαζί θα ανακοινωθεί και το Μεγάλο Τιμητικό Βραβείο που δίνεται σε συγγραφέα/επιστήμονα/ μελετητή για το σύνολο του έργου.
Καλή της επιτυχία! Το αξίζει άλλωστε!
Picture
The Korean film industry is evolving rapidly, and filmmakers come up with new products that are positively accepted by the public. For instance, in 2011, 8.48 million Koreans watched national movies as compared to 4.98 million who watched foreign products (Dixon par. 14). The industry has transformed significantly throughout the decades.
Thus, it was characterized by a strong long for nationalism and the so-called han in the second part of the twentieth century. Whereas, contemporary movies are more globalized, so-to-speak. Some claim that the disengagement from han makes Korean films less unique. However, this change signifies the progress of the industry and the successful search of its place in the world cinematography.
First, it is essential to analyze the concept of han and its historical background. Han is the Korean word that has a meaning of “suppressed anger, hate, the holding of a grudge,” as well as the feeling of the eternal lamenting (Kim 234). Some of the major connotations of the word are lamenting and passive acceptance of fate. Importantly, this feeling transcends individuals, and it is often regarded as a “collective emotional state” (Kim, 234).
The concept is rooted in the history of the Koreans who have faced various constraints associated with the expansion of neighboring empires. The country is geographically located in-between such expansionist states as Russia and China as well as Japan (Kim 234). This geographical position has led to numerous military conflicts that have often resulted in foreign military occupation. The Korean people had to live under oppression and lament quietly as well as hope for a better future.
It is noteworthy that the han concept is fully incorporated into the Korean culture and the cinematography of the second part of the 20th century. Films become the means of articulation the han of the nation. Choi stresses that han was articulated in the times of authoritarian rule in Korea a specific way, and “national silence deepened” in the country (113).
However, filmmakers still managed to reveal the collective emotion in their works. For instance, such films as The Tale of Chunhyang are based on the han concept. The collective lament is seen as the viewers are exposed to such pages of Korean history as European colonization in Asia or the Korean War (Choi 114). The film is regarded as a nostalgic account that talks to every person’s heart. However, contemporary films are deprived of the idea of lamenting and suppression as well as submissiveness.
One of these films is Memories of Murder that focuses on the story of a serial killer. Importantly, the film could be a perfect platform for communicating the han concept due to many factors. It is noteworthy that the film may seem to be closely connected with the ‘collective emotion’ as it refers to various facts from the past of the Korean people. The film is about the story that actually took place in the past.
The story of a serial killer who is never caught in the film is a perfect ground for such emotions as suppressed anger and despair. The film also refers to quite a difficult period in Korean history. The authoritarian rule ends, and people are free to speak about their past, present, and future via the free press (Jeon 89). At the same time, the film appears to have no nostalgia or the feeling of suppressed anger.
It is rather a ground for future development. Jeon stresses that the film is not associated with haunting past, but it is linked to the idea of the “lost time” and the opportunities of people’s “amnesias” (95). There is no place for han anymore as the Korean people are looking for a way to find their place in the world rather than lament over their tragic past.
The investigators represent the new nation that accepts its past but has let it go. Likewise, the protagonist acknowledges that the serial killer is still there, but this past does not haunt the investigator. There is no regret or anger, but there is no submissiveness, as well. It is possible to conclude that there is no han at all.
Some argue that the loss of han is caused by westernization or rather Americanization of the Korean cinematography. Thus, people claim that Koreans prefer American films and TV products as they want to associate themselves with western culture, which is synonymous with prosperity and globalization (Park 55). Importantly, for young people, such concepts as modern western and intellectual are interconnected (Park 55).
The filmmakers are also thought to follow the trend and make American-style products. For instance, the popularity of blockbusters, such as The Host, shows that Americanism is deeply rooted in contemporary Korean culture. Memories of Murder could be regarded as a thriller or detective story.
The film noir Oldboy is also an example of the transformations within the Korean culture. The framework of the film noir is also ‘translated,’ but it has a specific grip on the Korean identity and the change of the society.
However, these two films show that even though the Korean culture has adopted some features of the American way, it is evolving into a more global entity. Thus, Memories of Murder is not conventional as it is not focused on the major concept of such stories, and the whodunit framework is disrupted (Jeon 77).
For example, the well-established circle of the crime, investigation, and the identification of the criminal is broken (Jeon 82). The criminal remains in the shadow, but it does not cause disturbance or a feeling of something incomplete.
The Host is another illustration of the way the seemingly American-style film is purely Korean and even anti-American (Lee 45). Thus, the idea of the blockbuster and its basic conventions “may be borrowed and translated,” but Koreans find their own ways to explore the genre (qt. in Lee 45).
Moreover, the Americans are seen as principal enemies who contaminate the area with the deadly virus. Again, the major focus is the tragic struggle of the family. Again, there is no particular completion to the story, and still, it seems complete.
It is clear that there is no place for the han concept in such films. Koreans are not willing to lament over their past as they are ready to act, having their past in mind. Although the characters in such films often fail to achieve their goals, there is no feeling of despair or ‘suppressed anger’ anymore. For instance, in Memories of Murder, the investigator finds an answer to his question and accepts the fact that the criminal is never caught.
He is not submissive, and he is not fixed on the idea of catching the murderer. The past is not haunting him. The film Oldboy is even more illustrative as the protagonist does not show any anger even though there is a chance he remembers his tragic past.
The filmmakers invite the viewer into the contemplation of whether the protagonist remembers and laments. However, the new Korean viewer understands that the past cannot be changed and has to be accepted. This is one of the most significant changes in Korean culture and cinematographic tradition.
It is important to note that the two films are illustrative in terms of their use of time and the idea of transformations. Both films skip around 15 years, and the main events happen in contemporary society. However, it is clear that the world has changed significantly, and for the protagonists, it was a radical change (Jeon 81).
Although Koreans experienced many changes that were rather gradual, the filmmakers emphasize the difference between the past and the present. It seems that the filmmakers abruptly tore the connection with the past to move to the present. This is when the han concept is lost for the contemporary Korean cinematography.
However, this loss has nothing to do with the Westernization or Americanization of the Korean culture and cinematography. It is rather associated with the evolution of the Korean nation that is forming its own way to integrate into the global culture. This is also the terrain of the development of the local uniqueness.
The paradox of the Korean cinematography is that it is unique due to its way of globalization. Koreans are eager to adopt the successful experience of other nations. Nonetheless, each adoption is implemented in a unique way. Every new idea is ‘tried’ to the basic values developed throughout the decades.
Thus, Korean filmmakers use some ideas, conventions, and paradigms of the world (though, mainly American) cinematography tradition. However, they are reconsidered and transformed into a purely Korean product. The films remain some of the primary means of communication of the values of the nation.
The loss or rather transformation of han does not signify the loss of the local uniqueness but reveals the change in people’s as well as societal values. The nation is not concentrated on the past but tries to focus on the present. Interestingly, the past is not forgotten but seen as the background, certain experience
Filmmakers show the destructive outcomes of the grip on the past as well as amnesia. According to filmmakers, the Korean nation should find the place in-between, which is rooted in the new paradigm of the Korean national identity.
On balance, it is possible to note that the loss of han in contemporary Korean cinematography shows the progress of the Korean culture that is looking at its place in the globalized world culture. Korean films still have their local flavor through their specific attitudes towards the past. The Koreans stop being concentrated on their tragic past, and their collective emotions transform from the suppressed anger towards understanding and commitment to move on.
The history of the Korean people provided many lessons, and, finally, it seems the nation has learned its lesson. Development and evolution based on past experiences are the path the contemporary Korean cinematography, as well as culture, has chosen.
During a visit to Pyongyang in 2014, while searching for the available copies of North Korean films, I noticed that the earliest films on sale in the local stores belonged to the “golden era” of North Korean cinema of the mid-1980s and mid-1990s. I could not blame North Korea shop managers for this preference; outdated technique and ideological stiffness leave most North Korean films produced before the 1980s almost unwatchable.
There was one important exclusion, however. In addition to the regular objects of pride among the North Korean filmmaking industry, such as Broad Bell-Flower and Wolmido, most Pyongyang shops were also selling My Home Village (Nae Kohyang), the first North Korean feature film, produced in 1949.
My Home Village is centered around an archetypical North Korean story of a poor tenant family, whose elder son Kwan Pil joins the guerrilla troops of Kim Il Sung. Together with his comrades Kwan Pil is involved in a slew of successful raids, liberates Korea and returns to his native village which is undergoing a land reform.
Despite political engagement My Home Village is recognized for its good artistic quality. The film is dynamic, realistic and, in contrast to the numerous later epigones, astonishingly persuasive.
 
CREATED BY THE YET UNFRIGHTENED
 
The success of the debut of the North Korean filmmaking industry can be explained for different reasons, and technical assistance of Soviet filmmakers is not the last one to mention. Indeed, unlike later “self-reliant” North Korean films, which were often characterized by much more primitive technique, the lights and camera work in My Home Village are very professional. However, the decisive factor behind the success of this film, in my opinion, was related to its year of production.
Intellectuals involved in making My Home Village were the yet unfrightened starry-eyed enthusiasts
The film was screened in 1949, that is, before the North Korean intellectual scene was ablaze with factional strife, campaigns of public self-criticism and mass dispatching of intellectuals to the logging sites in Chagangdo in order to let them “immers(e) into the people.” Intellectuals involved in making My Home Village were the yet unfrightened starry-eyed enthusiasts. They emanated sparkles of creativity and freedom, as was apparent in the first journalistic reports about this film.
In his article published in 1949, Yu Won Jun, the actor who played the leading role of Kwan Pil, relates his experience in filming My Home Village with a contagious sincerity. In a lively, emotional manner emphasized with numerous exclamation marks, Yu tells about his problems working in cinema after theater experience and expresses his gratitude to his elder colleague Cho In Gyu for teaching him a technique of relaxation before the camera. Yu enthusiastically writes about his communication with a “real guerrilla” who has taught him how to sleep in taiga on moss, or prepare a “guerrilla meal” out of soy beans and salt and make a fire in true Paektusan style.
A significant part of Yu’s report is devoted to the description of his feelings while working on the film. Take, for instance, the following passage: “I am a young theater actor and never had a camera experience before … On the eve of my first day of screening I was so nervous and full of fear of failing that I spent a sleepless night. Yet, I ordered myself to collect my spirits and do what I must … The filming started, and day to day I collected more and more experience. My initial fear had disappeared and I enjoyed a delighted atmosphere of creativity. And yet I knew that I should never lose my enthusiasm and eagerness. Without it, art is not possible.”
Such a report, which a Western reader would probably dismiss as a regular coquettish “confession” of a self-centered celebrity about his alleged “stage fright” in fact testifies to the very unusual epoch in DPRK filmmaking. It was a brief period when North Korean actors were able to publicly speak of their personal feelings and anxieties and express gratitude not only to the leader and the party. As the history of North Korean cinema teaches us, this freedom would pass very soon. In no time North Korean people, actors including, would have only one authority to cherish and thank.
A detailed professional analysis of the film by a critic O Tok-sun published in 1950 in Korean Literature is another interesting testimony of this time. O Tok Sun’s article meticulously analyses technical imperfections in the film, such as underdeveloped sidelines, flaws in camera work or unpersuasive scenes. Some of O’s comments may sound overly stern; yet they are filled with respect for the makers of the film and are free from political accusations. This neutral and positive professional analysis represents a contrast with later North Korean criticism, which was customarily used as a political tool.
 
FREE FROM SOVIET REFERENCES?
 
Most overseas analysts of the film, including Charles Armstrong, single out My Home Village for its outstanding political independence and outright nationalism. Indeed, unlike any other North Korean film produced in the 1950s-early 1960s, My Home Village contains no reference to the Soviet liberators at all; Kim Il Sung is solely credited for the liberation of the motherland.
Providing that in 1949 the DPRK was still under the strong control of the Soviet Union, this feature of the first North Korean film – made with the direct assistance of the USSR – is indeed puzzling. However, the above-mentioned article in Korean Literature reveals a secret of this phenomenon. Among the other strong points of the film the critic O Tok Sun mentions in passing successful scenes of entering the Soviet army on the Korean Peninsula and the fight of the Soviets for the liberation of Korea. In the version of the film we now have at our disposal this scene is absent.
In addition, O comments that inclusion of the theme of the Russian opera Sadko by N. Rimsky-Korsakov as the central musical topic of My Home Village was probably not a very successful idea and suggests that in the future it would make sense to decorate Korean films with music produced by Korean composers. In the version of My Home Village we now have at our disposal the theme from Russian opera Sadko is absent; the central song in the film is the classic Song of Marshal Kim Il Sung by Ri Chan.
These two comments demonstrate that My Home Village which we are watching now is not original. In all probability, in the early 1960s the film underwent political vivisection which had removed any references to the Soviet Union and turned the film into the piece of nationalist propaganda.
 
ACTORS IN MY HOME VILLAGE
 
The actors in the first North Korean film were later all extolled as pillars of North Korean cinematography. However, the backgrounds and personal histories of these celebrities of Communist Korea are not similar. Let me briefly introduce some of them.
Yu Won Jun (1919-1998), who played the role of Kwan Pil, was at the time a young theater actor who had no experience in cinema. Yet, his appearance and manners fit very well into the pattern of a young partisan, a beautified cinematographic copy of the major North Korean guerilla, Kim Il Sung. Like the young Kim, Yu had a strong body and a round face with pretty dimples on his cheeks. A particularity of Yu’s appearance was his widely opened eyes with an energetic sparkle, meant to represent the spontaneity of a revolutionary rebel.
Being a favorite actor of both Kims, Yu enjoyed a prosperous life with no purges or demotions and played in about 80 roles of various kinds
Being born to an extremely poor family Yu was always humbly aware of the fact that it was the mercy of North Korean system that had raised him to the peak of glory. Being a favorite actor of both Kims, Yu enjoyed a prosperous life with no purges or demotions and played in about 80 roles of various kinds. Kim Jong Il appreciated the actor to the extent that when, in 1980, the screening of Story of Chunghyang started the leader suggested that Yu direct the film in addition to playing the role of the archetypical villain of Korean culture, the corrupt official Sato.
Shortly before his death the 78-year-old actor felt insulted by the fact that he was not invited to the new big project of North Korean cinematography, the historical serial Nation and Fate. His one word to Kim Jong Il was enough to correct the situation: the actor was given one of the leading roles in the film immediately.
Mun Ye Bong (1917-1999), who played the role of Kwan Pil’s fiancée Ok Tan was no novice in a world of cinema. The daughter of actor Mun Su Il, she had been acting since her childhood in colonial Korea and Japan and played a variety of roles, including that of the Korean Juliette, Chunghyang. Mun’s appearance was an unusual combination of expressive, sharp features, deeply set eyes and cat-like grace with a soft, kind smile and shy feminine manners.
The role Ok Tan, girlfriend of the revolutionary who endured the poverty, forced labor and harassment of the spoiled landlord’s son, was rather secondary. Yet, Mun managed to enrich this role with passion, realism and psychological depth. The scene of the lovers sitting near the fire in a humble hut, exchanging shy happy glances is one of the best in the movie.
After her successful debut Mun was given one role after another. In the contemporary cultural world she, together with the famous dancer Choe Sung Hui, served as a symbol of “progressive intelligentsia who have chosen the correct side.” Mun was sent as the cultural emissary of the DPRK to the International Film Festival in Czechoslovakia in 1951 and then wrote emotional report about this event in Rodong Sinmun. She publicly expressed her opinion about the issues of taste and fashion. However, like in the case of Choe, Mun’s publicity was deemed excessive in the mid1960s: similarly to many contemporary North Korean intellectuals, she had disappeared from the cultural landscape for about 15 years. According to the rumors Mun Ye-bong was sent to one of the rural areas for “reeducation.” Yet, unlike many of her unlucky colleagues Mun eventually emerged on surface. Thanks to the involvement of Kim Jong Il in 1980 she had received the small role of Yi Mong Nyon’s mother in the very Story of Chunghyang, in which Yu directed and played his role of the villainous official.
One of the last roles which Mun Ye Bong played in the late 1990s was a small part of a grandmother in video-clip for the song Kangnam which I miss (Kuriun kannam) by the composer An Ki-yong and lyrics by Kim Sok-song. In this clip, Mun’s heroine hugs her granddaughter in a characteristically mild manner and smiles her famous warm smile.
Tae Ul Min (1916-1969), a theatre actor, played the role of greedy landlord. After this successful debut Tae’s role of the “baddy” of North Korean screen was cemented. Being a person of a great sense of humor and a favorite actor of both leaders, Tae did not mind it, but his two young daughters were hurt and ashamed to see their father playing one villain after another. When they once came to know that their father was invited to play in the screen version of Korean fairy tale about a good and a bad brother Story of Hungbu and Nolbu they took his word that father would play kind-hearted Hungbu. Tae gave his promise; yet when the film was broadcasted the daughters were devastated to know that their father was going to play, again, the role of greedy Nolbu.
Tae Ul Min died rather young, in his 50s, suddenly collapsing in the middle of a theater performance. His colleagues recollect that before entering the stage on that last day Tae made a funny joke making all of them laugh in his usual manner.
 
GLORIFYING BENEVOLENT VIOLENCE
 
For all its good artistic qualities and refreshing realism of My Home Village a Western viewer would hardly be able to fully enjoy this film. Similar to the Soviet cinematography, My Home Village promotes of the pattern of mass resistance, with its necessary violence – and presents this violence as an unconditionally benevolent element. One of the scenes of the film shows a joyful crowd of peasants storming the house of the landlord preventing him, from escaping. Accompanied by the victorious music, a peasant man hits the landlord’s wife in the face with a fist.
 
Happy liberation of the motherland.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
Κινηματογραφική Γεωγραφία
3ος ΧΡΟΝΟΣ , 15η συνάντηση

Ιαπωνία: μέρος 1ο
 «Η μεγάλη παράδοση του ιαπωνικού κινηματογράφου
​Είδη και ιδιαιτερότητες - Μεγάλοι δημιουργοί: Κένζι Μιζογκούτσι, Γιασουτζίρο Όζου, Ακίρα Κουροσάβα».
Picture
Οι σκηνοθέτες Κένζι Μιζογκούτσι, Γιασουτζίρο Όζου, Ακίρα Κουροσάβα είναι ονόματα που έχουν γοητεύσει τους σινεφίλ σε ολόκληρο τον κόσμο και τους έχουν οδηγήσει σε εκθαμβωτικά μονοπάτια. Παρά τη γεωγραφική και πολιτιστική απόσταση, δημιούργησαν οικείες και βαθιές προσβάσεις σε θαυμαστές αφηγήσεις, ασύλληπτες τεχνοτροπίες, αλλόκοτες κοινωνικές και ηθικές προσεγγίσεις. Οι παραπάνω σκηνοθέτες και από την επόμενη γενιά, οι Ναγκίσα Όσιμα, Σοχέι Ιμαμούρα κ.ά. αποτέλεσαν τα κορυφαία ονόματα μιας κινηματογραφικής έκφρασης που πάντα έπαιζε την παράδοση στην κόψη της νεωτερικότητας.
Ο άγνωστος στη Δύση ιαπωνικός κινηματογράφος της λεγόμενης «Χρυσής Εποχής του Βωβού» και της δεκαετίας του '30, ήταν διαρθρωμένος ως βιομηχανία σύμφωνα με το χολιγουντιανό πρότυπο, σε πανίσχυρα στούντιο. Παράλληλα οι αμερικανικές ταινίες της εποχής, και εν μέρει οι ευρωπαϊκές, είχαν μεγάλη διανομή στην Ιαπωνία και επηρέαζαν τους κατοπινούς μεγάλους δημιουργούς στις πρώτες τους ταινίες. Οι Γιασουτζίρο Όζου, Μίκιο Ναρούσε, Μιζογκούτσι, Γιασουτζίρο Σιμάζου κ.λπ. έπαιρναν μαθήματα από τους μετρ της Δύσης, ενώ δούλευαν σε εμπορικές εταιρείες παραγωγής και έπρεπε να γυρίζουν επιτυχίες, όχι μόνο καλλιτεχνικές. Ο Χεϊνοσούκε Γκόσο ανήκε και αυτός στους πρωτοπόρους. Είναι ο σκηνοθέτης που γύρισε την πρώτη ιαπωνική ομιλούσα ταινία το 1931 («Η φίλη μου και η γυναίκα μου») και γύρω στις 100 ταινίες συνολικά. Νόθο παιδί μιας διάσημης γκέισας που αναγνωρίστηκε από τον πατέρα του μετά τον θάνατο του νόμιμου κληρονόμου, ο Γκόσο παθιάστηκε νωρίς με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Δημιούργησε ένα προσωπικό στυλ, το λεγόμενο «σομινγκέκι», δηλαδή το είδος των ταινιών που περιγράφουν την καθημερινότητα των ασήμαντων ανθρώπων, του λαουτζίκου και της μεσαίας τάξης, σχεδόν αποκλειστικά με σύγχρονη θεματολογία. Αυτόν το δρόμο ακολούθησε παράλληλα και ο Ναρούσε. Γύρισε μια ωραία διασκευή του περίφημου βιβλίου του βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας Γασουνάρι Καβαμπάτα «Οι χορεύτριες του Ίζου» (1933). Στη ταινία του «Η γυναίκα της ομίχλης», ο Γκόσο βασίστηκε σε προσωπικές βιωματικές εμπειρίες, αφού πραγματεύεται την ιστορία ενός νεαρού που τα φτιάχνει με μια γκέισα, πρώην ερωμένη του θείου του, η οποία μένει έγκυος, φέρνοντας την οικογένεια του νεαρού σε απόγνωση.
Ο Κένζι Μιζογκούτσι, ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς από καταβολής κινηματογράφου,  γεννήθηκε το 1898, στο Τόκιο και πέθανε το 1956 από λευχαιμία. Γιος φτωχού ξυλουργού, μεγάλωσε με μεγάλες στερήσεις. Μπόρεσε να ολοκληρώσει το σχολείο χάρη στην υποστήριξη της αδελφής του, η οποία ασκούσε το επάγγελμα της γκέισας. Το γεγονός αυτό διεύρυνε την κοινωνική ευαισθησία του και επηρέασε σημαντικά τη θεματογραφία του. Αρχικά ήθελε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Στις αρχές όμως της δεκαετίας του '20, με τη μεσολάβηση ενός φίλου του ηθοποιού, προσλαμβάνεται ως ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές σε ένα κινηματογραφικό στούντιο. Το 1922 ξεκινά τη σκηνοθετική του καριέρα γυρίζοντας δεκάδες ταινίες κάθε χρόνο, αντλώντας τα θέματά του από την ιαπωνική, αλλά και τη δυτική λογοτεχνία. Δυστυχώς η δουλειά του αυτή έχει καταστραφεί. Η πλέον δημιουργική περίοδος του αρχίζει το 1936, με τις ταινίες «Η ελεγεία της Οσάκα» και «Οι αδελφές της Γκιον», με τις οποίες αρχίζει η συνεργασία του με το σεναριογράφο Γιοσικάτα Γιόντα. Όλες οι ταινίες της ώριμης περιόδου του Μιζογκούτσι, αναφέρονται λίγο πολύ στη «μοίρα» της γυναίκας σε διάφορες περιόδους της ιαπωνικής ιστορίας και κοινωνίας. Στη εκμετάλλευση της γυναίκας, κυρίως με την εκπόρνευσή της, είτε σαν παλλακίδα του αυτοκράτορα («Η αυτοκράτειρα Γιανγκ Κουέι - Φέι»), είτε σαν γκέισα σε σπίτια («Η μελωδία της Γκιόν»), είτε σαν πόρνη του δρόμου («Γυναίκες της νύχτας»). Αρκετές από τις ταινίες του φανερώνουν επιρροή από τις προοδευτικές ιδέες της εποχής του και για αυτό λογοκρίθηκαν από τις αρχές. Στη Δύση έγινε πλατύτερα γνωστός μετά τη βράβευσή του με τον «Αργυρό Λέοντα» στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1952 για τη «Ζωή της Οχάρου», την οποία ο ίδιος θεωρούσε την καλύτερή του ταινία.
O Γιασουτζίρο Όζου γεννήθηκε στο Τόκιο το 1903 και πέθανε το 1963, ακριβώς 60 χρόνια αργότερα, την ημέρα των γενεθλίων του. Το 1924, σε ηλικία 21 ετών «μπήκε» ως βοηθός οπερατέρ στην εταιρεία παραγωγής Shochiku και για λογαριασμό της, από το 1927 έως το 1962 γύρισε 54 ταινίες, από τις οποίες διασώζονται σήμερα οι 36. Υπερπαραγωγικός στην βουβή του περίοδο, από το 1927 μέχρι το 1935 σκηνοθέτησε 34 ταινίες, οι περισσότερες από τις οποίες καταστράφηκαν στην διάρκεια του πολέμου. Στην διάρκεια της 35χρονης καριέρας του και με δύο μονάχα διαλείμματα λόγω στράτευσης (1937-1939, Σινο-ιαπωνικός και 1943-1947, Β Παγκόσμιος πόλεμος) δεν γύρισε ούτε μία ταινία εποχής.
Άργησε να γίνει γνωστός στην Δύση και σύμφωνα με τους κριτικούς κινηματογράφου που έχουν ασχοληθεί εκτενώς με το έργο του, ο λόγος ήταν ότι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Ασιάτες κινηματογραφιστές, δεν πρόβαλλε στις ταινίες τον ιδιαίτερο «εξωτισμό» του φεουδαρχικού μεσαίωνα και των σαμουράι που έκανε το ασιατικό σινεμά και ιδιαίτερα αυτό της Ιαπωνίας παγκόσμιο φαινόμενο. Το μυθοπλαστικό υπέδαφος όλων των ταινιών του, είναι πάντα μια παραλλαγή του ιδίου θέματος: των οικογενειακών σχέσεων. Στο έργο του από τις βουβές ταινίες της δεκαετίας του ’30, μέχρι και τις τελευταίες, στις αρχές του ’60, αποτυπώνονται ανάγλυφα οι βαθιές και ραγδαίες αλλαγές στο σώμα της ιαπωνικής κοινωνίας, με κυρίαρχο θεματικό άξονα τον σταδιακό εκφυλισμό των παραδοσιακών αξιών από την επικράτηση του μοντέρνου τρόπου ζωής και πριν αλλά κυρίως μετά τον πόλεμο. Οι ταινίες του εξετάζουν την σύγκρουση ανάμεσα στην παράδοση και στον μοντερνισμό, την παρακμή της παραδοσιακής Ιαπωνικής οικογένειας και τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της. Με άλλα λόγια, ιστορίες και γεγονότα της ζωής, σαν κι αυτά που συμβαίνουν, με μικρές παραλλαγές, σε όλες τις οικογένειες σε όλο τον κόσμο. Ίσως να μην υπάρχει, στην ιστορία του κινηματογράφου, έργο άλλου δημιουργού, που να καταγράφει με τέτοια διαύγεια την εξέλιξη και τις μεταβολές μιας κοινωνίας, αποκλειστικά μέσω της απεικόνισης του οικογενειακού της πυρήνα, «συλλαμβάνοντας» ταυτόχρονα, μέσα οπό τις ιστορίες συνηθισμένων ανθρώπων, τους θεμελιώδεις νόμους της ανθρώπινης φύσης. Οι ταινίες του «Tokyo story», «Το Όνειρα της Νεότητας», «Οι Μέρες της Νεότητας», «Όψιμη Άνοιξη», «Πρώιμο Καλοκαίρι», «Πρώιμη Άνοιξη», «Το Λυκόφως του Τόκιο», «Ισημερία Ανθέων», «Όψιμο Φθινόπωρο», «Το Τέλος του Καλοκαιριού», «Ένα Φθινοπωρινό Απόγευμα» δεν προβλήθηκαν ποτέ, ενόσω ζούσε, σε άλλη χώρα εκτός της Ιαπωνίας. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, το αγαπημένο του χρώμα ήταν το κόκκινο και έζησε όλη του την ζωή με την μητέρα του, που υπεραγαπούσε και η οποία πέθανε ένα χρόνο πριν από τον ίδιο, στη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας «Ένα Φθινοπωρινό απόγευμα». Οι στάχτες του είναι θαμμένες στην Καμακούρα, μια μικρή πόλη κοντά στο Τόκιο και στον τάφο του είναι χαραγμένο το ιδεόγραμμα «Μου» που σημαίνει «κενό» ή «τίποτα». Η επιρροή του πάνω σε μερικούς σημαντικούς σύγχρονους σκηνοθέτες υπήρξε μεγάλη και ιδιαίτερα στον Jim Jarmusch και στον Wim Wenders, ο οποίος του αφιέρωσε και μια ντοκουμενταρίστικη ταινία του, το «Tokyo Ga» (1985). Όπως άλλωστε παρατηρεί ο ίδιος σε αυτήν την ταινία, οι ταινίες του Ozu αποτελούνται από ατόφιες σκηνές αλήθειας, που είναι αναμφίβολο αν θα μπορέσουμε να ξαναδούμε σε εποχές, όπως η δική μας, βομβαρδισμένες από καταιγισμό «ψεύτικων» εικόνων.
 Ο Ακίρα Κουροσάβα, γεννήθηκε στη γειτονιά Ομόρι του Τόκιο, το 1910, όγδοο και τελευταίο παιδί του δάσκαλου, από γενιά Σαμουράι, Ισάμου και της Σίμα, από γενιά εμπόρων.  Πέθανε στη Σεταγκάγια του Τόκιο, στις 6 Σεπτεμβρίου 1998, αφήνοντας τριάντα ταινίες, μερικές από τις οποίες εμφανίζονται στις λίστες με τις καλύτερες του παγκόσμιου κινηματογράφου. «Είμαι κατασκευαστής ταινιών», έλεγε. «Οι ταινίες είναι το μέσο με το οποίο επικοινωνώ αληθινά. Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να μάθει κανείς τα του εαυτού μου... είναι να ψάξει να με βρει στα πρόσωπα των ταινιών μου». Κάποιες ταινίες του τιμήθηκαν με διεθνή βραβεία, όπως ο Χρυσός Λέων στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας το 1951 για την ταινία «Rashômon» και ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών του 1980 για την ταινία «Kagemusha». Μετά τη βράβευσή του με το Χρυσό Λιοντάρι και το Όσκαρ για το «Ρασομόν» το 1951, έκπληκτοι οι Δυτικοί ανακάλυπταν ένα μεγαθήριο του παγκόσμιου σινεμά και στη συνέχεια άρχισαν να παρακολουθούν στην παραγωγή της χώρας του.  Ο Κουροσάβα έχαιρε εκτίμησης στην Ιαπωνία από τις πρώτες του ταινίες, μερικές είχαν μάλιστα και εμπορική επιτυχία. Το «Ρασομόν» ενθουσίασε το κοινό, όχι τόσο τους κριτικούς πριν από τα διεθνή βραβεία, ενώ ο «Ηλίθιος» (η καλύτερη ίσως μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου έργου του Ντοστογιέφσκι) υπήρξε μια αποτυχία, προφανώς λόγω της μεγάλης διάρκειάς του. Αργότερα οι ταινίες του με σαμουράι γνώρισαν τον θρίαμβο. Είναι αλήθεια ότι μερικοί κριτικοί τον θεωρούσαν δυτικότροπο, επειδή δανείστηκε θέματα των ταινιών του από ξένες λογοτεχνικές πηγές (Ντοστογιέφσκι, Σαίξπηρ, Γκόρκι, Εντ Μακμπέιν κ.λπ.), όμως η τεχνοτροπία του είναι βαθιά ριζωμένη στην ιαπωνική παράδοση (Νο, Καμπούκι). Εκτός από τις παραπάνω πολύ αγαπητές στη Δύση είναι οι ταινίες του «Επτά Σαμουράι», «Όνειρα», «Γιοτζίμπο», «Ραψωδία τον Αύγουστο». Μελέτησε σε βάθος στοιχεία του δυτικού πολιτισμού και τα ενσωμάτωσε στο έργο του με τρόπο αριστοτεχνικό, δημιουργώντας το δικό του μοναδικό στιλ κινηματογράφησης με το οποίο επηρέασε και ο ίδιος τον δυτικό κινηματογράφο. Κατά ομολογία τους,  μια ολόκληρη γενιά Δυτικών σκηνοθετών, από τον Σέρτζιο Λεόνε ως τον Τζορτζ Λούκας επηρεάστηκε από το έργο του. Ο θάνατός του από εγκεφαλικό, στις 6 Σεπτεμβρίου, 1998 σήμανε μια μεγάλη απώλεια για τον παγκόσμιο κινηματογράφο, αν και είχε αποσυρθεί από το 1993, έχοντας παραδώσει στους φίλους του κινηματογράφου τον «Δάσκαλο», το κύκνειο άσμα του.


ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 11:00ΠΜ
 
Δεν υπάρχει καλύτερο όπλο ενάντια στη συννεφιά, στο κρύο, στις βροχές και στα χιόνια του χειμώνα από τα χρώματα της φύσης που ξεπροβάλλουν με την πρώτη λιακάδα.
Ή από τα χρώματα που ζωντανεύουν μέσα από τα παραμύθια.
Αυτό ακριβώς θα μας αποδείξουν οι Παραμυθοήρωες το Σάββατο 8 του Φλεβάρη στις 11 το πρωί στο στέκι της Δράσης, Πάρνηθος 21, λέγοντάς μας κόκκινες, πράσινες, κίτρινες, μπλε και πολύχρωμες ιστορίες.
Μα καλά, θα ρωτήσετε, μιλάνε οι Παραμυθοήρωες;
Και βέβαια μιλάνε, αφού θα τους δανείσουν τις φωνές τους οι αφηγήτριες Άννα Αυγήτα και Τασία Μάρη.
Picture

Κινηματογραφική Γεωγραφία  Συνάντηση 14η   

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2020,  8:00μμ, Πάρνηθος 21 
​

Θέμα : Κίνα η συνέχεια  Χονγκ Κονγκ-Ταϊβάν
Picture
Καθώς οι σκηνοθέτες σε όλη την περιοχή πειραματίζονταν, ριζοσπαστικές αλλαγές  πραγματοποιούνταν στην κινηματογραφική κουλτούρα της ηπειρωτικής Κίνας και παράλληλα αλλάζει ο κινηματογράφος στο Χονγκ Κόνγκ και την Ταϊβάν.  Αν και διαφέρουν σημαντικά από πολλές απόψεις, οι σχεδόν ταυτόχρονες κινηματογραφικές αναγεννήσεις που σημειώθηκαν σε αυτές τις δύο περιοχές μοιράζονται ισχυρούς δεσμούς και έχουν πολλά κοινά στοιχεία με την δουλειά των κινηματογραφιστών της 4ης και της 5ης γενιάς στην ηπειρωτική χώρα. Συνεχίζοντας μια παράδοση χρόνων, κοινή και στις τρεις περιοχές, τα νέα κινηματογραφικά κινήματα έχουν προκαθορισμένους θηλυκούς χαρακτήρες, και συγκεκριμένες ηθοποιούς που τους υποδύονται.   Το Νέο Κύμα του Χονγκ Κονγκ χαρακτηρίζεται από τον σκληρό κοινωνικό ρεαλισμό της Ann Hui και τον άκρως εφευρετικό εξτρεμισμό του Τσούι Χάρκ και αμφισβητεί την εμπορική βιομηχανία της περιοχής με ένα συνδυασμό περιθωριακού περιεχομένου, τοπικής ιδιαιτερότητας και  κινηματογραφικής κομψότητας. Στην Ταϊβάν, όπου η αυστηρή λογοκρισία του καθεστώτος εξασθενεί, η εμφάνιση των Hou Hsiao- Ηsien και Edward Yang σημάδεψε την άφιξη μιας νέας γενιάς δημιουργών.
Το τέλος  του 20ού αιώνα, χαρακτηρίστηκε από την ανάδειξη της ηπειρωτικής Κίνας  σε παγκόσμια οικονομική δύναμη, την εκπληκτικά ομαλή (μέχρι τις φετινές κινητοποιήσεις) επιστροφή του Χονγκ Κονγκ στην ηπειρωτική χώρα ως Ειδικής Διοικητικής Περιφέρειας και έναν κάποιον, όχι πολύ σοβαρό, εκδημοκρατισμό  στην Ταϊβάν. Καθώς οι πολιτικές, πολιτιστικές και εμφύλιες συγκρούσεις φάνηκαν να υποχωρούν, η συλλογική συνείδηση ​​που δέσμευε τις προηγούμενες γενιές άρχισε να διασκορπίζεται, επιτρέποντας στους πιο  ξεχωριστούς  κινηματογραφιστές να βγουν στο προσκήνιο του διεθνούς σινεμά. Στο Χονγκ Κονγκ, το δεύτερο κύμα με επικεφαλής τους Wong Kar-wai και Stanley Kwan οδήγησε στη δημιουργία απίστευτα πλούσιων, εξαιρετικά στυλιζαρισμένων ταινιών, ανάμεσα στις οποίες ξεχωριστή θέση κατέχουν οι  In the Mood of Love,  Wong's Chungking Express (1994)  και άλλες. Αυτές οι ταινίες εισήγαγαν μια νέα ισχυρή κινηματογραφική  αισθητική τέχνης στον διεθνή κινηματογράφο.  Πιο  συναρπαστικός  σκηνοθέτης της Ταϊβάν θεωρείται σήμερα ο Tsai Ming-liang. Οι αισθητικοί πειραματισμοί των Wong Kar Wai και Tsai Ming-Liang αντικατοπτρίζονται στη δουλειά πολλών σκηνοθετών της  ηπειρωτικής Κίνας.  

Picture
Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης στα Βριλήσσια

Το Σάββατο 25 Ιανουαρίου, ώρα 7:00μμ, Πάρνηθος 21, Βιβλιοθήκη της Δράσης για μια Άλλη Πόλη
 

O πολυβραβευμένος και πολυδιαβασμένος Θεσσαλονικιός συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης
παρουσιάζει πρώτη φορά στην Αθήνα το νέο του βιβλίο Casa Μπιάφρα.
​​Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης γεννήθηκε το 1953 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Είναι πεζογράφος και δημοσιογράφος της Θεσσαλονίκης, βασικός συνεργάτης και διευθυντής αρκετών περιοδικών και εφημερίδων της πόλης. Συνεργάστηκε επίσης με ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Έχει γράψει τα βιβλία Μάτι φώσφορο, Κουμάντο γερό, Η ψίχα της μεταλαβιάς, Η Στενωπός των Υφασμάτων, Ακριανή λωρίδα, Πάλι κεντάει ο στρατηγός, Σάββατο απόγευμα, Γερνάω επιτυχώς, Ουζερί Τσιτσάνης, Επί ψύλλου κρεμάμενος, Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου, Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος. Το βιβλίο του Η Στενωπός των Υφασμάτων τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 1993 και το Επί ψύλλου κρεμάμενος με το βραβείο του περιοδικού Διαβάζω 2004. Το μυθιστόρημά του Γερνάω επιτυχώς και Ουζερί Τσιτσάνης ανέβηκαν θεατροποιημένα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, όπως και το «Με τα παιδιά της πιάτσας» (ένα παίγνιο με τον Νίκο Τσιφόρο), σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Το Ουζερί Τσιτσάνης έγινε ταινία το σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη και πρωταγωνιστές τους: Αντρέα Κωνσταντίνου, Χάρη Φραγκούλη, Γιάννη Στάνκογλου, Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Βασιλική Τρουφάκου. Έγραψε το σενάριο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος», σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, και τα κείμενα της μουσικοθεατρικής παράστασης «Σαν τραγούδι μαγεμένο» που ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Διετέλεσε πρόεδρος του Δ. Σ. της ΕΡΤ3, διηύθυνε την εφημερίδα Θεσσαλονίκη και τα περιοδικά Θ-97 (τιμήθηκε με το βραβείο «Ιπεκτσί»), Τάμαριξ, Χίλια δέντρα, Πανσέληνος (έλαβε το ευρωπαϊκό βραβείο «European Newspaperdesign Awards 2000») και Επιλογές της Κυριακάτικης Μακεδονίας. Συνεργάστηκε επί δύο χρόνια με την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Το 2010 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση. Το 2012 έλαβε το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών «Πέτρος Χάρης» για το βιβλίο του Περιπολών περί πολλών τυρβάζω (Εκδόσεις Πατάκη). Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, ο Σπύρος Κουτρούλης παρουσιάζει το νέο του
Casa Μπιάφρα
Μέσα από την Casa Μπιάφρα, το πρώτο κοινόβιο της Θεσσαλονίκης, και από τα Καραγάτσια, τον φτωχοσυνοικισμό των καταραμένων, ξεπηδούν αυτοί οι αντιφατικοί τυχοδιώκτες που μπλέκονται σε άγριες περιπέτειες με τον άρχοντα της πόλης, τον πανίσχυρο εκδότη-οραματιστή Γιάννη (Γρύπα) Βεντήρη, και τελικά μετέχουν στο πιο κρίσιμο γεγονός της νεότερης Ελλάδας, την «αποστασία» ή τα «Ιουλιανά» του 1965, που οδήγησαν τη χώρα στην άκρη του γκρεμού και επηρεάζουν τη μοίρα της μέχρι σήμερα. Πρόκειται για αντιήρωες που κινούνται ανάμεσα στις Συμπληγάδες του Ψυχρού Πολέμου, στη φτώχεια, στον πλούτο, στη βιομηχανοποίηση, στις ανταύγειες του Εμφυλίου, στις παλιές αντιλήψεις, στις νέες αναζητήσεις και στους σπασμούς της κρίσιμης μετάβασης, πασχίζοντας με το πείσμα και την απάτη, την περηφάνια και τον συμβιβασμό, την τόλμη και την απόκρυψη να υπάρξουν, να επινοήσουν το πρόσωπό τους, να βρουν έναν δρόμο, μια διέξοδο.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Στην Casa Μπιάφρα, πεινασμένη Θεσσαλονίκη, το αμερικανικό όνειρο λέγεται Esso Pappas. Το μυθιστόρημα λειτουργεί και σαν ιστορικός φάκελος παρακολουθώντας το φτιάξιμο της μονάδας που έμελλε να εκβιομηχανίσει τη Βόρεια Ελλάδα. Χοντρά φράγκα, ντούκου επένδυση, όχι ψευτοπλάνα και κοροϊδέματα από λογής «θείους από την Αμερική». Ο τόπος θα περάσει στη νέα εποχή. Με αυτά τα διυλιστήρια - πετρέλαια στο φόντο, αναπόφευκτα τα φτωχόπαιδα ήρωες του βιβλίου θα κάψουν και θα καούν, ενώ λίγο παραπέρα στρατηγοί, υπουργοί, πράκτορες και απομεινάρια της εβραϊκής αριστοκρατίας, όση απέμεινε στη Θεσσαλονίκη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους στο εστιατόρια «Όλυμπος Νάουσα» στήνοντας μπίζνες. Όλοι οι ήρωες της «Casa Μπιάφρα» είναι αντιφατικοί, στα όρια των αντιηρώων. Αποκρύπτουν, επινοούν, στήνουν παγίδες, κοιτάνε την πάρτη τους αλλά και ταυτόχρονα μοιάζει κάτι να παθαίνουν (;) και υπερβαίνουν τον εαυτό τους, μεταμορφώνονται ακαριαία σε άντρες με τιμή και μπεσαλίκι, κομπανιέρος γενναίοι. Έχουν ιταμότητα και μεγαλείο, μαύρο και άβυσσο και δαίμονες ατομικούς να τους κυνηγούν, αλλά και γενναιοδωρία κοντράστ εκεί που τους λες ίσα και καθάρματα
Η εκδήλωση αυτή δεν είναι μοναδική, αφού η κίνηση δημοτών Βριλησσίων Δράση για μια Άλλη Πόλη παρουσία οργανώνει στο στέκι-βιβλιοθήκη της δύο ακόμα
Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, ώρα11:00 το πρωί ο συγγραφέας Σπύρος Κουτρούλης παρουσιάζει το νέο του βιβλίο Φιλοσοφία & Ιστορία, (Εναλλακτικές Εκδόσεις).
Την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου, στις 11:00 το πρωί η καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου Ιωάννα Τσιβάκου παρουσιάζει το νέο της βιβλίο Συναίσθημα και ορθολογικότητα, η Ελληνική Εμπειρία που αναλύει την κουλτούρα του Έλληνα, μέσα σε έναν κόσμο που καταπνίγει τον αυθορμητισμό, το αυθεντικό και την ανθρώπινη αντίδραση. 

Picture
ΑΛΛΟΚΟΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020, 11:00 το πρωί, Πάρνηθος 21

Εντάξει, ωραίες και καλές οι ιστορίες με ζωάκια, δράκους και μάγισσες.
Ωραία και διασκεδαστικά τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια με καλικάντζαρους, Αϊ-Βασίληδες, κάλαντα και τυχερά φλουριά σε βασιλόπιτες.
Αλλά όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Και όλα τα ωραία, όσο διασκεδαστικά κι αν είναι, φτάνει κάποια στιγμή που γίνονται βαρετά.
Αν λοιπόν βαρεθήκατε τα χαριτωμένα ζωάκια, τους αλλιώτικους δράκους και τα χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, σας έχουμε ετοιμάσει κάτι εντελώς διαφορετικό.
Το Σάββατο 11 Ιανουαρίου στις 11 το πρωί στο στέκι της Δράσης η Έφη Παντέρμου και η Σωτηρούλα Καλιοντζοπούλου θα σας πουν αλλιώτικες κι αλλόκοτες ιστορίες. Ίσως και λίγο τρελές.
Πόσο αλλιώτικες, αλλόκοτες και τρελές μόνο εκείνες το ξέρουν. Εσείς, αν θέλετε να το μάθετε, ελάτε στο στέκι της Δράσης, Πάρνηθος 21 Βριλήσσια

Κινηματογραφική Γεωγραφία

Συνάντηση 7η
Δευτέρα 2 Δεκεμρίου 8:00μμ, Πάρνηθος 21


Θέμα
Ισραήλ: Γιουσέφ Σαχίν, Μαρουάν Χαμέντ, Άρι Φόλμαν, Σάμιουελ Μάο
Picture
Οι Ισραηλινοί κινηματογραφιστές αποτυπώνουν με προσωπικές ματιές σε μια δυναμική χώρα και μια κοινωνία σε διαρκή εξέλιξη και αναδεικνύουν, έμμεσα, την πολιτισμική, κοινωνική και πολιτική πολυμορφία τους. Παρά την παγκόσμια κατακραυγή που προκαλεί η πολιτική του Ισραήλ, ή ίσως εξαιτίας της, η σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή του έχει παγκόσμια απήχηση.
Οι πρώτες κινηματογραφικές εικόνες που αποτυπώνονται στη Γη του Ισραήλ αποτελούν τεκμηρίωση ιστορικών στιγμών και της νέας σιωνιστικής πραγματικότητας. Πρώτος κινηματογραφιστής μπορεί να θεωρηθεί ο Γιακόβ Μπεν-Ντοβ που ήρθε από τη Ρωσία και κατέγραψε την είσοδο του στρατηγού Άλενμπι στην Ιερουσαλήμ, τον Δεκέμβριο του 1917 καθώς και καθημερινές σκηνές στους αγροτικούς οικισμούς. Ιδρυτές, όμως, του ισραηλινού σινεμά είναι ο Νατάν Άξελροντ, ο οποίος ίδρυσε το 1927 την εταιρεία Moledet (Πατρίδα), και ο πολυτάλαντος Μπαρούκ Αγκαντάτι που ίδρυσε με τον αδελφό του την Aga Films (1929). Γυρίστηκαν 16 ταινίες μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καμία κατά τη διάρκειά του και μόλις μία μετά τη λήξη του και πριν την ανακήρυξη του Κράτους του Ισραήλ. Οι πρώτες ταινίες που γυρίζονται αμέσως μετά έχουν ως θέμα τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και τον ηρωισμό όσων συμμετείχαν σε αυτόν. Ελάχιστες ταινίες παράγονται μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50, πριν ιδρυθούν τα στούντιο παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών στη Χερτσελία. Το 1954 ψηφίζεται νόμος για τη στήριξη της εγχώριας παραγωγής και την επόμενη χρονιά κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσας μια ταινία-ορόσημο, Ο «Λόφος 24 δεν Απαντά» (1955), του Βρετανού Θόρολντ Ντίκινσον. Γυρισμένη στα αγγλικά, ήταν η πρώτη ισραηλινή συμμετοχή σε διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου –συγκεκριμένα στις Κάννες. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας 1960, η θεματολογία παραμένει βασικά η ίδια, όπως στα «Στύλος Φωτιάς» του Λάρι Φρις (1959) και «Ήταν Δέκα» του Μπαρούκ Ντινέρ (1961). Καθώς η ισραηλινή κοινωνία αλλάζει οι σκηνοθέτες ασχολούνται με θέματα όπως η ένταξη των μεταναστών από τις αραβικές χώρες. Ο ηρωικός τόνος εγκαταλείπεται και οι πολιτισμικές διαφορές μεταξύ Εβραίων από την Ευρώπη και Εβραίων από τις αραβικές χώρες παρουσιάζονται κυρίως σε κωμωδίες παρεξηγήσεων. Η ταινία «Μια Τρύπα στο Φεγγάρι» (1965) του Ούρι Ζοχάρ σηματοδοτεί το κίνημα της Νέας Ευαισθησίας που εμπνέεται από τα ευρωπαϊκά ρεύματα, συγκεκριμένα από τη γαλλική νουβέλ βαγκ και τον ιταλικό νεορεαλισμό. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 η κινηματογραφική θεματολογία διευρύνεται. Το εθνικό και το κοινωνικό αφήνει χώρο και για πανανθρώπινες προσωπικές ιστορίες και υπαρξιακά αδιέξοδα.
Η κινηματογραφική παραγωγή της δεκαετίας 1970 περιλαμβάνει δύο διεθνείς εμπορικές επιτυχίες: «Επιχείρηση Έντεμπε» (1977) του Μενάχεμ Γκολάν και «Γρανίτα από Λεμόνι» (1978) του Μπόαζ Ντέιβιντσον. Ένα παράδοξο αυτής της περιόδου είναι το γεγονός ότι, σε αντίθεση με άλλες χώρες, η εξάπλωση της τηλεόρασης δεν προκαλεί μείωση των εισιτηρίων του κινηματογράφου. Η δεκαετία του 1980 όμως θα δει σχετική κάμψη της ισραηλινής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Οι κρατικές επιχορηγήσεις μειώνονται, συνέπεια μιας νέας πολιτικής στήριξης του κινηματογράφου που ευνοεί το ποιοτικό σενάριο, το ίδιο και ο αριθμός των εισιτηρίων. Λίγες ταινίες ξεχωρίζουν, αναμεσά τους το «Καλοκαίρι της Αβία» (1988) του Έλι Κοέν. Τα επόμενα χρόνια η αλλαγή της κρατικής πολιτικής φέρνει σταδιακά καρπούς. Τα προσωπικά θέματα κυριαρχούν, ενώ οι αντιήρωες και το περιθώριο εμφανίζονται στο προσκήνιο. Είναι η εποχή που ανατέλλει το άστρο του σκηνοθέτη Αμός Γκιτάι, με τις ταινίες του «Kadosh» (1999), και «Κιπούρ» (2000)
Τον 21ο αιώνα, ο ισραηλινός κινηματογράφος καταξιώνεται διεθνώς. Οι πόροι αυξάνονται, το κοινό επανακάμπτει στις αίθουσες και οι διεθνείς διακρίσεις πολλαπλασιάζονται. Αυτό συμβαίνει ίσως επειδή η θεματολογία των πιο δημοφιλών ταινιών αμφισβητεί ευθέως την παραδοσιακή μεσοαστική ισραηλινή αφήγηση και αφορά όλο και περισσότερους θεατές. Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Ράντι Ελκαμπέτζ («Ένας Καθυστερημένος Γάμος» [2001], «Να Νυμφευθείς» [2004], «Πένθος» [2008], «Διαζύγιο: Η Δίκη της Βιβιάν Αμσαλέμ» [2014]) καθιερώνεται ως σταρ στην Ευρώπη. Θίγονται θέματα όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας στον στρατό στο «Yossi & Jagger» του Έιταν Φοξ (2002) και της καταδίωξης των εγκληματιών ναζί στο «Περπατώντας στο Νερό» (2004). Ο Ζοζέφ Σεντάρ έχει δύο ταινίες υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας: την αντιπολεμική «Μποφόρ» (2007)  και το «Γράψε Λάθος» (2011) που ασχολείται με την ανταγωνιστική σχέση πατέρα-γιου. Δύο σημαντικές αντιπολεμικές ταινίες αυτής της περιόδου είναι η πολυβραβευμένη αυτοβιογραφική κινουμένων σχεδίων «Βαλς με τον Μπασίρ» (2008) του Άρι Φόλμαν και «Λίβανος» (2009) του Σάμουελ Μάοζ, μια ταινία που διαδραματίζεται σε ένα τανκ και η οποία κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος παρουσιάζονται με ευαισθησία, με τη ματιά ενός εφήβου στην ταινία «Ο Προξενητής» (2010) του Άβι Νέσερ, ενώ η μαύρη κωμωδία «Αποχαιρετιστήριο Πάρτι» (2014) των Ταλ Γκράνιτ και Σάρον Μεϊμόν καταπιάνεται με το θέμα της ευθανασίας. Το αριστοτεχνικό «Foxtrot» (2017) του Σάμουελ Μάοζ, προκάλεσε θύελλα συζητήσεων, μια απόδειξη για το πόσο ζωντανός και αυθεντικός είναι ο ισραηλινός κινηματογράφος. Σήμερα η κινηματογραφική παραγωγή του Ισραήλ είναι περισσότερο πολυσχιδής παρά ποτέ και αποτελεί τον καθρέφτη μιας κοινωνίας που ξέρει να κοιτάζει τον εαυτό της με ταλέντο, αλλά και με ειλικρίνεια. 

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ  από και για το ΣΙΝΕΜΑ

3ος ΧΡΟΝΟΣ 
​

Θέμα:  Κινηματογραφική Γεωγραφία

 
Μετά από 2 συνεχείς επιτυχημένες χρονιές το Cine-Δράση συνεχίζει για τρίτο χρόνο το Σεμινάριο «Βλέπουμε, Συζητάμε Μαθαίνουμε από και για το Σινεμά». Ξεκινάμε την Δευτέρα 14 Οκτωβρίου στις 8:00. Οι συζητήσεις θα γίνονται στο στέκι της λέσχης Πάρνηθος 21, Βριλήσσια. Τη διδασκαλία θα κάνει και πάλι ο Παναγιώτης Δενδραμής, σκηνοθέτης και υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Κρήτης.
Με το γενικό τίτλο «Κινηματογραφική Γεωγραφία» και σε τρεις κύκλους το διάστημα Οκτώβρης  2019- Μάης 2020 θα  ταξιδεύουμε στον κόσμο μέσα από τις ταινίες. Θα γνωρίζουμε την ιστορία και την κινηματογραφία χωρών που βρίσκονται  στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Σημαντικοί σταθμοί στο μακρινό και πολύχρονο ταξίδι μας οι μεγάλες σχολές του λατινοαμερικάνικου, του ιρανικού, του ινδικού, του ιαπωνικού, του κινεζικού κινηματογράφου. Αλλά η προσοχή μας θα επικεντρωθεί και σε κινηματογραφίες χωρών με μικρότερες αλλά πολύ σημαντικές παραγωγές, όπως αυτές της Αφρικής, η Ισλανδία, η Αυστραλία κ.ά.
Πιο συγκεκριμένα οι συναντήσεις θα κινηθούν θεματολογικά σύμφωνα με την  παρακάτω πρόταση. Ο αριθμός των συναντήσεων είναι ενδεικτικός και εξαρτάται όπως κάθε χρόνο από το ενδιαφέρον των συμμετεχόντων που από παράδοση είναι ζωηρό!
Picture
Κινηματογραφική Γεωγραφία

Α’ κύκλος
1η συνάντηση 
Τουρκία: «Τόσο κοντά, τόσο μακριά…» (Γιλμάζ Γκιουνέι, Νουρί Μπιλγκέ Τσειλάν, Φατίχ Ακίν).
2η συνάντηση
Ιράν: «Ίσως το πιο ενδιαφέρον εθνικό σινεμά στον κόσμο σήμερα»  (Αμπάς Κιαροστάμι, Τζαφάρ Παναχί, Ασγκάρ Φαραντί).
3η συνάντηση
Αίγυπτος – Ισραήλ: «Και μαζί και μόνοι…» (Γιουσέφ Σαχίν, Μαρουάν Χαμέντ -  Άρι Φόλμαν, Σάμιουελ Μάοζ). 
4η – 5η συνάντηση
Λίβανος – Παλαιστίνη: «Σινεμά μέσα από τις στάχτες» (Ζιάντ Ντουεηρί, Ναντίν Ναμπακί - Ελία Σουλεϊμάν, Σκαντάρ Κοπτί).
6η συνάντηση 
Ινδία: «Το Μπόλλυγουντ και οι άλλοι» (Σατγιαζίτ Ράυ, Μίρα Ναϊρ, Τσαϊτάνια Ταμάν).
7η – 8η συνάντηση 
Κίνα / Χονγκ Κονγκ: «Ενα παράλληλο κινηματογραφικό σύμπαν» (Ζαν Γιμού, Τσεν Κάιγκε, Γουόν Καρ Γουάι).
9η και 10η συνάντηση
Ιαπωνία: «Η μεγάλη παράδοση του ιαπωνικού κινηματογράφου - Είδη και ιδιαιτερότητες - Μεγάλοι δημιουργοί» (Κένζι Μιζογκούτσι, Γιασουτζίρο Όζου, Ακίρα Κουροσάβα, Ναγκίσα Οσίμα, Τακέσι Κιτάνο, Χαγιάο Μιγιαζάκι).
11η συνάντηση 
Νότια Κορέα: «Το αντίπαλον δέος» (Ίμ Κουον – Ταεκ, Κιμ Κι Ντουκ, Παρκ Τσαν – Γουκ).
12η συνάντηση 
Αυστραλία – Νέα Ζηλανδία: «Σινεμά από την άκρη του κόσμου» (Πήτερ Γουίαρ, Μπαζ Λούρμαν, Τζέιν  Κάμπιον).
 
Β’ κύκλος
13η συνάντηση
Μεξικό: «Οι κονκισταδόρες του Χόλυγουντ» (Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, Αλφόνσο Κουαρόν, Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου).
14η συνάντηση
Αργεντινή: «Σταθερή αξία» (Φαμπιάν Μπιελίνσκυ, Χουάν Χοσέ Καμπανέλλα).
15η συνάντηση 
Κούβα: «Σινεμά και Επανάσταση» (Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα, Χουάν Κάρλος Ταμπλό, Μιγκέλ Κοϊούλα).
16η συνάντηση 
Βραζιλία: «Το Cinema Novo και οι επίγονοι» (Βάλτερ Σάλλες, Φερνάντο Μειρέγιες).
17η – 18η συνάντηση: 
«Εικόνες του Νότου»: Χιλή (Πάμπλο Λαρέν) – Ουρουγουάη (Χουάν Πάμπλο Ρεμπέλα) – Περού (Κλαούντια Λόσα) - Βολιβία (Αλεχάντρο Περέιρα) – Κολομβία (Σπύρος Σταθόπουλος).
19η και 20η συνάντηση:
«Το σινεμά της Μαύρης Ηπείρου»: Μαγκρέμπ (Μοχάμεντ Λαχντάρ - Αμινά, Αμπντλατίφ Κεσίς) και υποσαχάρια Αφρική (Αμπντεραμάν Σισακό, Κούνλε Αφολάγιαν, Γκάβιν Χούντ).
 
Περισσότερες πληροφορίες:
www.cinedrasi.com
www.drasivrilissia.gr
Δηλώσεις συμμετοχής στο τηλέφωνο: 2111165797 και στην ηλεκτρονική διεύθυνση: cinedrasi2011@gmail.com

Picture
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ  ΕΦΗΒΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ
«Χώρο στις Τέχνες!»
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Με γοργούς ρυθμούς  συνεχίζεται η προετοιμασία της μαθητικής-εφηβικής συνέλευσης με τίτλο «Χώρο στις Τέχνες» που θα γίνει το Σάββατο 12 Οκτωβρίου στις 11πμ  στην αίθουσα του πάρκου ΤΥΠΕΤ. Την συνέλευση
οργανώνει η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων «Cine-Δράση» με στόχο να αναδειχτούν ποιοτικές δράσεις που θα δώσουν ώθηση στη δημιουργικότητά των νέων και θα αναβαθμίσουν το ρόλο τους στα κοινωνικά δρώμενα.  Ως υπενθύμιση σημειώνουμε εδώ ότι οι έφηβοι καλούνται να μεταφέρουν τα δικά τους όνειρα, τις δικές τους επιθυμίες, να συζητήσουν δημοκρατικά πάνω σε αυτά, να συναποφασίσουν  και να προτείνουν τρόπους που το Cine-Δράση  θα μπορούσε να συμβάλει ώστε αυτά τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα. Ήδη ένας σημαντικός, πέρα από το αναμενόμενο,  αριθμός εφήβων μαθητών και μαθητριών έχει απαντήσει θετικά στο κάλεσμα συμμετοχής στην συνέλευση. Οι δηλώσεις συμμετοχής συνεχίζονται.  

Picture

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ  ΕΦΗΒΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

«Χώρο στις Τέχνες!»
 
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
                     
Η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων «Cine-Δράση» (www.cinedrasi.com) επενδύοντας στη δημοκρατία και τον πολιτισμό  επιδιώκει με συνέπεια να αναδείξει τις ποιοτικές δράσεις που θα δώσουν ώθηση στη δημιουργικότητά μας και θα αναβαθμίσουν το ρόλο μας στα κοινωνικά δρώμενα. Στο πλαίσιο τομής των πολιτικών και καλλιτεχνικών μας ανησυχιών θέλουμε να ανοίξουμε διάλογο με το πιο ζωντανό κομμάτι της πόλης μας, τα παιδιά μας. 
  
Καλούμε έφηβους – μαθητές και μαθήτριες των Βριλησσίων ηλικίας 13-16 ετών,
το
Σάββατο 12 Οκτωβρίου στις 11πμ  στην αίθουσα του πάρκου ΤΥΠΕΤ σε
ΜΑΘΗΤΙΚΗ -ΕΦΗΒΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

για να συζητήσουν, να συνδιαμορφώσουν και να αποφασίσουν τρόπους και δράσεις
που θα ανανοηματοδοτήσουν το πολιτισμικό γίγνεσθαι στο δήμο και τα σχολεία μας.

 
Ο θεματικός άξονας της συνέλευσης είναι: ΤΕΧΝΕΣ -ΣΧΟΛΕΙΑ -ΓΕΙΤΟΝΙΑ. Το ακριβές θέμα της συνέλευσης θα συγκεκριμενοποιηθεί με βάση ερωτηματολόγιο που θα συμπληρώσουν οι μαθητές, ώστε να είναι κατά το δυνατόν κοντά στα ενδιαφέροντά τους.
 
Παράλληλος στόχος της συνέλευσης είναι η προαγωγή του δημοκρατικού ήθους καθώς και η εξοικείωση των μαθητών ως νέων πολιτών με την έννοια  της συνέλευσης και της συναπόφασης.
​
​ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
  • Οι γονείς /κηδεμόνες που θέλουν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν στη συνέλευση, αφού το συζητήσουν μαζί τους, δηλώνουν το ενδιαφέρον τους στέλνοντας μήνυμα μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου στην ηλεκτρονική διεύθυνση cinedrasi2011@gmail.com στο οποίο θα αναφέρεται το ονοματεπώνυμο/ηλικία του μαθητή, τηλέφωνο επικοινωνίας και θα δηλώνεται ρητά η συναίνεσή τους για τη συμμετοχή του στη συνέλευση. Επίσης παρακαλούμε να μας επιστραφεί το συνημμένο ερωτηματολόγιο συμπληρωμένο από το μαθητή ώστε να συνδιαμορφώσουμε κατά το δυνατό, το θέμα και τη δομή της συνέλευσης.
  • Η επιλογή όσων συμμετέχουν στη συνέλευση θα γίνει με σειρά προτεραιότητας και με επιδίωξη την αναλογική εκπροσώπηση των φύλων και των ηλικιών των μαθητών.
  • Όσοι επιλεγούν θα ενημερωθούν σχετικά με το θέμα και τις λεπτομέρειες μια εβδομάδα πριν τη συνέλευση
  • Αριθμός συμμετεχόντων: 20-40 μαθητές
  • Διάρκεια συνέλευσης: 2.5-3 ώρες
  • Η συνέλευση θα διεξαχθεί με τη συνεργασία του Γιώργου Μόσχου, πρώην Συνήγορου του Παιδιού και ιδρυτικού μέλος της κίνησης ΠΡΩΤΑ.12 (http://www.inart12.org) 
ΔΤ_ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ_ΕΦΗΒΩΝ.pdf
File Size: 244 kb
File Type: pdf
Download File

___1_.doc
File Size: 32 kb
File Type: doc
Download File


Καλοκαιρινά Παραμύθια και Ιστορίες
​

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 
Όλα τα καλοκαιρινά συμπράγκαλα έχουν βγει ήδη στην επιφάνεια: μαγιό και αντηλιακά, ομπρέλες και  καπέλα, βατραχοπέδιλα και μάσκες, μπρατσάκια και σωσίβια και κουβαδάκια. Και, φυσικά, βιβλία για μικρούς και μεγάλους.
Η Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλα Πόλη» σας περιμένει το Σάββατο 22 Ιουνίου στις 11 το πρωί στη Δανειστική της Βιβλιοθήκη και Ταινιοθήκη (Πίνδου 30 & Μαραθώνος) για να αποχαιρετίσουμε το χειμώνα και να υποδεχτούμε το καλοκαίρι με θαλασσινές ιστορίες, που θα αφηγηθούν η Άννα Αυγήτα, Σωτηρούλα Καλιοντζοπούλου και Τασία Μάρη.
Picture

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ

Τρίτη 16/4/2019, 8:30μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος
«Αμερικανικός Κινηματογράφος»

 
ΠΑΡΤΙ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ
Μετά την περσινή επιτυχία των συζητήσεών με θέμα τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, φέτος βουτήξαμε στα απύθμενα βάθη του αμερικάνικου. Στις 22 συναντήσεις μας είδαμε, συζητήσαμε και διδαχτήκαμε πολλά για την αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία. Και, επιτέλους, ήρθε η ώρα να αποφοιτήσουμε.
Με άριστα, φυσικά!
Έτσι, την Τρίτη 7 Μαΐου στις 8.30 μμ, θα βρεθούμε στο στέκι μας, Πίνδου 30 και Μαραθώνος, για τη λήξη του φετινού κύκλου.
Και αφού δούμε την ταινία "Οι Πρωτάρηδες"/Beginners και ο δάσκαλός Παναγιώτης Δενδραμής μας απονείμει τα πτυχία, θα γιορτάσουμε την επιτυχία μας με ποτό, μεζεδάκια και ψιλή κουβέντα
 
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!
Picture

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
 
Τον τελευταίο καιρό, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε, από την Αθήνα μέχρι τη Θεσσαλονίκη κι από την Ήπειρο μέχρι την Κρήτη,
οι εκλογοσυζητήσεις δίνουν και παίρνουν.
Φυσικά, αυτό συμβαίνει 
και στα Βριλήσσια.

Εμείς στη Δράση πρωτοστατούμε και πρωτοτυπούμε, κηρύσσοντας εκλογές ακόμα 
και στις αφηγήσεις παραμυθιών.

Έτσι, το Σάββατο 11 Μαΐου στις 11 το πρωί θα μαζευτούμε μικροί μεγάλοι στο χώρο τη Δανειστικής Βιβλιοθήκης και Ταινιοθήκης της Δράσης, Πίνδου 30 και Μαραθώνος στα Βριλήσσια, για να πούμε και να ψηφίσουμε παραμύθια.
​

Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Picture

Picture
ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ
 
Τα παραμύθια δεν έχουν τέλος.
Το ίδιο και τα πρωινά Παραμυθοσάββατα στο στέκι της ομάδας δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλη Πόλη».
Μετά την ενθουσιώδη συμμετοχή στην εκδήλωση του Σαββάτου 9 Φεβρουαρίου, η δράση «Αφήγηση Παραμυθιών» επανέρχεται δριμύτερη.
Και αυτή τη φορά όχι με μία, ούτε με δύο, αλλά με τρεις αφηγήτριες.
Σε μια παραμυθένια σκυταλοδρομία, η Άννα Κοντονίκα, η Σωτηρούλα Καλιοντζοπούλου και η Τασία Μάρη θα σας σεργιανίσουν
σε ιστορίες μαγικές, τρυφερές, διασκεδαστικές και απρόοπτες.
Για να συμβούν όλα αυτά, σας περιμένουμε, όπως πάντα, μικρούς και μεγάλους,
το Σάββατο 30 Μαρτίου 2019 στις 11 το πρωί στη Βιβλιοθήκη και Ταινιοθήκη της Δράσης στα Βριλήσσια,
​Πίνδου 30 – Μαραθώνος.

Το Cine-Δράση ξαναβάζει τα Βριλήσσια στο διεθνή πολιτιστικό χάρτη.
​

Βριλήσσια 16-17 Μαρτίου 2017
Picture
Για 4η συνεχή χρονιά η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση συνδιοργανώνει μέρος των εκδηλώσεων του  14ου Athens AnimFest που θα πραγματοποιείται στην Αθήνα  
Οργάνωση: ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ «Cine Δράση» σε συνεργασία με 14ο Athens AnimFest

Ημέρα: Σάββατο, 16 Μαρτίου 2019
Ώρα: 19:00
Χώρος: Αίθουσα «Ν. Εγγονόπουλος» (Πάρκο Μ. Θεοδωράκης, πρώην ΤΥΠΕΤ, Πλαταιών & Υμηττού, Βριλήσσια)
Αυτή την ημέρα θα προβληθούν 5 ταινίες κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους που εντάσσονται στο Αφιέρωμα   «Νέοι και εργασία - Γυναίκες και εργασία». Πρόκειται για τις ταινίες  «WORKIN’ PROGRESS», (διάρκεια: 4’ 20’’), «SAM’S DREAM» (Le Rêve de Sam, διάρκεια: 7’ 18’’),   «RED & THE KINGDOM OF SOUND», (διάρκεια: 18’ 13’’),   «ABOVE ALL» (Par dessus tout, (διάρκεια :10’), και  TRAP, (διάρκεια: 12’).
​
Ημέρα: Κυριακή 17 Μαρτίου 2019
Ώρα: Από τις 10:00πμ και μέχρι τις 11:00μμ
Θα  προβληθούν συνολικά 75 ταινίες κινουμένων σχεδίων μικρού και πολύ μικρού μήκους. Ο κάθε θεατής θα μπορεί να παρακολουθήσει Δωρεάν μέρος ή το σύνολο των ταινιών που θα προβάλλονται
Στις 12:00μμ η Ξένια Καλογεροπούλου σε μια από τις σπάνιες συμμετοχές της σε εκδηλώσεις θα είναι κοντά μας σε μια συνάντηση με μικρούς και μεγάλους φίλους του σινεμά, του θεάτρου και του βιβλίου.  Θα έχουμε την ευκαιρία μέσα από την αφήγησή της να γνωρίσουμε την «ΑΓΓΕΛΙΝΑ»,  την αλλιώτικη, επίμονη και απτόητη ηρωίδα του νέου της βιβλίου.
 
Η Ξένια Καλογεροπούλου δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι καταξιωμένη στις συνειδήσεις όλων των Ελλήνων ως η καλλιτέχνης (ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, μεταφράστρια), που άλλαξε για πάντα το παιδικό θέατρο στη Σύγχρονη Ελλάδα.
Οι εκδηλώσεις του διημέρου θα κλείσουν με μικρή μουσική εκδήλωση, αφού προηγουμένως οι συμμετέχοντες θα ψηφίσουν για το Βραβείο Κοινού
Όλες οι προβολές και οι εκδηλώσεις είναι δωρεάν, ενώ εξασφαλίζεται η πρόσβαση σε ΑμεΑ.

 
Σχετικά με το ΑΦΙΕΡΩΜΑ Νέοι και εργασία - γυναίκες και εργασία
Στόχος της δράσης είναι η προσέγγιση των θεατών –μέσα από τα κινούμενα σχέδια– με σύνθετα κοινωνικά και πολιτιστικά ζητήματα, που σχετίζονται με τη σημερινή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Ο αναστοχασμός γύρω από τις σχέσεις των νέων με την εργασία, και των γυναικών με την εργασία είναι ο βασικός στόχος.
Το εγχείρημα είναι ιδιαίτερα δελεαστικό, διότι τα κινούμενα σχέδια και –κυρίως– οι μικρού μήκους ταινίες είναι από τη φύση τους απαλλαγμένα από τους αυστηρούς επιστημονικούς προσδιορισμούς των όρων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπεισέρχονται σε πιο σύνθετες προσεγγίσεις και μάλιστα με τρόπο δημιουργικό, καθώς η πυκνότητα του νοήματος συνυπάρχει με την καλλιτεχνική απόλαυση. Εδώ οι καλλιτέχνες δεν ασχολούνται μόνο με λεπτομέρειες όπως: ύψος των αμοιβών, τα επαγγελματικά καθήκοντα, την αδήλωτη εργασία για τα παιδιά ή τις γυναίκες αλλά βοηθούν τους θεατές να εξοικειωθούν με την εργασία ως φαινόμενο που δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά συναντάται σε ολόκληρη τον κύκλο της ζωής και τις φύσης. Τα ζώα ή τα φυτά εργάζονται πολύ σκληρά και ακαταπόνητα για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Επίσης οι ηλικιωμένοι μπορεί να μην έχουν σταθερό ωράριο αλλά απασχολούνται ανελλιπώς με τα παιδιά στο πλαίσιο της οικογένειας.
Ο μικρός ήρωας στο παραμύθι μπορεί να μην γνωρίζει για την κατοχύρωση των επαγγελματικών του δικαιωμάτων, ανυπομονεί όμως να φύγει από τη βία του πολέμου και σαν πουλί να κερδίσει την ελευθερία του, έστω και μακριά από την εστία του. Οι μητέρες εργάζονται συνεχώς και χωρίς καμία ανάγκη αναγνώρισης τους θλίβει όμως η καταστροφή του οικιστικού τους χώρου, η παντελής έλλειψη αγαθών και η ανασφάλεια για το μέλλον των παιδιών τους. Οι μουσικοί δεν είναι πάντα εργαζόμενοι με την κλασική έννοια του όρου αλλά η ενασχόλησή τους με την τέχνη τους είναι διαρκής, συστηματική και τους οδηγεί όλο και πιο κοντά στην πολιτιστική επικοινωνία με τους άλλους. H γυναίκα ως εργαζόμενη, η μητέρα ως καθημερινά απασχολούμενη, η μητέρα ως βάση της οικογενειακής συνοχής. Το παιδί και η ελευθερία ως επιθυμία, το παιδί και η σχέση με τη φύση, το παιδί και η σχέση με την οικογένεια, το παιδί και η εργασία ως αναπόσπαστο κομμάτι της αξιοπρέπειας και του σεβασμού του Άλλου αλλά και του εαυτού. Το παραμύθι ως αφετηρία για το όνειρο και τη φυγή από μια πραγματικότητα γεμάτη προβλήματα. Βασικές παράμετροι του αφιερώματος είναι η επισήμανση –κυρίως στις σχολές– ότι οι γυναίκες σκηνοθέτες, άρα και η εργασία που μας ενδιαφέρει ως έννοια αποδεικνύονται στον τομέα των μικρού μήκους ταινιών, κυρίως στον χώρο των κινούμενων σχεδίων, ως βασικός παράγων δημιουργίας σπουδαστικών αλλά και επαγγελματικών ταινιών είτε ως σκηνοθέτες είτε σε μια από τις υπόλοιπες ειδικότητες. Η παραπάνω διαπίστωση αναδεικνύει την εργασία των γυναικών σε εξειδικευμένα αντικείμενα, βασικό παράγοντα της ανάπτυξης του είδους, γεγονός που αναγνωρίζουν τα κρατικά ινστιτούτα κινηματογράφου αλλά οι ιδιώτες παραγωγοί.
Το αφιέρωμα «Νέοι και εργασία - Γυναίκες και εργασία» υλοποιείται στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού, Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και από εθνικούς πόρους.
Picture

Picture
Ποιος είπε ότι τα παραμύθια-ιστορίες είναι μόνο για γιορτές και πανηγύρια;
Ποιος είπε ότι τα παραμύθια-ιστορίες είναι μόνο για τα παιδιά;
Εμείς στη «Δράση για μια Άλλη Πόλη» πιστεύουμε πως τα παραμύθια-ιστορίες είναι για όλες τις μέρες, όλες τις ώρες, όλα τα μέρη και όλες τις ηλικίες. Κι ακόμα, είναι μια ευκαιρία για να βρισκόμαστε, να γνωριζόμαστε, να κάνουμε παρέα και να περνάμε καλά. Γι’ αυτό, άλλωστε, οργανώσαμε την πρώτη αφήγηση για μικρά παιδιά πριν από τα Χριστούγεννα στο στέκι της Δράσης, όπου λειτουργεί επίσης η Δανειστική μας  Βιβλιοθήκη και Ταινιοθήκη.
Μ’ αυτή την πεποίθηση, είπαμε να συγκεντρωθούμε για μια ακόμη φορά στο στέκι της Δράσης (Πίνδου  30 – Μαραθώνος, Βριλήσσια) και να ακούσουμε τη Σωτηρούλα Καλιοντζοπούλου να μας λέει ιστορίες για μικρούς και μεγάλους. Ιστορίες σαν παραμύθια, ιστορίες για σκέψεις και ιστορίες για γέλια. Γιατί η εποχή που ζούμε χρειάζεται πολλή σκέψη και πολύ γέλιο απ’ όλους, μικρούς και μεγάλους.
Σας περιμένουμε στην παρέα μας το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου στις 11 το πρωί.
Ελάτε και δε θα χάσετε!

Picture
​Δεκέμβριος, ο μήνας των Χριστουγέννων, των παραμυθιών και της ανεμελιάς.
 
Η Δανειστική Βιβλιοθήκη και Ταινιοθήκη της Κίνησης Δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλα Πόλη» είναι, πάντα «εν δράσει», έτοιμη για τη γιορτή. Έτσι, το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου στις 11 το πρωί οργανώνουμε μια παραμυθο-υποδοχή  της περιόδου των χριστουγεννιάτικων γιορτών στο στέκι μας, Πίνδου 30 και Μαραθώνος.
 
Πάρτε, λοιπόν, το παιδάκι σας, το εγγονάκι σας, το ανιψάκι σας ή/και το γειτονάκι σας και ελάτε να μας κάνετε παρέα.
 
Σας περιμένουμε για να χαζέψουμε μαζί χριστουγεννιάτικα –και όχι μόνο– βιβλία, να πούμε παραμύθια, να γράψουμε γράμματα στον Άγιο Βασίλη και, φυσικά, να διαλέξετε βιβλία και DVD που θα δανειστούν τα παιδιά και εσείς για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές.
 
Ω, ναι! Το Σάββατο 22 Δεκεμβρίου, στις 11 το πρωί θα περάσουμε αξέχαστα στο φιλικό χώρο της Δανειστικής Βιβλιοθήκης και Ταινιοθήκης της Δράσης, Πίνδου 30 και Μαραθώνος.
 
Παραμύθια αφηγείται η Σωτηρούλα Καλιοντζοπούλου, συγγραφέας παιδικών βιβλίων
 
Μην το χάσετε!
 
Η πρωτοβουλία μας αυτή είναι το ξεκίνημα μιας σειράς δραστηριοτήτων για παιδιά που θα πραγματοποιούνται στο στέκι της Δράσης Πίνδου 30 και Μαραθώνος σε ημερομηνίες και ώρες που θα ανακοινωθούν στην αρχή του επόμενου χρόνου

Picture

Το στέκι της Δράσης για μια Άλλη Πόλη εστία πολιτισμού στα Βριλήσσια
​

Τα βιβλία και το σινεμά μας φέρνουν πιο κοντά!

 
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Ζει και αναπτύσσεται μέσα στην ομάδα. Εκεί βρίσκει την ολοκλήρωσή του. Παρόλα αυτά η σημερινή πραγματικότητα είναι τόσο διαστρεβλωμένα αντεστραμμένη που οι άνθρωποι, ενώ ποτέ δεν άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ζούσαν  τόσο κοντά, είναι παράλληλα αποξενωμένοι, αντιπαραθετικοί και συχνά πολύ εχθρικοί ο ένας απέναντι στον άλλον. Επιπλέον τα Βριλήσσια είναι ένας δήμος όπου οι κάτοικοι είναι ιδιαίτερα απομονωμένοι. Αρκετοί χρησιμοποιούν το προάστιο ως υπνούπολη, τα ίδια τους τα σπίτια ως ξενοδοχεία για να περάσουν το βράδυ, αφού οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις τους κρατάνε πολλές ώρες μακριά τόσο που όταν επιστρέφουν δεν έχουν το χρόνο ή την ενέργεια να αναπτύξουν κάποια δημιουργική απασχόληση για τους ίδιους πόσο μάλλον να ασχοληθούν με τα κοινά. Κάποιοι άλλοι, κυρίως γυναίκες, πνίγονται στο κυνηγητό των καθημερινών υποχρεώσεων, από αρκετούς  η κρίση αφαίρεσε κάθε οικονομική δυνατότητα και διάθεση να κινούνται στη γειτονιά.  Τα στέκια που έχει κάποιος για να «συναντηθεί» μέσα στην πόλη είναι λίγα και επαγγελματικά. Πρέπει να πληρώσεις για να «συνευρεθείς». Αλλωστε αυτό επιδιώκουν και οι κυρίαρχες πολιτικές. Το «διαίρει και βασίλευε» ήταν πάντα ο καλύτερος τρόπος να επιβάλεις μέτρα καταστροφικά για τον άνθρωπο και το περιβάλλον του.
Η Δράση για μια Άλλη Πόλη αντιμάχεται ακριβώς αυτό. Εκεί που κυριαρχεί η μοναξιά και η απομόνωση θέλουμε να βάλουμε τον έναν άνθρωπο δίπλα στον άλλον.  Να ξαναζωντανέψουμε τις παρέες και τις ομάδες. Να ξαναζωντανέψουμε παλιά και να δημιουργήσουμε καινούρια στέκια μέσα στα οποία θα γνωριστούμε με τους συμπολίτες μας, θα γίνουμε φίλοι, θα φλερτάρουμε, θα αγαπηθούμε, θα γλεντήσουμε. Θα σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον στα σκληρά και τα δύσκολα. Θα αλληλοβοηθηθούμε στις ανάγκες. Εν ολίγοις θα ξαναζήσουμε σαν άνθρωποι.
Για αυτό και δημιουργούμε στέκια. Σαν την Βιβλιοθήκη και την Ταινιοθήκη. Και όπως έδειξε η μαζική προσέλευση στη γιορτή για τα εγκαίνια το περασμένο Σάββατο, τέτοιες δράσεις καλύπτουν υπαρκτές ανάγκες δικές μας και των συνδημοτών μας.  
Γιατί ήταν όλοι τους εκεί για μια πρώτη γνωριμία.
Αυτοί που την έφτιαξαν με πρώτη και καλύτερη τη Σωτηρούλα Καλιοντζοπούλου που έβαλε ψυχή και πολύ χρόνο για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα. Οι δωρητές των βιβλίων και του εξοπλισμού με πρώτη και καλύτερη την Εύη Γιαννακοπούλου που είδε τη βιβλιοθήκη της γιαγιάς να ξαναζεί γεμάτη βιβλία. Οι δημοτικοί σύμβουλοι Άλκης Εγγολφόπουλος, Θάλεια Πορφύρη, ο υποψήφιος δήμαρχος Γιάννης Πισιμίσης. Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Τσαγκαρέλλης και πολλοί- πολλοί γείτονες λάτρεις του βιβλίου και του σινεμά. Κρατώντας ο καθένας και από κάτι. Άλλος κέρασμα, άλλος βιβλία, άλλος διακοσμητικές φωτογραφίες όπως αυτή της Μάρλεν Ντίτριχ που κρατούσε η Φωτεινή Καραμαλούδη, ή το άλμπουμ για τη δουλειά του εικαστικού Πάρι Πρέκα που κρατούσε η Πόπη Φωτοπούλου.
Η Δωρεάν Δανειστική Βιβλιοθήκη και Ταινιοθήκη στεγάζεται στα γραφεία της Κίνησης Δημοτών Βριλησσίων Δράση για μια Άλλη Πόλη, που βρίσκονται στην οδό Πίνδου 30 και Μαραθώνος.
Οι μέρες και ώρες λειτουργίας τους είναι κάθε Δευτέρα πρωί 12:00-2:00μμ και κάθε Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη απόγευμα 6:00-800μμ
Πίνδου 30 και Μαραθώνος. Θα σας περιμένουμε εκείνες τις ημέρες στο ζεστό μας χώρο για να διαλέξετε βιβλία από μια συλλογή 2000 περίπου τίτλων που συνεχώς εμπλουτίζονται και DVD από τα περίπου 1200 που διαθέτουμε. Δεν υπάρχουν όροι για το δανεισμό, εκτός από το να αφήνουν οι ενδιαφερόμενοι όνομα και τηλέφωνο. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να δανειστεί δύο βιβλία για έναν μήνα. Ο κάθε σινεφίλ 3 DVD για μία εβδομάδα.
Εκείνες τις ημέρες θα είμαστε εκεί για να σας προτείνουμε βιβλία και ταινίες, να συζητήσουμε για τα δικά μας, για τη γειτονιά, για τη χώρα, για όλα όσα μας ενδιαφέρουν και μας απασχολούν. Να πιούμε ένα ρόφημα ή ένα ποτό. Να παίξουμε επιτραπέζια. Να οργανώσουμε μαζί συναντήσεις, εκδρομές, γλέντια, παρουσιάσεις βιβλίων και οτιδήποτε άλλο σκεφτούμε. 
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Κάνουμε τη γειτονιά μας πιο ανθρώπινη!

Δημιουργούμε στέκια για να συναντιόμαστε, να γνωριζόμαστε καλύτερα,
να συζητάμε για οτιδήποτε μας αφορά και μας ενδιαφέρει.

Για τα βιβλία και το σινεμά.
Για την Πολιτική και την Αυτοδιοίκηση.
Για τα δικά μας.
Για οτιδήποτε έχουμε γνώμη και άποψη. 

Για μια ακόμα φορά η Δράση για μια Άλλη Πόλη αποδεικνύει ότι για να ικανοποιήσεις τα ενδιαφέροντα σου δεν χρειάζονται ακριβές μελέτες και άφθονο χρήμα. Αλλά μεράκι και προσπάθεια.Έτσι έχεις αποτελέσματα
Και έτσι η Δωρεάν Δανειστική Βιβλιοθήκη και Ταινιοθήκη είναι γεγονός.

​Και από τα εγκαίνια τους το Σάββατο 3 Νοέμβρη 7μμ, θα είναι ανοιχτές για κάθε Βριλησσιώτη.
Κάθε Δευτέρα 12:00-2:00μμ.
Κάθε Τρίτη-Τετάρτη και Πέμπτη 6:00-8:00μμ.
Picture

Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα και μία ανάγκη επιτέλους ικανοποιείται
Picture
Picture
Η Βιβλιοθήκη και η Ταινιοθήκη  Δράσης για μια ‘Άλλη Πόλη είναι έτοιμες και ανοιχτές για κάθε ενδιαφερόμενο στη διεύθυνση Πίνδου 30 και Μαραθώνος

Η Βιβλιοθήκη και η Ταινιοθήκη της Κίνησης δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλη Πόλη» είναι έτοιμες μετά από μακροχρόνια συστηματική προσπάθεια και ανοίγουν για το κοινό από το Σάββατο 3 Νοεμβρίου, σε μια γιορταστική εκδήλωση εγκαινίων.
Χιλιάδες βιβλία ποιότητας. Νέες εκδόσεις ή συλλεκτικές. Ξένη Λογοτεχνία και Ελληνική, Ιστορία, Ιστορικές Βιογραφίες, Κοινωνιολογία, Πολιτική Οικονομία, Φιλοσοφία, Δοκίμια, Μελέτες, Κριτικές Ψυχολογία, Εκλαϊκευμένη Ψυχολογία και Αυτοβοήθεια, Εγκυκλοπαίδειες, Οικολογία, Γεωγραφία, Τουριστικοί Οδηγοί, Περιήγηση, Λεξικά, Τέχνη, Βιβλία για Υπολογιστές και Επιχειρήσεις, είναι μόνον μερικοί από τους τομείς που καλύπτονται από τη συλλογή μας.
Περισσότερα από 1200 εξαιρετικά DVD. Οι καλύτερες στιγμές της ελληνικής και παγκόσμιας κινηματογραφικής παραγωγής. Ταινίες που δεν άφησαν κανέναν αδιάφορο και που ο καθένας θα ήθελε να έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την προβολή τους. Φιλμ κάθε κατηγορίας: αστυνομικά, φιλμ νουάρ, κοινωνικά, πολιτικά, πολεμικά από κάθε γωνιά της γης. Κάποια έχουν παιχτεί στις προβολές του Cine-Δράση, κάποια όχι.  
Τόσο τα βιβλία όσο και τα DVD είναι προσφορές από έναν μεγάλο αριθμό ατόμων που μένουν στα Βριλήσσια, αλλά και σε κάθε γωνιά της Αττικής. Άλλα προσφέρθηκαν από εκδοτικούς οίκους και εταιρίες. Ο χώρος αυτού του σημειώματος δεν αρκεί για να τους αναφέρουμε όλους. Και δεν θα θέλαμε να ξεχάσουμε κανέναν.
Προσφορές, συνδημοτών μας κυρίως, αποτελούν και τα έπιπλα, από τις σκάλες έως τις βιβλιοθήκες  πάνω στις οποίες τοποθετήθηκαν τα DVD  και τα βιβλία. Κυρίως όμως είναι προσφορά οι εκατοντάδες ώρες δουλειάς που χρειάστηκαν για να συγκεντρωθούν, να ταξινομηθούν, να καταγραφούν και να μπουν στη θέση τους τα βιβλία και τα φιλμ.
Η Δράση για μια Άλλη Πόλη θέλει να ευχαριστήσει από καρδιάς:
-Όλους όσοι συνέβαλαν στο να γίνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα με την προσφορά των βιβλίων, των ταινιών ή του αναγκαίου εξοπλισμού. Είναι η Εύη, η Γιάννα, ο Σάμης, ο Ηλίας, ο Κώστας, η Νατάσσα, η Μάρω, ο Νικόλας. Είναι και εκείνοι οι ανώνυμοι που άφηναν κάθε τόσο τα βιβλία στον κήπο του στεκιού μας.
-Όλους όσοι δούλεψαν επί πολλούς μήνες(και συνεχίζουν!) επίμονα και συστηματικά για να γίνει η καταγραφή και τακτοποίηση. Είναι η Σωτηρούλα, η Άννα, ο Άγγελος, η Τασία, η Ελένη, ο Λεωνίδας, ο Γιάννης.
 Μετά την 3 Νοεμβρίου που θα γίνουν τα εγκαίνια η Βιβλιοθήκη και η Ταινιοθήκη θα λειτουργούν αρχικά κάθε  Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη 6:00-8:00μμ.
 Βιβλία και ταινίες μπορούν να δανείζονται όλοι οι Βριλησσιώτες, που αγαπούν το διάβασμα και το σινεμά ανεξάρτητα αν έχουν ή δεν έχουν κάποια σχέση με τη Δράση.
Τόσο τα βιβλία όσο και τα DVD δανείζονται δωρεάν. Μοναδική υποχρέωση του δανειζόμενου είναι να αφήνει στους υπεύθυνους τα στοιχεία του. Ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο είναι υποχρεωτικά, η ηλεκτρονική διεύθυνση προαιρετική, απαραίτητη όμως για να παίρνει ο αναγνώστης ενημερώσεις, εφόσον βέβαια ενδιαφέρεται.
 Τα βιβλία δανείζονται για ένα μήνα. Τα DVD για μία εβδομάδα
Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να δανείζεται μέχρι δύο βιβλία
Ο κάθε σινεφίλ μέχρι 3 DVD
Τις συγκεκριμένες μέρες και ώρες λειτουργίας θα μπορεί ο κάθε ενδιαφερόμενος να μείνει στο χώρο, να ξεφυλλίσει βιβλία για να διαπιστώσει αν τον ενδιαφέρουν, να συζητήσει για ταινίες και οτιδήποτε άλλο τον ενδιαφέρει.
Και βέβαια να σημειώσουμε εδώ ότι συνεχίζουμε να δεχόμαστε προσφορές αλλά και προτάσεις για την ολοκλήρωση και την βελτίωση της Βιβλιοθήκης και της Ταινιοθήκης.
Να σημειώσουμε επίσης προς εκείνους που αντιμετώπισαν με δυσπιστία αυτές μας τις προσπάθειες ότι πολλά πράγματα που βελτιώνουν και κάνουν ομορφότερη την καθημερινότητα μας δεν χρειάζονται οπωσδήποτε πολύ χρήμα και πολύ κόπο. Αρκούν το μεράκι και η διάθεση για προσφορά. Όχι από έναν, αλλά από πολλούς.
 Αυτό αποδεικνύει μια ματιά στη φωτογραφία στην οποία το στέκι της Δράσης για μια Άλλη Πόλη έχει μετατραπεί σε ένα ζεστό χώρο που ο καθένας θέλει να επισκεφτεί και φυσικά να μείνει εκεί!
Να ξέρει λοιπόν ο καθένας ότι τον περιμένουμε!

  ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ

Δευτέρα 15/10/2018, 8:30μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος
2ος  Χρόνος - 3ος Κύκλος

«Αμερικανικός Κινηματογράφος»

Συζήτηση 1η   

Απαρχές, Thomas Edison & W. K. Dickson, Η εποχή των Νικελόντεον  
​«Η μεγάλη ληστεία του τραίνου» και D. W. Griffith: «Η γέννηση ενός έθνους» 
​
Μετά την επιτυχία που σημείωσαν οι συζητήσεις με κεντρικό θέμα «ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ από και για το ΣΙΝΕΜΑ» συνεχίζουμε. Έτσι από την Δευτέρα 15/10/2018, 8:30μμ, και κάθε Δευτέρα στο στέκι μας, Πίνδου 30 και Μαραθώνος θα βλέπουμε αποσπάσματα από αμερικανικές ταινίες και θα κουβεντιάζουμε για τον «Αμερικανικό Κινηματογράφο».  Στην πρώτη συνάντηση θα ασχοληθούμε με τις απαρχές της κινηματογραφικής δημιουργίας στις ΗΠΑ. Από τον Thomas Edison και τον W. K. Diskon, θα περάσουμε στην εποχή των Νικελόντεον και την «Μεγάλη Ληστεία του τρένου» και θα ολοκληρώσουμε  D. W. Griffith και την ταινία του «Η Γέννηση ενός Έθνους» (The Birth of a Nation).
 
  Τα πειράματα με τις κινούμενες εικόνες αριθμούσαν αρκετά χρόνια πίσω, μα ήταν στα τέλη του 19ου αιώνα όταν οι Γάλλοι αδερφοί Λυμιέρ κατόρθωσαν να δώσουν πνοή στο θαυμαστό νέο επίτευγμα του ζωντανού – επί της οθόνης – φιλμ. Αλλά δεν υπήρξαν αποκλειστικοί πρωτοπόροι. Ήδη ο Τόμας Έντισον (γνωστός για πολλές εφευρέσεις που άλλαξαν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων) στις ΗΠΑ, λίγα χρόνια πριν είχε κατασκευάσει ένα παρόμοιο μηχάνημα, με το χαρακτηριστικό όνομα Kinetograph.  
​
  Η πρώτη Κωμωδία ήταν το «Το Φιλί» The Kiss (1896), σε σκηνοθεσία William Heise. Το φιλμ γυρίστηκε για λογαριασμό της εταιρείας του Τόμας Έντισον. Ήταν ένα από τα πρώτα έργα που προβλήθηκαν σε μαζικό κοινό και αντίστοιχα, ένα από τα πρώτα που διαφημίστηκαν. Αλλά η προβολή ενός φιλιού στην οθόνη προκάλεσε μέγα ηθικό σκάνδαλο, αν και διάρκεια του φιλμ ήταν ελάχιστη: δεν υπερέβαινε τα 18 δευτερόλεπτα!
Τα πρώτα χρόνια ο κινηματογράφος στις ΗΠΑ συνιστούσε μια φτηνή διασκέδαση. Με εισιτήριο ένα νίκελ, τα σινεμά της εποχής ονομάστηκαν Νικελόντεον. Στην πορεία όμως οι παραγωγοί και οι βιομήχανοι συνειδητοποίησαν τις εμπορικές προοπτικές που παρείχε το νέο αυτό είδος τέχνης. Άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα Τραστ. Ο κινηματογράφος ως τέχνη συγκρούστηκε με τον κινηματογράφο ως εμπόρευμα – το δεύτερο επικράτησε. Η άτυπη μονομαχία που ξεκίνησε εκείνη την εποχή ανάμεσά τους συνεχίζεται ως σήμερα.
 
  Το 1903, το φιλμ «The Great Train Robbery» («Η Μεγάλη Ληστεία του Τρένου»), σε σκηνοθεσία Edwin S. Porter πάντρευε μοναδικά την καλλιτεχνική καινοτομία με την εμπορική απήχηση. Το κοινό έμεινε εμβρόντητο, παρακολουθώντας στην οθόνη την φιγούρα ενός ληστή που κοιτούσε τους θεατές κατάματα, είχε στραμμένο πάνω τους το όπλο του και πυροβολούσε προς τη μεριά τους. Αυτή ήταν η τελευταία, εμβληματική σκηνή της «Μεγάλης Ληστείας του Τρένου». Αν και το φιλμ διαρκούσε μόνον 10 λεπτά, η δύναμη του ήταν τέτοια που θεωρείται πρόδρομος των ταινιών Γουέστερν και συνιστά το πρώτο καινοτόμο φιλμ του αμερικανικού σινεμά.
Στη δεκαετία του 1910 το σινεμά γιγαντώνεται σε Αμερική και Ευρώπη. Η φτηνή μορφή ψυχαγωγίας των πρωταρχικών Νικελόντεον είχε εξελιχθεί σε μια μαζική βιομηχανία, στο πρωταρχικό της ακόμα στάδιο. Όσο γιγαντωνόταν το Μέσο, τόσο μεγάλωνε το Μήνυμα. Ο κινηματογράφος μετεξελίσσονταν ραγδαία από μέσο φτηνής διασκέδασης  στο απόλυτο Μέσο Φυγής και Απόδρασης. Τα πρωταρχικά φιλμάκια  παραχώρησαν τη θέση τους σε υπέρλαμπρες υπερπαραγωγές. Αλλά ο κινηματογράφος δεν είχε επιδείξει ακόμα τα δυνατά χαρτιά του. Οι ταινίες ήταν πολλές, ο κόσμος περισσότερος – μα η ποιότητα αμφίβολη. Και αν μέχρι το 1914 η Ευρώπη πρωταγωνιστούσε, μετά τον Πόλεμο η Αμερική θα έπαιρνε  τα ηνία. Ήδη στα χρόνια του πολέμου είχε εμφανιστεί ο σκηνοθέτης εκείνος που θα έκανε τη διαφορά και δεν ήταν άλλος από τον D.W. Griffith. 
 Το 1910  γυρίστηκε η πρώτη ταινία σ’ ένα μικρό, ηλιόλουστο χωριό βόρεια του Λος Άντζελες, το κλίμα του οποίου διευκόλυνε τα γυρίσματα των έργων· η ταινία ονομαζόταν «Στην Παλιά Καλιφόρνια» («In Old California»). Σκηνοθέτης της ένας νεοφερμένος αμερικάνος στον χώρο του κινηματογράφου: ο David Llewelyn Wark Griffith – γνωστότερος με το συντομότερο D.W. Griffith. Όσο αφορά εκείνο το μικροσκοπικό χωριό, δεν  ήταν άλλο από το Hollywood.
 Ο Griffith υπήρξε ο σημαντικότερος αμερικανός σκηνοθέτης της δεκαετίας του Πολέμου. Οι καινοτομίες που καθιέρωσε, οι πρωτοποριακές του επινοήσεις και η απήχηση των έργων του δεν είχαν προηγούμενο. Ο κινηματογράφος ποτέ ξανά δεν θα ήταν ίδιος μετά από αυτόν. Παράλληλα όμως ξεχωρίζει για ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα έργα στην ιστορία του κινηματογράφου, μια ταινία που όσο θαυμασμό προκάλεσε τον καιρό εκείνον που προβλήθηκε, άλλη τόση αποδοκιμασία επέφερε σε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ο λόγος για την «Γέννηση Ενός Έθνους» (“Birth Of A Nation”, ΗΠΑ, 1915), ένα από τα σημαντικότερα και, ταυτόχρονα, πιο αμφιλεγόμενα φιλμ όλων των εποχών.

Picture
Το Σάββατο και την Κυριακή 25 και 26 /8 συνεχίζονται οι προβολές που συνδιοργανώνουν ο Δήμος Βριλησσίων,
η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση και το Εργαστήρι του Δήμου Βριλησσίων "Κάνουμε ταινία στα Βριλήσσια".
 Οι διήμερες προβολές είναι αφιερωμένες στον σκηνοθέτη, σεναριογράφο, μουσικό  και ηθοποιό Γούντι Άλεν και περιλαμβάνουν τις ταινίες
"Match Point " (25/6) και "Μανχάταν (26/6).
Οι προβολές είναι δωρεάν και θα γίνουν στον προαύλιο χώρο του 3ου Γυμνασίου  Βριλησσίων (Βορείου Ηπείρου και Αγιάσσου)

Picture
Ο Δήμος Βριλησσίων, η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση και το Εργαστήρι Κινηματογράφου του Δήμου Βριλησσίων «Κάνουμε Ταινία στα Βριλήσσια» συνεργάζονται και οργανώνουν 10 δωρεάν προβολές επιλεγμένων ταινιών σε υπαίθριους χώρους
Εκτός από το καθιερωμένο, πλέον προαύλιο του 2ου Γυμνασίου, που εδώ και χρόνια προβάλλει το Cine-Δράση, τρεις νέοι χώροι: η Πλατεία Ελευθερίας, το Πάρκο Ρεματιάς Βριλησσίων και το 3ο Γυμνάσιο, θα φιλοξενήσουν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο  τις προβολές 10 ταινιών, επιλεγμένων ανάμεσα στις καλύτερες τριών κορυφαίων σκηνοθετών: του  Φράνσις Φορντ Κόπολα, των αδελφών Τζόελ και Ίθαν Κοέν και του Γούντι Άλεν.
 
Το πλήρες πρόγραμμα έχει ως εξής

Με τον Φράνσις Φορντ Κόπολα στην Πλατεία Ελευθερίας:
Παρασκευή   20 Ιουλίου   Αποκάλυψη Τώρα!
Σάββατο 21 Ιουλίου   Ο Αταίριαστος 
Κυριακή 22 Ιουλίου   Επαναστάτες Χωρίς Αύριο
Δευτέρα 23 Ιουλίου   Η Συνομιλία

Με τους αδελφούς Τζόελ και Ίθαν Κοέν στο Πάρκο Ρεματιάς Βριλησσίων: 
​Παρασκευή   27 Ιουλίου   Φάργκο
Σάββατο 28 Ιουλίου   Ω αδελφέ, που είσαι
Κυριακή 29 Ιουλίου   Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι
Δευτέρα 30 Ιουλίου   Ο Άνθρωπος Που  Δεν Ήταν Εκεί

Με το  Γούντι Άλεν στο 3ο Γυμνάσιο Βριλησσίων:
Σάββατο 25 Αυγούστου   Ματς Πόιντ
Κυριακή 26 Αυγούστου   Μανχάταν

Με το Cine-Δράση κάθε Πέμπτη στο 2ο Γυμνάσιο Βριλησσίων, εκτός από 16 Αυγούστου. 
Όλες οι προβολές είναι δωρεάν. 
Ώρα έναρξης:  21.00
 
Διευθύνσεις:
Η Πλατεία Ελευθερίας βρίσκεται επί της Λεωφόρου Πεντέλης, στη συμβολή της με τις οδούς Ομήρου και Αίαντος.
Το Πάρκο Ρεματιάς Βριλησσίων βρίσκεται βόρεια της οδού Σισμανογλείου και στη συμβολή των οδών Μυκηνών, Νέστορος και Κέας.
Το 2ο Γυμνάσιο Βριλησσίων βρίσκεται στην οδό  Ταϋγέτου και Ξάνθης.
Το 3ο Γυμνάσιο Βριλησσίων βρίσκεται στην οδό  Βορείου Ηπείρου και Αγιάσου.
 
Περισσότερες  πληροφορίες εδώ:
www.vrilissia.gr
www.cinedrasi.com
https://www.facebook.com/kanoumetainiastavrilissia

Πάρτι αποφοίτησης! Ραντεβού το Σεπτέμβρη!
 Τέλος 2ου κύκλου ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ
 
Μετά από 33 συνολικά συναντήσεις ολοκληρώσαμε με επιτυχία και τον 2ο κύκλο των συζητήσεων για την ιστορία του κινηματογράφου.
Για αυτό την Δευτέρα 2 Ιουλίου στις 8:30μμ, οργανώνουμε πάρτι αποφοίτησης
Το πρόγραμμα του πάρτι περιλαμβάνει:
-Προβολή της ταινίας του Νάνι Μορέττι «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» (Caro Diario, 1993)
-Παραλαβή των βεβαιώσεων αποφοίτησης τις οποίες επιμελείται καλλιτεχνικά η αγαπητή μας «συμμαθήτρια» Νατάσσα Φριτάκη.
-Και φυσικά θα φάμε τα μεζεδάκια και θα πιούμε τα ποτάκια μας
Και όλα αυτά, στο στέκι μας Πίνδου 30 και Μαραθώνος
Picture

Αγαπημένο μου ημερολόγιο/Caro Diario
Ιταλία, 1993. Διάρκεια:100΄. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Nani Moretti. Πρωταγωνιστούν: Nani Moretti, Renato Carpentieri, Giovanna Bozzolo, Antonio Petrocelli, Gulio Base.
To καλοκαίρι στη Ρώμη χρειάζεσαι μόνο μια βέσπα. Όλα τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει μια πόλη που αφηγείται ιστορίες ακόμη και όταν δεν υπάρχει κανείς για να τις ακούσει. Μια πόλη φτιαγμένη από την βίαιη αντίθεση της ιστορίας της και του μοντερνισμού της. Μια πόλη που βλέπει σκληρό πορνό, ανεξάρτητο αμερικάνικο κινηματογράφο και φτηνές λαϊκές κομεντί στα άδεια σινεμά της. Μια πόλη στην οποία μπορεί να συναντήσεις το είδωλό σου και να χορέψετε μαζί σε ένα υπαίθριο πάρτι. Μια πόλη που μοιάζει πιο μόνη από ποτέ όταν στο soundtrack ακούγεται ο Λέοναρντ Κοέν. Μια πόλη που στα περίχωρά της, στο κέντρο της Όστια, θα θυμάται πάντα τη βίαιη δολοφονία του πιο αντισυμβατικού κατοίκου της στο όνομα και τη μνήμη του Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Το καλοκαίρι στα Νησιά του Αιόλου στη Σικελία χρειάζεσαι μόνο κάτι για να σκεπάσεις τα ανοιχτά παράθυρα που δεν έχουν παντζούρια. Έξω, ο εκτυφλωτικός ήλιος κάνει τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις να μοιάζει με μια καθημερινή εξωφρενική σαπουνόπερα, επιτρέπει σε ολόκληρες κοινωνίες να κυβερνούνται από τα παιδιά τους, μετατρέπει το ηφαίστειο στο Στρόμπολι σε μια ταυτόχρονα αποκαλυπτική και βασανιστική εμπειρία και η τηλεόραση, όταν δεν παίζει «Τόλμη και Γοητεία» σε ταξιδεύει με ένα ασπρόμαυρο μάμπο της Σιλβάνα Μάγκανο που παραμένει μια μνήμη της παιδικής σου ηλικίας που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Τα καλοκαίρια χρειάζονται πάντα ένα ημερολόγιο. Από αυτά που κρατάς ασυναίσθητα, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιείς το λόγο για τον οποίο οι πιο επώδυνες στιγμές της ζωής σου υπήρξαν αυτές που σε διασκεδάζουν περισσότερο (και το αντίστροφο), όταν πλέον ο χρόνος τις καταχωρεί σαν μια ακόμη κινηματογραφική ταινία που είδες σε κάποια άδεια αίθουσα με το air - condition στο τέρμα.
Αν είσαι τυχερός και μείνεις ζωντανός μπορείς απλά να τις διηγηθείς σαν ανέκδοτα που άκουσες από μια παρέα στο κατάστρωμα ενός καραβιού. Μια ισχυρή μειονότητα, ωστόσο, θα ξέρει πάντα πως κανένα ημερολόγιο δεν μπορεί να αφορά κανέναν άλλον εκτός από τον ιδιοκτήτη του, παρά μόνο αν είναι 100% αληθινό.
Σαν εκείνα τα καλοκαίρια που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Όσο μόνος κι αν πέρασες ένα ζεστό πρωινό στην πόλη σου, όσο θλιμμένος και αν ένιωσες μπροστά στην αιώνια μάχη του ιστορικού παρελθόντος με το ευτράπελο παρόν, όσο κοντά κι αν βρέθηκες κάποια στιγμή στο θάνατο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν...
Εδώ:  https://www.youtube.com/watch?v=FJ5vy-N_mFc  το trailer

Picture

Μια ακόμη εποχή κινηματογραφικών προβολών, η χειμερινή Σεπτέμβρης 2017-Ιούνης 2018, ολοκληρώνεται με επιτυχία. Το Cine-Δράση, πριν αφήσει το ΤΥΠΕΤ για το δροσερό προαύλιο του  Β΄ Γυμνασίου Βριλησσίων, (Ταϋγέτου και Ξάνθης) από Πέμπτη 21 Ιουνίου, 9:00μμ προσφέρει στους βριλησσιώτες φίλους του κινηματογράφου μια μουσική βραδιά, με ελεύθερη είσοδο.  Μια υπέροχη συναυλία με πιάνο, κιθάρες, τσέλο, φλάουτο και τραγούδι.

Ο συνθέτης Σταύρος Σοφιανόπουλος, ένας καλλιτέχνης με πολύχρονη παρουσία στο μουσικό στερέωμα, και η παρέα του θα παίξουν και θα τραγουδήσουν για εμάς παλιές και νέες επιτυχίες του και μουσική που έγραψε για τον κινηματογράφο, όπως πχ κομμάτια από το soundtrack  της ταινίας της Πέννυς Παναγιωτοπούλου «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου»

Τον συνθέτη, ο οποίος θα παίζει, πιάνο θα συνοδεύουν:
Στο  τραγούδι  η Ναταλία Ρασούλη
Στις κιθάρες ο Αχιλλέας Περσίδης και ο  Αριστείδης Χατζηστεφάνου
Στο τσέλο ο Στέφανος Γιαννόπουλος
Στο φλάουτο η Σοφία Μαυρογενίδου
Picture

Picture
Πάμε εκδρομή στην Αρχαία Κόρινθο
Κυριακή 3 Ιουνίου, 8:00μμ

 
Τo Cine-Δράση οργανώνει την Κυριακή 3 Ιουνίου την  4η εκδρομή του στο Αρχαιολογικό χώρο και το Μουσείο της Αρχαίας Κορίνθου. Την ξενάγηση έχει αναλάβει και πάλι η πεπειραμένη   Γιάννα Δουράμπεη,  η οποία και θα μας ξεναγήσει στους χώρους του Μουσείου, στους Ναούς των Απόλλωνα και Ασκληπιού, στο Αρχαίο Αμφιθέατρο και το Θέατρο, στο Ιερό της Δήμητρας και της Κόρης, στο Βήμα του Αποστόλου Παύλου και άλλα πολλά σημεία που υπάρχουν στον πλούσιο  αυτό αρχαιολογικό χώρο.
 Η αναχώρηση είναι στις  8:00πμ, από το ΤΥΠΕΤ (είσοδος Π. Μπακογιάννη).
 Κόστος  συμμετοχής  12 ευρώ.
Δηλώσεις: Μαρία Στίγκα,  Βάλια Παπαπαναγοπούλου και στο email: cinedrasi20111@gmail.com

Picture

​Νέο αίμα-ίδιο πνεύμα  στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Cine-Δράση 

Στο ίδιο όπως πάντα φιλικό, δημοκρατικό και δημιουργικό κλίμα πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 22 Απρίλη η εκλογοαπολογιστική ΓΣ του Cine-Δράση. Όλοι, ανεξαιρέτως, οι συμμετέχοντες ανέπτυξαν πλούσιο προβληματισμό που αφορούσε τόσο το πεπραγμένα του απερχόμενου Διοικητικού Συμβουλίου, όσο  και προτάσεις για δράσεις και πρωτοβουλίες που πρέπει να αναπτυχθούν στην   επόμενη διετία. Κοινή διαπίστωση όλων ήταν  ότι η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων πρέπει να συνεχίσει να  κινείται στην κατεύθυνση που ακολουθεί μέχρι σήμερα, εντείνοντας όμως τους ρυθμούς της ώστε να συνεχίσει να ανταποκρίνεται στις   απαιτήσεις των καιρών.
Η ΓΣ ολοκληρώθηκε με την ομόφωνη έγκριση των  απολογισμών δράσης και  οικονομικών και την εκλογή της νέας διοίκησης του φορέα. Στη συνέχεια άρχισε η ψηφοφορία και μέχρι να ολοκληρωθεί η εκλογή γίναμε όλοι μια μεγάλη παρέα, συζητώντας χαλαρά πια, όλα όσα, ασήμαντα ή σημαντικά,  μας απασχολούν.
 Το νέο ΔΣ, εμπλουτίστηκε με καινούρια άτομα, και  στην πρώτη του συνεδρίαση, την Τετάρτη 25 Απριλίου, συγκροτήθηκε σε σώμα κατανέμοντας τις αρμοδιότητες  που ορίζονται από το καταστατικό  ως εξής  
-Πρόεδρος: Παπαχριστοδούλου Μαρίνα
-Αντιπρόεδρος: Κρητικός Μάρκος
-Γενική Γραμματέας: Στίγκα Μαρία
Ταμίας: Τσίχλας Άγγελος
Τακτικά Μέλη: Ιωαννίδης Λεωνίδας, Μαλλίρη Βίκυ, Παπαπαναγοπούλου Βάλια
Αναπληρωματικά μέλη: Δούκας Χάρης, Κοντονίκα Άννα
Αποφάσισε επίσης να συνεδριάσει την Τετάρτη 9 Μαΐου με αντικείμενο τον ολοκληρωμένο καταμερισμό δουλειάς και την συγκρότηση πλήρους προγράμματος της επόμενης διετίας ενσωματώνοντας στο υπάρχον σχέδιο τις προτάσεις των μελών της ΓΣ.
 
Βριλήσσια 26.4.2018
Τo Διοικητικό Συμβούλιο του Cine Δράση

Picture

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ
Δευτέρα 2/4/2018, 8:000μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος
2ος Κύκλος:
«Μεταπολεμικός  Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος», Μέρος 9ο

Νέο Γερμανικό Σινεμά:  Rainer Werner Fassbinder , Volker Schlöndorff, Wim Wenders, Margarethe von Trotta

Ο Rainer Werner Fassbinder  ο επονομαζόμενος και «σκοτεινός άγγελος» του μεταπολεμικού γερμανικού σινεμά  πέθανε τον Ιούνιο του 1982.
Δίπλα του βρέθηκε ένα σενάριο για την ιστορία της Rosa Luxembourg, το οποίο προόριζε για την Romy Schneider. Ήταν μόλις 36 ετών.
Και όμως πρόλαβε να γυρίσει  43 ταινίες μέσα σε  μόνον 14 χρόνια, καταπιάστηκε με διαφορετικά φιλμικά είδη - κωμωδία, γκανγκστερικές ταινίες,
επιστημονική φαντασία- ενσωματώνοντας στα έργα του στοιχεία αμερικάνικου μελοδράματος της δεκαετίας του 50 και νεωτερικών κινηματογραφικών τεχνικών
με στόχο την κοινωνική κριτική.Ο γερμανικός κινηματογράφος ποτέ δεν ξεπέρασε τις ναζιστικές ενοχές του και το έργο του Fassbinder αποτελεί αδιάψευστη
απόδειξη γι' αυτό. Κανένας Μάης του '68 δε στάθηκε ικανός να σβήσει το οδυνηρό παρελθόν και καμιά οικονομική ανάπτυξη δε μπόρεσε να γιατρέψει τις πληγές,
γιατί δημιούργησε ακόμα περισσότερες: δημιούργησε ανθρώπους-φαντάσματα, σκιές των εαυτών τους που περιφέρονται στους αστικούς χώρους περιμένοντας
το ξημέρωμα μιας καλύτερης μέρας που ποτέ δεν έρχεται. Η ιστορία της Ελβίρας   στην ταινία του  «Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια» ανάγεται σε μια πολιτική
αλληγορία για το μεταπολεμικό άνθρωπο που εκτοπίστηκε στο περιθώριο της επιστήμης, της τέχνης, της πολιτικής, των κοινωνικών κινημάτων, με μόνη του
παρηγοριά διαμεσολαβημένες πραγματικότητες της τεχνολογίας, μέχρι να οδηγηθεί στη σφαγή. Ο «σκοτεινός άγγελος»,  ενσάρκωσε το ασυνείδητο
και φορτώθηκε τις ενοχές μιας κινηματογραφίας -και μαζί μιας ολόκληρης κοινωνίας- που αναπολούσε το ένδοξο πεθαμένο παρελθόν της.Το έργο του κρίθηκε απαξιωτικά. Κατηγορήθηκε για αντισημιτισμό, αντικομουνισμό, μισογυνισμό. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα βιβλίο που υπόσχεται να αποκαλύψει τη σκανδαλώδη ερωτική ζωή του, την οποία ο ίδιος όσο ζούσε ποτέ δεν έκρυψε, αντιθέτως φρόντιζε να εκθέτει στη δημοσιότητα όσο το δυνατόν περισσότερο. Ούτε λέξη, βέβαια,
για τις επιρροές του από τον Bertolt Brecht, τον Antonin Artaud, τον Jean Luc Godard, τον Jean Marie Straub, Για τον κόσμο που αγαπά το σινεμά  
ο Rainer Werner Fassbinder δεν είναι παρά το «τρομερό παιδί»  του Νέου Γερμανικού Σινεμά, εκκεντρικός αλλά και εκτός μόδας, ακολουθώντας τη μοίρα
των περισσότερων κινηματογραφιστών της γενιάς του.   Αποσπάσματα από ταινίες του όπως «Τα Πικρά Δάκρυα της Petra Von Kant», «Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια», «Ο Έλληνας Γείτονας», «Satan's Brew»,  «Fox and his friends», «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν», «Οι  Θεοί της Πανούκλας» και «Querelle», θα εξασφαλίσουν
στους ακροατές του σεμιναρίου που οργανώνει το Cine-Δράση, μια πλήρη εικόνα της δουλειάς του, ενώ η παρουσίαση αποσπασμάτων από τις ταινίες «Το ταμπούρλο» του Volker Schlöndorff, «Τα φτερά του έρωτα», «Παρίσι Τέξας»  και «Τόσο μακριά,  Τόσο κοντά» του Wim Wenders και « Η πραγματική αλήθεια για την Μάριαν Κ.» της  Margarethe von Trotta  θα ολοκληρώσουν την εικόνα για τον Νέο Γερμανικό Κινηματογράφο.
Picture

Picture
ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ
Δευτέρα 12/2/2018, 8:000μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος
2ος Κύκλος:
 «Μεταπολεμικός  Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος», Μέρος 6ο
 
Και πάλι για την Γαλλική Nouvelle Vague (Νέο Κύμα)

Το γαλλικό Νέο Κύμα, γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Συγκλόνισε τα κινηματογραφικά στούντιο ανάμεσα στο 1958 και 1963,όταν η διαπίστωση ότι ο κλασικός ακαδημαϊκός Κινηματογράφος είχε φτάσει στα όριά του, είχε δώσει ό,τι είχε να δώσει  και η αναζήτηση για το καινούριο είχε ήδη αρχίσει.  Η Γαλλία είναι το κέντρο αυτής της αναζήτησης και γύρω από το περιοδικό “Τετράδια του Σινεμά» (Cahiers du Cinema) συγκεντρώνεται μια ομάδα με οργισμένους νέους και ορκισμένους σινεφίλ με βασικούς εκφραστές τους Francois Truffaut, Jean-Luc Godard, Claude Chabrol, Eric Rohmer, Jacques Rivette κ.ά. οι οποίοι θα αλλάξουν την πορεία και θα βάλουν την σφραγίδα τους στην ιστορία του σινεμά. Βασική αντίληψη η "ΚΑΜΕΡΑ-ΣΤΥΛΟ", σύμφωνα με την οποία   η κάμερα του σκηνοθέτη πρέπει να παίζει το ρόλο  που έχει το στυλό για τον  λογοτέχνη.  «Η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η μεταφυσική, όλες οι επιστήμες και οι τέχνες, εμπίπτουν στην δικαιοδοσία του. Θα φτάσω μέχρι του σημείου να πω ότι ακόμα και οι σύγχρονες φιλοσοφικές ιδέες είναι τέτοιες, που μόνον ο κινηματογράφος μπορεί να τις εκφράσει σωστά; Ασφαλώς αν ζούσε σήμερα ο Καρτέσιος, θα είχε κλειστεί σ' ένα δωμάτιο, με μια κάμερα και κάμποσα μέτρα φιλμ και θα έγραφε την Πραγματεία περί της μεθόδου, επάνω στο φιλμ» είναι μερικά μόνο από τα λόγια του μανιφέστου του.   Η γαλλική Nouvelle Vague   άσκησε τεράστια πολιτιστική επίδραση στο παγκόσμιο Κινηματογραφικό στερέωμα. Στα  μέσα  της δεκαετίας του 1960 αρχίζει η παρακμή της  καθώς στη γαλλική κοινωνία κυοφορούνται νέες και  έντονες διεργασίες που οδήγησαν στο κίνημα του Μάη του’68. 
Την Δευτέρα 12/3 θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αποσπάσματα από ταινίες όπως «Ο ωραίος Σέργιος» (1958) και «Η τελετή» του Κλωντ Σαμπρόλ, «Ζυλ και Τζιμ» (1962) του Φρανσουά Τρυφώ, «Μια νύχτα με τη Μοντ» (1969) του Ερίκ Ρομέρ, και πολλές άλλες.  

Picture

Μάρτης! ένας μήνας γεμάτος εκδηλώσεις!

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στον μεταπολεμικό ευρωπαϊκό κινηματογράφο, θαυμάζουμε για άλλη μία χρονιά τις ταινίες του AnimFest και πάμε εκδρομή στην Τεγέα, έναν τόπο με ιστορία όπως όλη η Ελλάδα!

Καλό μήνα!

Picture
ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ

Δευτέρα 5/3/2018, 8:000μμ,
Πίνδου 30 και Μαραθώνος

2ος Κύκλος:
«Μεταπολεμικός Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος»,
Μέρος 5ο

 
 Αφού ξεσκονίσαμε τους  Federico Fellini, Luckino Visconti, Pier Paolo Pazolini και παρά τις μεγάλες, παρόλες τις φιλοδοξίες μας δεν καταφέραμε να ασχοληθούμε με τον τέταρτο μεγάλο σκηνοθέτη της εποχής και επίσης Ιταλό, τον Michelangelo Antonioni. Βλέπετε όλοι θέλουμε να ακούμε και να βλέπουμε περισσότερα Έτσι την Δευτέρα 5 Μαρτίου, στην 5η συζήτηση του κύκλου Μεταπολεμικός Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος θα ασχοληθούμε με τον εναπομείναντα Ιταλό και μετά θα περάσουμε στη γαλλική Nouvelle Vague (Νέο Κύμα). Οι πρόδρομοι της, οι βασικοί εκπρόσωποι, οι «συνοδοιπόροι», η μετεξέλιξη και οι επιπτώσεις της στην παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή θα είναι το αντικείμενό μας.
Σκηνοθέτες όπως οι Francois Truffaut, Jean-Luc Godard, Claude Chabrol, Eric Rohmer, Jacques Rivette, Agnes Varda (που κατά πολλούς θεωρεί­ται η μητέρα της Nouvelle Vague εξαιτίας της ταινίας της «La Pointe Courte», 1955) θα έχουν την τιμητική τους. Όπως πάντα θα προβληθούν εκτενή αποσπάσματα από ταινίες όπως «Τα τετρακόσια χτυπήματα» (Les Quatre Cents Coups) του  Truffaut που πήρε και το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες το 1960,  «Με κομμένη την Ανάσα» (A bout de Souffle, 1960) του   Godard «Χιροσίμα, αγάπη μου» (Hiroshima mon amour, 1959) του Resnais. Η ταινία «Με κομμένη την ανάσα» είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της Nouvelle Va­gue: κάμερα στο χέρι που κινείται αδιάκοπα, μακριά σε διάρκεια πλάνα, παγωμένη εικόνα, γύρισμα σε εξωτερικούς, φυσικούς χώρους, χαμηλός προϋπολογισμός, φυσικοί φωτισμοί, αυτοσχεδιασμός στην υπόθεση και το διάλογο, πειραματισμός στον ήχο κοκ.
Picture



13ο Athens AnimFest

Για τρίτη συνεχή χρονιά το Cine-Δράση βάζει την πόλη μας στο διεθνή Κινηματογραφικό Χάρτη
Tην Παρασκευή 16.3 και το Σάββατο 17.3.2018 θα πραγματοποιηθεί στα Βριλήσσια μέρος των εκδηλώσεων του 13ου AthensAnimFest.
Συγκεκριμένα την Παρασκευή θα προβληθούν διαγωνιζόμενες ταινίες. Το Σάββατο εκτός από το διαγωνιστικό πρόγραμμα θα προβληθούν 5 ταινίες μικρού μήκους που συμμετέχουν στο αφιέρωμα «Κινούμενα Σχέδια και Διαπολιτισμική Εκπαίδευση». Επίσης σε συνεργασία με το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού, θα παρουσιαστεί η μικρού μήκους ταινία κινούμενων σχεδίων «Τιτίβισμα», που δημιουργήθηκε στη δομή φιλοξενίας Σχιστού από παιδιά προσφύγων από το Αφγανιστάν, στο πλαίσιο του παράλληλου προγράμματος του Δικτύου "Σημεία Επαφής".
 Θα ακολουθήσει αφιέρωμα στον διεθνή clay-animator Ρόνυ Όρεν. Θα προβληθούν ταινίες του και ο  ίδιος ο καλλιτέχνης θα συνομιλήσει για τη δουλειά του (ταινίες και βιβλία) με τους θεατές.
Στη συνέχεια θα κλείσουμε τη βραδιά με το νεανικό μουσικό σχήμα Whole Lotta Groove και ένα ποτήρι κρασί.
 
Ο διεθνής animator Ρόνυ Όρεν (Rony Oren)
 Ο Ρόνυ Όρεν γεννήθηκε στο Ισραήλ το 1953. Είναι claymator και καθηγητής στην Ακαδημία Τεχνών και Ντιζάιν Bezalel της Ιερουσαλήμ. Είναι γνωστός για τις περισσότερο από 500 ταινίες μικρού μήκους του και τα  30 βιβλία του για παιδιά που εικονογραφεί ή γράφει και εικονογραφεί. Χρησιμοποιώντας μια εντελώς προσωπική, ιδιαίτερη και διεθνώς αναγνωρισμένη τεχνική το «Clayground», δημιουργεί μοναδικής έκφρασης ταινίες κινουμένων σχεδίων(clayanimation) από πηλό και πλαστελίνη.
 Ώρα συζήτησης με τον Ρόνυ Όρεν 9:15΄μμ
 
Το νεανικό μουσικό συγκρότημα Whole Lotta Groοve
Το νεανικό μουσικό Whole Lotta Groοve ερμηνεύει γνωστές επιτυχίες από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών και ρυθμών: φάνκυ, τζαζ, μπλουζ, ροκ, μπαλάντες κ.λπ. θα εμφανιστεί το Σάββατο 17.3.2018 και ώρα 22:30 στην Αίθουσα Νίκος Εγγονόπουλος.
 
Όλες οι εκδηλώσεις είναι δωρεάν για το κοινό
και θα γίνουν στην Αίθουσα «Ν. Εγγονόπουλος» (Πάρκο Μ. Θεοδωράκης, πρώην ΤΥΠΕΤ, Πλαταιών και Υμηττού, Βριλήσσια).
Ώρα έναρξης 8:15΄μμ
Η πρόσβαση σε ΑΜΕΑ είναι εξασφαλισμένη

Picture
Πάμε εκδρομή!

Κυριακή 18 Μαρτίου
στο Μουσείο
και τον Αρχαιολογικό Χώρο
Τεγέας

 
Το Cine-Δράση οργανώνει την 2η εκδρομή του για το 2018, την Κυριακή 18 Μαρτίου στον Αρχαιολογικό χώρο και το Μουσείο της Τεγέας. Σε μια εποχή του οι καλές ειδήσεις γα τη χώρα μας είναι από σπάνιες έως ανύπαρκτες το Αρχαιολογικό Μουσείο της Τεγέας βραβεύτηκε το 2016 «με την ύψιστη αναγνώριση για εξέχοντα επιτεύγματα» από την Κριτική Επιτροπή του European Museum Forum στο San Sebastian/Donostia της Ισπανίας. Το Μουσείο είναι ένα μικρό κόσμημα. Την ελάχιστη βοήθεια από την πολιτεία αναπληρώνει το ανήσυχο προσωπικό του. Η υποβολή της αίτησης για τη συμμετοχή του στον παραπάνω διαγωνισμό έγινε σε μια εποχή που στη χώρα μας βασίλευαν τα capital controls και η δυσκολότερη στιγμή της προετοιμασίας ήταν η υποχρέωση καταβολής 600 ευρώ για να γίνει δεκτή. Ποσό που δεν διέθετε η  Εφορεία Αρχαιοτήτων και τα κάλυψε ιδιώτης-χορηγός!
Το ίδρυμα συνδέθηκε με πολλές δυσάρεστες περιπέτειες, όπως μια διάρρηξη το 1992 και την κλοπή της περίφημης κεφαλής του Τηλέφου, αυθεντικού έργου του γλύπτη Σκόπα, απώλεια που μέχρι σήμερα παραμένει  μυστήριο, καθώς άλλα κλαπέντα εκθέματα, όπως η κεφαλή του Ασκληπιού και το ανάγλυφο με την παράσταση των Διονύσου, Αρτέμιδος και Ηρακλή, εντοπίστηκαν και επιστράφηκαν το 1998.
Το Μουσείο εκσυγχρονίστηκε με βάση τα δεδομένα του 21ου αιώνα και επαναλειτούργησε το 2014 μετά από επτά χρόνια σιωπής. Αποτελεί ευχάριστο προορισμό για τον επισκέπτη που φτάνει από την Αθήνα ως το χωριό Αλέα μετά από μιάμιση περίπου ώρα ταξίδι. Ο εκσυγχρονισμός του στηρίχτηκε στις ψηφιακές εφαρμογές αρχαιολογικού - ιστορικού περιεχομένου, που αξιοποιούν συσκευές τελευταίας τεχνολογίας. Στο εσωτερικό του πανέμορφου πέτρινου κτιρίου του, ο επισκέπτης με τη βοήθεια καινοτόμων τεχνολογιών υψηλής αισθητικής πληροφορείται την ιστορία του μουσείου, τη γένεση, συγκρότηση και εξέλιξη της Τεγέας, της ισχυρότερης ελληνικής πόλης-κράτους στην αρχαία Αρκαδία και παρακολουθεί αφηγήσεις για το φημισμένο ιερό της Αλέας Αθηνάς.
Στα δελεαστικά στοιχεία της εκδρομής συγκαταλέγονται ο υπέροχος αρχαιολογικός χώρος, το πανέμορφο τοπίο της ορεινής Αρκαδίας που λάμπει την άνοιξη και η δοκιμασμένη μας ξεναγός.

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ
Δευτέρα 26/2/2018, 8:000μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος
2ος Κύκλος:
«Μεταπολεμικός Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος», Μέρος 4ο

 
Μετά τον Ingmar Bergman και τον Jacques Tati, είναι οι Michelangelo Antonioni και Federico Fellini οι σκηνοθέτες που το έργο τους θα παρουσιαστεί την Δευτέρα 26/2/2018, 8:000μμ (μετά από μια μικρή διακοπή εξαιτίας της Καθαρής Δευτέρας) στην 4η συζήτηση για τον μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο που διοργανώνει το Cine-Δράση. Θα προβληθούν εκτενή αποσπάσματα, θα αναλυθούν από τον εισηγητή Παναγιώτη Δενδραμή και θα συζητηθούν ταινίες όπως οι: «Επάγγελμα Ρεπόρτερ» (1975), «Η Έκλειψη» (1962) του Michelangelo Antonioni «Ιουλιέττα των Πνευμάτων» ((1965) «Λα Στράντα» (1954), «Νύχτες της Καμπίρια»  (1957), «Αμαρκόρντ» (1973) και άλλες του νεορεαλιστή μαέστρου του ιταλικού κινηματογράφου Federico Fellini σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση,
όπως ακριβώς γίνεται κάθε Δευτέρα.
Picture

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ  
Δευτέρα 12/2/2018, 8:000μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος

 
Νέος Κύκλος: «Μεταπολεμικός Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος», Μέρος 3ο Ο Ingmar Bergman, ο Jacques Tati, ο Michelangelo Antonioni είναι μερικοί από τους σκηνοθέτες που θα έχουν την τιμητική τους την  Δευτέρα 12/2/2018, 8:000μμ στην 3η συζήτηση για τον μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο που διοργανώνει το Cine-Δράση. Ταινίες όπως «Επάγγελμα Ρεπόρτερ» (1975) του Michelangelo Antonioni «PlayTime» (1967) του Jacques Tati, «Άγριες Φράουλες» (1957) και «Έβδομη Σφραγίδα» (1957) του Ingmar Bergman θα προβληθούν (εκτενή αποσπάσματα), θα αναλυθούν και θα συζητηθούν.
Τι καλύτερο για να περάσει κάποιος ένα όμορφο βράδυ Δευτέρας;  
Picture

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ  
Δευτέρα 5/2/2018, 8:000μμ,
Πίνδου 30 και Μαραθώνος
Νέος Κύκλος: «Μεταπολεμικός Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος», Μέρος 2ο

 
Συνεχίζεται ο νέος κύκλος συζητήσεων με θέμα τον «Μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο». Την Δευτέρα 5/2/2018, 8:000μμ θα κουβεντιάσουμε για την ανάπτυξη του κινηματογραφικού θεωρητικού λόγου και τη θεωρία του δημιουργού.. Θα γίνουν αναφορές στο εξαιρετικό γαλλικό περιοδικό «Cahiers du Cinema» που γαλούχησε και ανέδειξε γενιές και γενιές ξεχωριστών σκηνοθετών, ηθοποιών, κριτικών κινηματογράφου κλπ.  Ευρύτατες αναφορές θα γίνουν επίσης για την δουλειά των:
Alfred Hitchcock, Ingmar Bergman, Federico Fellini, Luis Bunuel, Robert Bresson, Jacques Tati, Michelangelo Antonioni κ.ά.
Οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να δουν αποσπάσματα από τις ταινίες τους και να συζητήσουν αναλυτικά τα φιλμ «Ξεχασμένοι από την Κοινωνία»
(«Los Olvidados», Luis Bunuel, 1950) «Άγριες φράουλες» («Smultronstallet» Ingmar Bergman, 1957) και «Ο πορτοφολάς» («Picpocket», Robert Bresson, 1959).
Picture

ΠΑΜΕ ΕΚΔΡΟΜΗ

Την ΚΥΡΙΑΚΉ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ το CINE-ΔΡΑΣΗ οργανώνει επίσκεψη και ξενάγηση στον Αρχαιολογικό χώρο και το Μουσείο Ελευσίνας.
Ξεναγός μας η δοκιμασμένη Γιάννα Δουράμπεη.

Ώρα Αναχώρησης : 9:30πμ.
Σημείο Αναχώρησης: Είσοδος ΤΥΠΕΤ από οδό Π. Μπακογιάννη

Κόστος Συμμετοχής: 8 ευρώ

Δηλώσεις συμμετοχής στις προβολές της Πέμπτης
(κυρίες Μαρία Στίγκα, και Βάλια Παπαπαναγοπούλου)
και στο email: cinedrasi2011@gmail.com
 
Και επειδή είμαστε Κινηματογραφική Λέσχη και επιπλέον τα πάντα έχουν την κινηματογραφική πλευρά τους το Cine-Δράση σας προτείνει να δείτε, πριν την εκδρομή, το υπέροχο ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή «Αγέλαστος Πέτρα» του οποίου μπορείτε να βρείτε ευρύτατα αποσπάσματα εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=iGPGT7YBdms
Picture

ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΚΡΑΜΠΛ ΣΤΑ ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ
  Το Cine Δράση, συνεχίζοντας τις πρωτοβουλίες που μας φέρνουν τον έναν πιο κοντά στον άλλον, οργανώνει μια ακόμη δραστηριότητα.
 
Κάθε ΤΕΤΑΡΤΗ 6:00μμ,
(και για όσο επιθυμούν και αντέχουν οι συμμετέχοντες) Πίνδου 30 και Μαραθώνος ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΚΡΑΜΠΛ.

Στο παιχνίδι μπορούν να πάρουν μέρος αρχάριοι ή προχωρημένοι, νέοι, γέροι και παιδιά, αρκεί να τους αρέσει το συγκεκριμένο επιτραπέζιο και να έχουν αγάπη για την ελληνική γλώσσα. Επίσης, ενδείκνυται ιδιαίτερα για μαθητές οποιασδήποτε σχολικής βαθμίδας, καθόσον συμβάλει αποφασιστικά στην εμβάθυνση πάνω στην ορθογραφία και το ετυμολογικό των λέξεων.
Picture

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ  
Δευτέρα 29/1/ 2018, 8:000μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος
Νέος Κύκλος: «Μεταπολεμικός Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος», μέρος 1ο
 

Ολοκληρώθηκε ο 1ος  κύκλος συζητήσεων που οργάνωσε το Cine-Δράση με αντικείμενο τον Ελληνικό Κινηματογράφο από την εποχή της δημιουργίας του μέχρι σήμερα. Και επειδή όσοι πήραμε μέρος το βρήκαμε κάτι περισσότερο από ενδιαφέρον, μάθαμε στη διάρκειά του πολλά για το ελληνική κινηματογραφική παραγωγή, την ιστορία της και την ιστορία του τόπου μας και παράλληλα οι ώρες που «σπαταλήσαμε» ήταν αρκετά ευχάριστες αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με ένα νέο κύκλο αυτή τη φορά με θέμα τον  «Μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο».
Έτσι η Δευτέρα, στο στέκι (Πίνδου 30 και Μαραθώνος) καθιερώνεται ως ημέρα Ιστορίας του Κινηματογράφου.  
Αρχή στο νέο κύκλο κάνουμε την  Δευτέρα 29/1/ 2018, 8:000μμ με ειδικό θέμα  «Ο ιταλικός νεορεαλισμός: Οι βασικοί του εκπρόσωποι και η επίδραση του σε παγκόσμιο επίπεδο». Ως εισαγωγή θα συζητηθούν 2 κορυφαίες ταινίες τις οποίες, ήδη, οι συμμετέχοντες στις συζητήσεις πήραν ως «δουλειά στο σπίτι». Πρόκειται για μια από τις κλασσικότερες αντιπολεμικές ταινίες, το φιλμ «Η Μεγάλη Χίμαιρα» («La Grande Illusion», 1937) του Ζαν Ρενουάρ και την ταινία ορόσημο του ιταλικού νεορεαλισμού «Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη» («Roma Citta Aperta», 1945) του Ρομπέρτο Ροσελίνι .
 Εισηγητής στα σεμινάρια θα είναι και πάλι ο Παναγιώτης Δενδραμής που με τις παρουσιάσεις του στον προηγούμενο κύκλο κέρδισε επάξια τις εντυπώσεις.
 Ο Παναγιώτης Δενδραμής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη συνέχεια όμως ακολούθησε σπουδές σχετικές με τον κινηματογράφο. Αρχικά στη σχολή Σταυράκου και έπειτα στο μεταπτυχιακό Ιστορίας και Θεωρίας του Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη, κάμεραμαν, μοντέρ και βοηθός παραγωγής για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ η μικρού μήκους ταινία του «Tο δωμάτιο» συμμετείχε στο φεστιβάλ Δράμας το 2009. Επιπλέον έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε επιμορφωτικά προγράμματα σε σχολεία της Αττικής, με στόχο την εξοικείωση των μαθητών με την οπτικοακουστική κουλτούρα και τα μέσα της. Αυτή την περίοδο διδάσκει στη Σχολή Σταυράκου και ολοκληρώνει τη διδακτορική του διατριβή πάνω στον ελληνικό κινηματογράφο.
Picture

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ
μέρος 14ο


Δευτέρα 22/1/ 2018, 8:000μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος

 
Την Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018, ολοκληρώνεται ο κύκλος των συζητήσεων με θέμα «Βλέπουμε, Συζητάμε, Μαθαίνουμε από και για το Σινεμά»
«100 και κάτι χρόνια ελληνικού σινεμά-Ο ελληνικός εικοστός αιώνας μέσα από το κινηματογραφικό πανί».
Σε αυτή τη συνάντηση θα μας απασχολήσει η ελληνική κινηματογραφική παραγωγή στις συνθήκες της βαθειάς και παρατεταμένης κρίσης που κυριαρχεί
στην ελληνική κοινωνία την τελευταία δεκαετία, το Weird Wave Greek Cinema και οι ανεξάρτητες παραγωγές μυθοπλασίας ή ντοκιμαντέρ.
Γιατί το ελληνικό σινεμά και οι Έλληνες κινηματογραφιστές σε πείσμα των εξουθενωτικών συνθηκών, της αδιάφορης, το λιγότερο, στάσης του Υπουργείο Πολιτισμού, του γεγονότος ότι στο Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου η κατάσταση είναι σχεδόν διαλυμένη, της μη απόδοσης του νόμιμου 1,5% από τα έσοδα των τηλεοπτικών σταθμών για την χρηματοδότηση της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, κάνουν την Ελλάδα πρωταγωνίστρια στα διεθνή κινηματογραφικά Φεστιβάλ και φόρουμ, αναδεικνύουν το ελληνικό σινεμά στο μοναδικό πολιτιστικό προϊόν που διαφημίζει τη χώρα δωρεάν στο εξωτερικό. Από  την άλλη η πολιτεία όχι μόνο δεν το εκμεταλλεύεται αλλά κάνει το παν για να γίνει ακόμα πιο δύσκολο το να κάνει κάποιος σινεμά στην Ελλάδα. Με πενιχρά έως ανύπαρκτα μέσα, πολλές φορές υποθηκεύοντας προσωπικές περιουσίες και δανειζόμενοι από γνωστούς, φίλους και μπατζανάκηδες, οι σκηνοθέτες δημιουργούν αξιόλογα φιλμ και μας δίνουν πίσω λίγη από την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια που μας στέρησαν οι πολιτικοί. Μόνο για τη σεζόν 2010-2011 δημιουργήθηκαν 24 ταινίες μυθοπλασίας
και ντοκιμαντέρ, Παράλληλα υπάρχει τεράστια άνθηση των ταινιών μικρού μήκους, ενώ πληθαίνουν, αναβαθμίζονται και αποκτούν κύρος
πολλά περιφερειακά και κεντρικά, θεματικά ή γενικά Φεστιβάλ.
Η συνάντηση θα ολοκληρωθεί με την παρουσίαση της δουλειάς νέων, κυρίως, σκηνοθετών και την προβολή αποσπασμάτων από ταινίες που έχουν αποσπάσει
πολλές διακρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις όπως: Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού, του Έκτορα Λυγίζου, Οι αισθηματίες του Νίκου Τριανταφυλλίδη,
Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά της Μαρίας Ψύκου, Ο Αννίβας προ των Πυλών της Ελισάβετ Χρονόπουλου, Η Αφροδίτη στην αυλή του Τηλέμαχου Αλεξίου, Virus του Αντώνη Φραντζή, Wild Duck του Γιάννη Σακαρίδη, Το δέντρο και η Κούνια της Μαρίας Ντούζα κ.ά.
Ο κύκλος αυτός τελειώνει, αλλά έχουμε ήδη αρχίσει να συζητάμε τη συνέχεια. Η επικρατέστερη επιλογή είναι να συνεχίσουμε με έναν κύκλο αφιερωμένο στον «Μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο»
Picture

Καλωσορίζοντας το 2018 με το Cine-Δράση
Picture
Picture
Picture
Στην αρχή ήταν μια τρυφερή ταινία το «Γλυκό φασόλι» με αντικείμενο την αποδοχή της διαφορετικότητας, την αλληλοκατανόηση, τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Απρόσμενα πολύς ο κόσμος για μια τόσο κρύα βραδιά, δεν έφτασαν οι καρέκλες και κάποιοι βρεθήκαμε να παρακολουθούμε απορροφημένοι μεν, όρθιοι δε ένα φιλμ διάρκειας δύο περίπου ωρών.
Στη συνέχεια ήρθε το κόψιμο μιας καλοφτιαγμένης, νοστιμότατης πίτας από τα χεράκια της Ελένης και του Χάρη Δούκα. Χεράκια έμπειρα και δοτικά που προσφέρουν πάντα το καλύτερο είτε πρόκειται για προτάσεις ταινίας είτε για κεράσματα. Στο φλουρί αντιστοιχούσε το βιβλίο «Το Σενάριο Ουσία, Δομή, Ύφος και Βασικές Αρχές» του Robert McKee (επιμέλεια Εύα Στεφανή, εκδόσεις Πατάκης). Ελπίζουμε η τυχερή της βραδιάς Δήμητρα Αδάμ να το ευχαριστηθεί.
Μετά ήταν η μουσική και το τραγούδι από μια καλοκουρδιμένη ομάδα που ανέλαβε εθελοντικά και αφιλοκερδώς να ψυχαγωγήσει τους φίλους του Cine-Δράση. Στην αρχική παρέα από τους Βασίλη Μιχαηλίδη (λαούτο, τραγούδι) και Κώστα Γκελέσο (νησιώτικη λίρα, τσαμπούνα, τραγούδι) προστέθηκε ο Αλέξανδρος Κλειδωνάς (λίρα) που έφτασε απροσδόκητα για να ενισχύσει το συγκρότημα. Δεν έπαιξαν βέβαια ρεμπέτικο που μας είχαν υποσχεθεί. Οι χορευτές της παρέας περιόρισαν το ρεπερτόριο στα παραδοσιακά τραγούδια που προσφέρονται περισσότερο για ομαδικό χορό. Γιατί χορέψαμε πολύ, από συρτό μέχρι Ικαριώτικο, τόσο που μετακινήσαμε  τραπέζια και καρέκλες για να μεγαλώσει η πίστα.
 Στο ευχάριστο κλίμα συνέβαλαν καταλυτικά, το άφθονο κρασί, τα τσίπουρα και τα χειροποίητα κεράσματα. Ήταν πολλά και από πολλούς. Εκτός από τη Βάλια και τη Μαρία με τις πίτες τους, τον Μάρκο, την Τασία, τον Λεωνίδα, τον Κώστα και τη Νασία με τα ποτά τους κάποιοι έβαλαν τα δυνατά τους για να ευχαριστηθούμε οι υπόλοιποι. Ήταν η Μόλυ Εγγολφοπούλου με τα αρμένικα μπουρεκάκια της με χειροποίητο φύλλο, η Θάλεια Πορφύρη με τους σπιτικούς κουραμπιέδες της (τους Καστοριανούς σαλιάρους), η Μαρτίν Περικέ  με τις πικάντικες πατατούλες της, η Ματούλα με την παστουρμαδόπιτά της. Και αυτοί είναι ελάχιστοι μόνον από τους «χορηγούς». Ας μας συγχωρήσουν όσοι δεν βλέπουν τα ονόματά τους. Δεν τους ξεχνάμε, αλλά ακόμα δεν τους γνωρίζουμε όλους για να αναφέρουμε ονομαστικά ποιοί έφεραν τα ντιπ, ποιοι τα μελομακάρονα σοκολάτας, ποιοι τα τυριά, το ψωμί, την παντζαροσαλάτα, το ξινολάχανο.
Όλα τα παραπάνω έφτιαξαν μια όμορφη, ζωηρή και χαρούμενη βραδιά. Ο νέος χρόνος καλωσορίστηκε όπως έπρεπε. Πρωτίστως με καλή παρέα, ποιοτικό κινηματογράφο, καλή μουσική, πολύ χορό, κεράσματα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη.  

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ
Mέρος 11ο


Δευτέρα 11/12, 8:00μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος
 

Την Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου Νοεμβρίου πραγματοποιείται η 11η συζήτηση με θέμα «Βλέπουμε, Συζητάμε, Μαθαίνουμε από και για το Σινεμά»  «100 και κάτι χρόνια ελληνικού σινεμά-Ο ελληνικός εικοστός αιώνας μέσα από το κινηματογραφικό πανί».
Αυτή την φορά θα μιλήσουμε για την δεκαετία του 1990 και την επανεκκίνηση του Ελληνικού Κινηματογράφου. Θα μας απασχολήσουν σκηνοθέτες όπως οι Νίκος Γραμματικός, Σωτήρης Γκορίτσας, Κωνσταντίνος Γιάνναρης, Ρένος Χαραλαμπίδης,  Δήμος Αβδελιώδης, Φίλιππος Κουτσάφτης. Θα μας  απασχολήσει  ο ρόλος της νεοεμφανισθείσας, εκείνη την δεκαετία, ιδιωτικής τηλεόρασης, η επονομαζόμενη «χρυσή εποχή των ελληνικών σήριαλ», το πέρασμα των μοτίβων του ελληνικού κινηματογράφου στις σειρές: κωμωδία, μελόδραμα (Φώσκολος, Δαλιανίδης, Ρέππας- Παπαθανασίου, Παπαδοπούλου)  .
Τέλος και πάλι θα δούμε αποσπάσματα από ταινίες όπως: «Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε» (Σταύρος Τσιώλης, 1992), «Απόντες» ( Νίκος Γραμματικός, 1996), «Βαλκανιζατέρ» (Σωτήρης Γκορίτσας, 1997), «Από την άκρη της πόλης» (Κωνσταντίνος  Γιάνναρης, 1998), «Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων» (Δήμος  Αβδελιώδης, 1999), «Safe Sex» (Μιχάλης Ρέππας – Θανάσης Παπαθανασίου, 1999), «Φτηνά τσιγάρα» ( Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000),
«Αγέλαστος Πέτρα» (Φίλιππος Κουτσάφτης,  2000) και άλλες.

Picture

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από και για το ΣΙΝΕΜΑ
μέρος 9ο

Δευτέρα 27/11, 8:00μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος
  

Την Δευτέρα 27 Νοεμβρίου πραγματοποιείται η 9η συζήτηση με θέμα «Βλέπουμε, Συζητάμε, Μαθαίνουμε από και για το Σινεμά»  «100 και κάτι χρόνια ελληνικού σινεμά-Ο ελληνικός εικοστός αιώνας μέσα από το κινηματογραφικό πανί».
Όσοι  βρεθούν στο στέκι εκείνη την ημέρα θα έχουν  την ευκαιρία να απολαύσουν την παρουσίαση του Παναγιώτη Δενδραμή για το κομμάτι εκείνο της ιστορίας του Ελληνικού Σινεμά που αφορά τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Θα παρακολουθήσουν τις μεταβολές που επέφεραν στο ύφος και το περιεχόμενο της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, οι πολιτικές εξελίξεις και κυρίως η εμφάνιση και η γενίκευση της χρήσης, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, της τηλεόρασης. Ανάμεσα στα άλλα, θα αναλυθούν οι αλλαγές στο θεσμικό επίπεδο όπως η δημιουργία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (ΕΚΚ), η πορεία των εκπροσώπων του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου κλπ. Και όπως πάντα θα απολαύσουμε αποσπάσματα από χαρακτηριστικές ταινίες της εποχής όπως το «Χάππυ Νταίη» του Παντελή Βούλγαρη,  «Η παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου, «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» του Νίκου Τζίμα κοκ.
Picture

«Βλέπουμε, Συζητάμε,  Μαθαίνουμε από και για το Σινεμά»
μέρος 8ο Δευτέρα 20/11. 8:00μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος

 
Γοητευμένοι από τις παρουσιάσεις, αλλά κυρίως από το ίδιο το άγνωστο παρελθόν του ελληνικού κινηματογράφου που ξεδιπλώνει μπροστά μας κάθε Δευτέρα
ο Παναγιώτης Δενδραμής φτάσαμε  στο 8ο μέρος των συζητήσεων που οργανώνει το Cine-Δράση με κεντρικό τίτλο «Βλέπουμε, Συζητάμε,  Μαθαίνουμε από
και για το Σινεμά» «100 και κάτι χρόνια ελληνικού σινεμά - Ο ελληνικός εικοστός αιώνας μέσα από το κινηματογραφικό πανί» .
Έτσι την Δευτέρα 20 Νοεμβρίου στις 8:00 μμ, στο γνωστό στέκι  Πίνδου 30 και Μαραθώνος, θα κουβεντιάσουμε για το πολυσυζητημένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
του 1966, που δεν προλάβαμε στις 13/11 ούτε να το αγγίξουμε ως θέμα,  για τη σύγκρουση ανάμεσα στο ρεύμα που αποκαλείτε «Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος» και το mainstream  σινεμά της εποχής  και για τα πρώτα βήματα  κορυφαίων σκηνοθετών όπως οι Θόδωρος  Αγγελόπουλος, Παντελής Βούλγαρης,
Νίκος Παναγιωτόπουλος, Γιώργος Σταμπουλόπουλος, Αλέξης Δαμιανός, Ροβήρος  Μανθούλης. Και όπως πάντα θα παρακολουθήσουμε αποσπάσματα
από χαρακτηριστικές ταινίες της εποχής όπως  το φιλμ «Μέχρι το Πλοίο» του Αλέξη Δαμιανού.
Picture

To Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας
ταξιδεύει στα Βριλήσσια για 4η χρονιά

Picture



Την Παρασκευή 17 και το Σάββατο 18 Νοεμβρίου το Cine Δράση παρουσιάζει τις βραβευμένες ταινίες του 40ου Φεστιβάλ Δράμας.
Οι προβολές θα γίνουν στο ΤΥΠΕΤ, και θα ξεκινήσουν στις 7:00μμ

Σε αυτή τη διήμερη γιορτή Κινηματογράφου:
- Θα προβληθούν 15 ταινίες διάρκειας περίπου 4 ωρών, που πραγματεύονται πληθώρα θεμάτων κοινωνικών, πολιτικών, αισθηματικών. Ταινίες γυρισμένες από Έλληνες σκηνοθέτες κυρίως νέους ανθρώπους που διαθέτουν αγάπη και μεράκι  για την τέχνη τους, τόλμη στην αναζήτηση νέων θεμάτων και τρόπων απόδοσής τους
στην μεγάλη οθόνη. Νέοι καλλιτέχνες που παρά τις αντίξοες συνθήκες καταφέρνουν να δώσουν άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο επιτυχημένα,
αξιόλογα αποτελέσματα.
- 7 σκηνοθέτες έτοιμοι να συζητήσουν με τους θεατές οτιδήποτε αφορά το περιεχόμενο ή των μορφή των ταινιών τους, αλλά και το παρόν και το μέλλον
του ελληνικού Σινεμά.

Picture

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ
από το ΣΙΝΕΜΑ και για το ΣΙΝΕΜΑ

 
Η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση συνεχίζοντας και προεκτείνοντας τις αναζητήσεις της, οργανώνει μια σειρά συζητήσεις με γενικό θέμα:
 
«100 και κάτι χρόνια ελληνικού σινεμά
Ο ελληνικός εικοστός αιώνας μέσα από το κινηματογραφικό πανί»

 
Οι συζητήσεις, με τις οποίες επιχειρούμε να εμβαθύνουμε στην ιστορία του εγχώριου κινηματογράφου
και τη διαδραστική του σχέση με την σύγχρονη ελληνική ιστορία, θα γίνονται στο στέκι του Cine-Δράση
Πίνδου 30 και Μαραθώνος, Βριλήσσια.
 
Ξεκινάμε την ΤΕΤΑΡΤΗ 20 Σεπτεμβρίου, 8:00μμ
Εισηγητής ο Παναγιώτης Δενδραμής
 
Οι διαλέξεις περιλαμβάνουν, εισήγηση με ταυτόχρονη προβολή αποσπασμάτων από τις ταινίες και συζήτηση.
Στην πρώτη συνάντηση θα συζητηθούν, από τους συμμετέχοντες, τα πρακτικά θέματα οργάνωσης των συζητήσεων
 
Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση
Προβολές κάθε Πέμπτη 8:15΄μμ, στο ΤΥΠΕΤ


Η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση σας  προσκαλεί, την Τρίτη 11 Ιουλίου 2017, ώρα 8:30μμ,  στην παράσταση της κωμωδίας του Μενάνδρου
ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΕΣ / (エピトレポンテス),  από  την Λέσχη Αρχαίου Θεάτρου του Πανεπιστήμιο του Τόκυο

Σκηνοθεσία: Risa Sakurai
Σκηνικά, κοστούμια, αντικείμενα: Φοιτητές του Πανεπιστήμιο του Τόκυο.
Μουσική: Η φοιτήτρια Futaba Sato παίζει αρχαία ελληνική λύρα επί σκηνής
Ερμηνεύουν: Φοιτητές του Πανεπιστήμιο του Τόκυο  
Συγκεκριμένα  τον θίασο αποτελούν οι φοιτητές:
Risa SAKURAI, director
Futaba SATO, actor (Habrotonon)/musician
Akihito KAWASHIMA, actor (Daos/Onesimos)
So NISHIMURA,  actor (Smicrines)
Kensuke TANAKA, actor (Syros)
Koichiro TOKURA, stage director
Kenji TAKEMURA,  stage assistant
Yusuke KUNIE, stage assistant
Daichi NUMA, producer
Yoichi SHINTANI, assistant producer
Την ομάδα συνοδεύει η Junκo NAGATA, που μιλάει άψογα ελληνικά!
 
Το κείμενο της παράστασης αποδίδεται στα αρχαία ελληνικά
 
Η παράσταση θα δοθεί στην αίθουσα Νίκος Εγγονόπουλος του Πάρκου Μίκης Θεοδωράκης (πρώην ΤΥΠΕΤ), Παύλου Μπακογιάννη 38-42 Βριλήσσια.
Είσοδος: Ελεύθερη
Την παράσταση θα παρακολουθήσει ο πρεσβευτής της Ιαπωνίας στην Ελλάδα.  
Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση
www.cinedrasi.com
email: cinedrasi2011@gmail.com
Picture
Λίγα λόγια για το έργο  ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΕΣ του Μενάνδρου
Η παράσταση στηρίζεται στις Πράξεις 2 και 3 της κωμωδίας του Μενάνδρου, που διασώθηκε χωρίς μεγάλες απώλειες.
Η Πράξη 2 είναι γνωστή για τη «σκηνή διαιτησίας» μεταξύ δύο σκλάβων, από την οποία προέρχεται ο τίτλος του έργου. Ο βοσκός Δάος βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος και το παραδίδει στον καρβουνιάρη Συρίσκο, κρατώντας ωστόσο για τον εαυτό του μέρος από τα πολύτιμα στολίδια του μωρού. Το γνωστό μέρος της πράξης αρχίζει με τη σκηνή όπου ο Συρίσκος απαιτεί από τον βοσκό τον θησαυρό. Οι φιλονικούντες αποφασίζουν να τους λύσει το πρόβλημα ένας περαστικός πλούσιος πολίτης ονόματι Σμικρίνης, ο οποίος, αφού ακούει τους αντιδίκους, κρίνει ότι τα τιμαλφή ανήκουν στο βρέφος και το βρέφος στον Συρίσκο. Αυτός, έχοντας αποκτήσει τον θησαυρό, συναντά τον δούλο Ονήσιμο, ο οποίος, ψαχουλεύοντας τα χρυσαφικά, βρίσκει ένα δαχτυλίδι και το αρπάζει, ισχυριζόμενος ότι ανήκε στον κύριό του, Χαρίσιο.
Το υπόλοιπο μέρος της Πράξης 3 χαρακτηρίζεται από έναν κωμικό διάλογο μεταξύ του Ονήσιμου και του Χαιρέστρατου, φίλου του Χαρίσιου. Την επομένη, ο δούλος Ονήσιμος, έχοντας παρακρατήσει το δακτυλίδι από τον Συρίσκο βρίσκεται σε ένα δίλημμα: να το επιστρέψει στον Συρίσκο ή να το παραδώσει στον κύριό του, προκαλώντας ωστόσο ένα άλλο πρόβλημα, καθώς ο Χαρίσιος, ένα χρόνο πριν το είχε απoλέσει σε μια γιορτή, όπου, μεθυσμένος καθώς ήταν, βίασε ένα κορίτσι. Αυτό σήμαινε ότι ο Χαρίσιος ήταν ίσως ο πατέρας του έκθετου βρέφους. Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη για τον Ονήσιμο, δεδομένου ότι η Παμφίλη, η νεαρή σύζυγος του Χαρίσιου και κόρη του Σμικρίνη είχε κυοφορήσει μυστικά και είχε εγκαταλείψει το νεογνό. Εάν ο Ονήσιμος δείξει το δαχτυλίδι στον κύριό του, αυτός στην κατάσταση που ήταν, θα μπορούσε να αναστατωθεί ακόμη περισσότερο και να τον απολύσει! Ο Χαιρέστρατος έχοντας γνώση της δυσκολίας του φίλου του, όπως αυτή προέκυψε από τη συζήτησή τους, του προσφέρει τη βοήθειά του: προτείνει επιτυχώς να εξεταστεί εάν ο Χαρίσιος είναι σίγουρα ο πατέρας του παιδιού, προσποιούμενος ότι είναι το... βιασμένο κορίτσι με το δαχτυλίδι στο χέρι της και το μωρό στην αγκαλιά της.
Το κείμενο του έργου λείπει μετά τη σκηνή όπου ο Χαιρέστρατος αναλαμβάνει δράση με τη συγκατάθεση του Ονήσιμου, και ο Σμικρίνης καταφθάνει έξαλλος με την πολυτέλεια του γαμπρού του και προσπαθεί να πείσει την κόρη του Παμφίλη να τον χωρίσει. Είναι γνωστό από άλλα διασωθέντα μέρη και θραύσματα παπύρων, ότι ο Χαιρέστρατος σωστά αναγνωρίζει την ίδια την Παμφίλη ως το κορίτσι που βιάστηκε από τον Χαρίσιο εκείνο το βράδυ της γιορτής, και ότι το εγκαταλελειμμένο βρέφος είναι δικό τους.
Η ιστορία ολοκληρώνεται με τη συμφιλίωση του ζευγαριού, ένα ευτυχές τέλος στα αρχαία πρότυπα, αν και ο Χαρίσιος δεν φαίνεται πουθενά στο έργο να τιμωρείται για την πράξη του βιασμού.

Εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=2PHmvZUNe14  το trailer της παράστασης
re to edit.
Picture
Φωτογραφία από την παράσταση

Η Τετάρτη των  εκπλήξεων

Μια σειρά από  εκπλήξεις, ευτυχώς όλες ευχάριστες, περίμεναν όλους όσοι βρεθήκαμε την περασμένη Τετάρτη στο ΤΥΠΕΤ για να παρακολουθήσουμε την οργανωμένη  από το Cine-Δράση προβολή  των ταινιών μικρού μήκους «Κάνε μου Like» και «Ο θάνατος σου πήγαινε πολύ» που δημιούργησαν οι μαθητές του Εργαστηρίου «Κάνουμε Ταινία στα Βριλήσσια», ενός από τα πολλά εργαστήρια που λειτουργούν στα πλαίσια του δήμου.
​
Έκπληξη πρώτη: οι πολύ-αναμενόμενες καινούριες καρέκλες που αντικατέστησαν τις παλιές ήταν ήδη στη θέση τους. Φρέσκες-φρέσκες με τη δερματίνη, να μυρίζει ακόμα, σε ένα ωραίο μπορντό χρώμα, ανανέωσαν την αίθουσα δίνοντας  της ένα ξεκούραστο τόνο και προσφέροντας σε εμάς μια νότα φρεσκάδας και την ελπίδα ότι και οι άλλες απαραίτητες αλλαγές που θα βελτιώσουν την λειτουργικότητα της αίθουσας δεν θα αργήσουν!
Έκπληξη δεύτερη: νιάτα, νιάτα, νιάτα. Περισσότεροι από ποτέ νέοι παρακολούθησα την προβολή και πολύ περισσότερο νεότατοι ήταν οι περισσότεροι μαθητές αλλά και οι διδάσκοντες στο εργαστήριο. Ξεκινώντας από τους υπεύθυνους, τον  σκηνοθέτη  Αλέξανδρο Σιπσίδη και την σεναριογράφο Απολλωνία Τσαντά, που μόλις έχουν περάσει τα τριάντα, οι μαθητές, ήταν όλοι τους νέοι από 8 ετών έως νέοι που έχουν περάσει τα εβδομήντα.
Έκπληξη τρίτη: Ήταν πολύ ευχάριστο για όλους εμάς τους θεατές να παρακολουθούμε συνδημότες μας, που μέχρι προχθές τους γνωρίζαμε μόνον  ως γείτονες, για την κοινωνική τους δραστηριότητα, ή έστω με την επαγγελματική τους ιδιότητα άλλον ως εκπαιδευτικό, άλλον ως λογιστή κοκ, να διαπιστώνουμε ότι ερασιτεχνικά αλλά όχι πρόχειρα ανταποκρίθηκαν με επάρκεια στο ρόλο του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, του μοντέρ, του υπεύθυνου κάστινγκ, του sound designer, του ηθοποιού. Οι Μιχάλης Καρπουζάς, Νίνα Μπάτη, Ελπίδα Μυριδάκη στο ρόλο  σκηνοθέτη και σεναριογράφου. Ο Βασίλης Καπράλος ως σεναριογράφος αλλά και ως άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Ο Κώστας Παπακώστας ως πρωταγωνιστής του «Κάνε μου Like». Οι  Ουρανία Φουρλάνου, Αρετή Κυριώτου, Νίνα Μπάτη, Φίλιππος Μπούκης, Κ. Χειλάς, Β. Καπράλος, Γρηγόρης Μαλτέζος, Δ. Χατζηανδρέου, Άννα Αλεξανδράκη, Πηνελόπη Πουλή, Ιωάννα Καλλιπολίτη, Θεόδωρος Σκληρός, Νίκος Σιδεράκης, Αλέξανδρος Γεωργίου, Ευρυπίδης Τσαούσογλου, Κώστας Πουλής, Ιωάννα Καλλιπολίτη, Εύη Μητσοπούλου, Σταμάτης Παπαευαγγέλου, Νικολέτα Βασιλάκου, ο μικρός μαθητής της τετάρτης τάξης δημοτικού  Αναξαγόρας - Ιάκωβος Δέτσης και κυρίως ο σκύλος Μπρούμερ αποφάσισαν να ξεφύγουν από την  ανωνυμία τους και να  εκτεθούν στα μάτια και την κριτική των συμπολιτών τους. Και έκαναν πολύ καλά.
’Έκπληξη τέταρτη και πιο ευχάριστη από όλες: Οι παρευρισκόμενοι    είδαμε μπροστά μας μια καλοδεμένη  ομάδα ανθρώπων που  ασχολείται με κάτι που της αρέσει πολύ, μαθαίνει μέσα από αυτή τη διαδικασία, δημιουργεί, παράγει πολιτιστικά προϊόντα και κυρίως  ευχαριστιέται πολύ και περνάει καλά με όσα κάνει. Τόσο που οι περισσότεροι επιλέγουν όχι απλά να «μένουν  μετεξεταστέοι» για να μιλήσουμε με σχολικούς όρους, αλλά κυριολεκτικά στην ίδια τάξη ώστε να παρακολουθούν πάλι και πάλι το ετήσιο πρόγραμμα του εργαστηρίου. Σε αυτούς τους καιρούς είναι τέτοιες ομάδες που κρατάνε την κοινωνία ενωμένη και δεν επιτρέπουν σε όσους το επιδιώκουν να την δουν να φυλλοροεί . Ή όπως είπε ο ποιητής «…Μέχρι τα ουράνια σώματα με πομπούς και με κεραίες φτιάχνουν οι έλληνες κυκλώματα…» (Διονύσης Σαββόπουλος, «Τα τραπεζάκια έξω»).

Εμείς δεν μπορούμε παρά να τους ευχαριστήσουμε  και να δηλώσουμε ότι είναι ακριβώς τέτοιες ομάδες που μας κάνουν να είμαστε ακόμα αισιόδοξοι για το μέλλον αυτού του τόπου!
Picture
Όλος ο θίασος επί σκηνής. Από αριστερά η σεναριογράφος Απολλωνία (Πωλίνα)  Τσαντά, ο Μιχάλης Καρπουζάς , η Νίνα Μπάτη, η Ζωή Μπουλέρου, ο Βασίλης Καπράλος, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Σιπσίδης
​και ο Γρηγόρης Μαλτέζος
Picture
Και μια αναμνηστική. Ο  μικρός Αλέξανδρος- Ιάκωβος Δέτσης,  η Ζωή Μπουλέρου, η Απολλωνία Τσαντά, η Νίνα Μπάτη, ο Μιχάλης Καρπουζάς και πίσω οι Αλέξανδρος Σιπσίδης και Βασίλης Καπράλος

Ανοιξιάτικη συνάντηση με τη λογοτεχνία.
Η εμπνευσμένη ομιλία της Μάρως Δούκα πυροδότησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Αίθουσα Μουσών, Σάββατο 1 Απριλίου.

Picture

Tελικό πρόγραμμα των εκδηλώσεων
​του διήμερου 18 και 19ου Μαρτίου

Picture
Picture
Picture
Οι εκδηλώσεις είναι στο ΤΥΠΕΤ.  Ξεκινάνε το Σάββατο το πρωί με ημερίδα εκπαιδευτικών με θέμα "Animation και Περιβάλλον". Οι προβολές και Σάββατο και Κυριακή είναι στις 7:30μμ (τα φιλμάκια που βλέπετε είναι για την ημερίδα). Το Σάββατο το βράδυ στις 9:30 έχει μουσική Συναυλία με το συγκρότημα Balkan Familia. Όλες οι εκδηλώσεις, προβολές και συναυλία είναι ΔΩΡΕΑΝ!

12o Athens Animation Film Festival
Σάββατο 18 και Κυριακή 19 Μαρτίου,  στο ΤΥΠΕΤ

Picture
Η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση βάζει και φέτος, για δεύτερη συνεχή χρονιά την πόλη μας στον διεθνή πολιτιστικό χάρτη, συνδιοργανώνοντας μέρος των προβολών, εργαστηρίων και σεμιναρίων του 12ου Διεθνούς Athens Animation Film Festival.
 Έτσι ένα πανηγύρι κινουμένων σχεδίων με προβολές, συζητήσεις, δωρεάν συναυλίες θα διαδραματίζεται στην πόλη μας.
 
Συγκριμένα στις εκδηλώσεις περιλαμβάνονται:
- Προβολές διαγωνιζομένων μικρού μήκους ταινιών κινουμένων σχεδίων, ψηφοφορίες με τις οποίες οι θεατές θα αναδείξουν την ταινία που θα πάρει το Βραβείο Κοινού Σάββατο 18 και Κυριακή 19/3 από τις 19:00μμ
- Προβολές μιας ειδικά επιλεγμένης ανθολογίας 5 ταινιών σε  σχολεία, παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία,
 - Σεμινάριο με θέμα (Σάββατο 18/3, 10:00πμ στο ΤΥΠΕΤ) «Νέες Τεχνολογίες και Εκπαίδευση: Animation και Περιβάλλον” στη διάρκεια της οποίας Πανεπιστημιακοί, ερευνητές και καλλιτέχνες προσεγγίζουν το θέμα του animation και της δυνατότητας ευαισθητοποίησης της μαθητικής κοινότητας, της νεολαίας και όλων των πολιτών εν γένει σε περιβαλλοντικά θέματα .
 - Μια συναυλία έκπληξη από το μουσικό σχήμα  του Εργαστηρίου Μουσικής Ακουστικής και Τεχνολογίας, του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ (Σάββατο 18/3 μετά τη λήξη των προβολών και πάλι στο ΤΥΠΕΤ).
 – «Διερευνώντας τους μηχανισμούς αφήγησης»: Διαδραστική συμμετοχική πράξη ψηφιακής συγγραφής (Σάββατο 18/3, 17:00μμ).
 
* Για πρώτη φορά οι εκδηλώσεις τελούν υπό την αιγίδα του Πολιτιστικού και Αθλητικού Οργανισμού του Δήμου Βριλησσίων (ΠΑΟΔΗΒ)
 * Η επεξεργασία της αφίσας, της πρόσκλησης και όλων των υλικών της εκδήλωσης είναι μια ακόμα ευγενική προσφορά της Βίκυς Μαλλίρη
* Οι εκδηλώσεις είναι όλες δωρεάν για το κοινό και προσβάσιμες σε ΑΜΕΑ

Picture
Με 15 ταινίες μικρού μήκους, επιλεγμένες από ένα σύνολο 110 που διαγωνίστηκαν στο 39ο Φεστιβάλ Δράμας, 285΄ λεπτά προβολής και 2 συζητήσεις με 10 βραβευμένους σκηνοθέτες η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων συνεχίζει την όμορφη παράδοση της παρουσίασης στους σινεφίλ της πόλης μας των βραβευμένων ταινιών του Φεστιβάλ ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Την πρώτη ημέρα ο κύκλος των προβολών αρχίζει  με την ταινία  «Κύβος» του Αλέξανδρου Σκούρα, που αναδείχθηκε ο μεγάλος νικητής του Φεστιβάλ και κατέκτησε το Χρυσό Διόνυσο. Πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο οικογενειακό δράμα με πρωταγωνιστή τον Μάκη Παπαδημητρίου (Suntan) που υποδύεται έναν άνεργο 35άρη ο οποίος λύνει με εξωπραγματική ταχύτητα τον κύβο του Ρούμπικ, αλλά εγκλωβίζεται σε μια ενδοοικογενειακή διένεξη με αναπάντεχο τέλος. Συνεχίζεται με το φιλμ «Φιλοκτήτης-Ο Μύθος ενός Ξένου» της Κατερίνας Καλκετενίδη που απέσπασε το Βραβείο Ντοκιμαντέρ. Το φιλμ συνδέει ποιητικά τον αρχαίο ελληνικό μύθο του Φιλοκτήτη με ένα σύγχρονο φλέγον πρόβλημα. Όπως ο Οδυσσέας εγκατέλειψε τον πληγωμένο Φιλοκτήτη στη Λήμνο προκειμένου να μην μολύνει τους συντρόφους του, έτσι και τώρα χιλιάδες  πρό&sigm